Gerrit Komrijs nalatenschap: stoute verhalen uit Portugal
Sinds 1966 waren Gerrit Komrij en Charles Hofman onafscheidelijk. Hoe is het met Hofman en Komrijs literaire erfenis sinds diens dood in 2012? Zijn weduwnaar en zijn biograaf halen in Portugal herinneringen op. ‘Reve stond een keer aan de Amstel bij hem op de deur te bonken, waarop Charles naar beneden riep: “Ik ben er niet!”’
De laatste keer dat ik een travestietenbar bezocht, moet begin jaren tachtig zijn geweest. Madame Arthur lag aan de Amsterdamse Warmoesstraat, een groezelig pijpenlaatje vol spiegels en versleten pluche waar het vooral tegen het ochtendgloren wemelde van de paradijsvogels.
Eerlijk gezegd was ik er kind aan huis tot ik van Marlene Dietrich een keiharde knal op mijn kanis kreeg met een microfoon die vermoedelijk van bakeliet was. Nou had ik het er wel naar gemaakt, want ik zat dwars door Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt heen te tetteren. Ik donderde met stoel en al om, trok een tafel vol glaswerk mee, stond heel elegant weer op, maakte een diepe buiging en zei: oeps, danspasje.
Aan het gejoel van de clientèle te horen was ik op dat moment geliefder dan Marlene.
Bijna veertig jaar later sta ik op een onzalig tijdstip met Charles Hofman en Arie Pos in de beroemdste travestiebar van Portugal: de Finalmente.
Charles is de man van Gerrit Komrij en Arie de officiële biograaf van mijn lieve vriend en verre buurman die op 5 juli 2012 overleed.
Het hele artikel leest u op Blendle.
Bent u geïnteresseerd in meer artikelen van HP/De Tijd? Lees ze hier op onze gloednieuwe app.
