HP/De Tour: Een onvergetelijke tourdag in Bretagne
De Tour de France heeft Frankrijk jaarlijks drie weken volledig in haar greep. Tourkenner en journalist Jeroen Wielaert reist de renners drie weken lang achterna en vertelt u in zijn Tourkronieken het verhaal achter de Ronde.
Op de Route du Tour wordt alles anders, dan nemen doodgewone dorpen en doorgaande wegen geheel andere gedaanten aan, worden ze feestelijke onderdelen van de Ronde. In Brest heb ik daarom bedacht om het traject van de etappe naar de Mur de Bretagne integraal te rijden. De meeste collega’s nemen de zogenaamde Itérénaire Hors Course, de omleidingsroute van start naar finish. Dat is wel zo vlug, maar er is niets anders te beleven dan verkeer buiten de Tour, waarvoor geen hond langs de weg staat, geen clowns en geen muziek. Alleen tolpoortjes. Heel feestelijk.
Het publiek van de Tour draagt graag bij aan het meest gewenste beeld van het evenement. Al die mensen langs de kant willen laten zien dat het een zomerfeest is. En al zijn de dorpen van doorkomst geen startplaatsen, ze doen toch mee als gemeenten van doorkomst en dat willen de inwoners ook voluit laten zien.
11 kilometer na het verlaten van Brest kom ik door Plouvien. Het is rond half twee. De mensen zwaaien en joelen. Ze hebben een spandoek opgehangen met de tekst: Bienvenue à Plouvien, ici on est bien.
Er zijn ook veel borden en lakens te zien voor Olivier. Alleen die naam zie ik veel, op kleine borden en enorme lakens. Olivier is de Regional de la Route, de geliefde renner van dichtbij. Ik wist tot gisteren niet van zijn bestaan, moet ik eerlijk zeggen. Onder een volgend doek zie ik ook zijn gezicht: opgewekte knaap, met een baardje, Olivier le Gac. Hij rijdt met rugnummer 154 voor Groupama en is een van de favorieten van Bretagne, in Brest geboren op 27 augustus 1993. Onwillekeurig denk ik dan dat ik destijds net mijn achtste Tour als volger achter de rug had.
Het kunnen stalorders zijn geweest, of schroom voor alle wachtende aandacht, maar Olivier heeft zich niet bij de vroege kopvroep gevoegd.
Bij het vorderen van de etappe wordt het Olivier-gehalte op de borden ook steeds geringer. Wat blijft is het vlagvertoon met het dundoek van de trotse provincie: horizontale zwart-witte strepen en een rechthoek met 11 hermelijnstaarten. Bretagne, geboortegrond van iconen die Olivier niet zal evenaren. Robic, Bobet, Hinault. Daar tegenop te moeten fietsen is ook een stevige last.
Luistert u liever de hele kroniek? Jeroen spreekt iedere aflevering in. De tekst loopt zelf hieronder door.
Maar dat telt allemaal niet, bij de fantastische viering van deze derde achtereenvolgende Tourdag door Bretagne, met doedelzakspelers die door de beierende dorpsklokken heen blazen op de volgepakte pleinen met hun grijze kerktorens, van plaats tot plaats gaat het zo, in zinderende, zonnige collectieve vreugde voor de doorkomst van de Tour.
Ik rijd er doorheen, heb het al zo vaak gezien en steeds weer is het geweldig leuk om te beleven, het is een tijdloos soort blijheid, overal koningsdag zonder koning. De Tóur is de koning, in Lesneven, in Ploudaniel en in Ploudiry, Sizun en Huelgoat. Ondertussen heb ik ook nog het ruige groene landschap met de versleten rotspunten van de Col de Trévézel aanschouwd – geweldige Bretonse oergrond. (Obelix was daar).
Dan is er de Mur de Bretagne. Een ware volksmassa is er verzameld, met veel meer dan Bretons alleen, het is deels de bemanning van een immense witte campervloot.
De renners doen de Mur twee keer. Omgang nummer twee komt met pech voor Tom Dumoulin, bij het aangaan van de finale. Een spaakbreuk! Max Verstappen molt van alles in zijn Formule 1-bolide. Maar Tom Dumoulin krijgt door botte pech een spaakbreuk, na alles van gedetailleerd bestudeerde voorbereiding.
Boven op de Mur komt Tom na de finish pal op me af rijden. Ik zie hem ook weer direct omkeren. Hij slaat een verzorger van zich af: ‘Blijf van me af, godverdomme!’ Zo vloekt een Limburger die gaat voor het geel.
De derde dag van Bretagne is nog niet onvergetelijk genoeg. In de verkeerschaos die nooit op de televisie komt sta ik met honderden andere volgauto’s anderhalf uur vast voor de rit naar beneden. Vlak na negen uur ben ik bij mijn Hotel de Bretagne in Fougères. Het is aan de Place de la République. Tot ver na middernacht zijn ze daar bez ig om het Village Départ op te bouwen. Ik slaap boven de komende start. Dreunende heftrucks, geklink van hekken, mannen met lichtende helmen als in een Thaise grot.
Dat is ook de Tour. Deze morgen ben ik om acht uur wakker gemaakt door de Kermis. Op de Mur is Olivier le Gac 67ste geworden op 2 minuten en 17 seconden van Dan Martin, twee plekken voor Wout Poels. Hij staat 111de, op 18 minuten en 25 seconden van Greg van Avermaet, maar 13 seconden voor Niki Terpstra.
Lees en luister hier alle Tourkronieken van Jeroen Wielaert.
