De eerste pride was een straatrel
Pride komt er weer aan. Over een paar weken worden de straten van de hoofdstad besprenkeld met regenbogen. Op het dit moment leggen marketingmanagers en ‘brand strategists’ hun laatste hand aan de speciale acties en humoristische ‘inhakers’ voor social media. De goedkope, in sweatshops gemaakte pro-LHBTI t-shirts liggen alweer in de winkels, en tijdschriften wijzen ons op de ‘tien dingen die je nu alvast kunt kopen voor Pride Amsterdam.’ Zijn we met zijn allen vergeten dat de eerste pride een straatrel was?
Met alle commerciële belangen en bedrijven die pride zien als een kans om hun corporate image op te poetsen, gaat er ook iets verloren; de radicale, politieke boodschap waar de rellen van Stonewall mee begonnen . Dat ze weigerden haat, anti-homogeweld en uitsluiting nog langer te accepteren. En wat hebben we die boodschap nodig.
Niets radicalers dan de pride
Pride is een van de belangrijkste feesten die we kennen. In een wereld die je vanaf jongs af aan vertelt dat er iets mis met je is, dat je afwijkend bent, ‘onnatuurlijk’ bent, ziek bent of geen ‘echte’ man of vrouw – is er niet radicalers dan op straat te gaan staan en te zeggen dat je trots op jezelf bent. Dat je je weigert te schamen voor wie je bent en voor wie je liefhebt.
Het grote publiek kent pride vooral als ‘die gekke homo’s die praktisch naakt op boten staan te dansen’, een reden om met je vriendinnen en een glitterboa naar de grote stad te gaan en goedkope rosé te drinken, of om te klagen over geluidsoverlast. Om je luidkeels af te vragen of ze niet met zijn allen een beetje normaal kunnen doen. Of om je te hullen in het fijne idee dat we in Nederland een fantastisch gaaf progressief land zijn, en dat wij hier tenminste wél ‘tolerant’ zijn.
In ons ontzettend gave, tolerante land worden homo’s, lesbiennes, Drag Queens en genderqueer of trans-mensen namelijk nog steeds het ziekenhuis in geschopt en geslagen terwijl bijstanders toekijken. De hoeveelheid geweld tegen transgender sekswerkers is ronduit schokkend. En zelfs binnen de LHBTI-gemeenschap worden transvrouwen buitengesloten omdat ze geen ‘echte’ vrouwen zouden zijn en zichzelf daardoor geen lesbiennes zouden mogen noemen. In Londen liep een dergelijke groep van vrouwen voorop in een demonstratie.
Ons land sukkelt achteraan
Ons land, dat ooit zo voorop liep in de jaren ’70 als het gaat om emancipatie, sukkelt achteraan als het gaat om de invoering van PrEP, een medicijn dat beschermt tegen HIV. Het middel, dat in 2012 al in de Verenigde Staten werd ingevoerd en twee jaar geleden goedgekeurd werd in de EU. Een middel dat vorig jaar nogmaals uitgebreid getest werd door de GGD en dat Edith Schippers niet wilde invoeren zonder advies van de gezondheidsraad. Dat advies kwam, met de nadruk om het middel met urgentie in te voeren. En hoewel er nog steeds zo’n 800 mensen per jaar besmet raken met HIV in Nederland, en de homogemeenschap nog steeds rondloopt met het trauma van de AIDS-epidemie en alle bijbehorende stigma’s, besluit onze Minister voor Medische Zorg en Sport dat we eerst nóg maar eens een test van vijf jaar moeten doen met een selectieve ‘hoogrisico groep’. Het zou toch eens dat de LHBTI-gemeenschap losbandig en onbevreesd van de lichamelijke liefde zou kunnen genieten.
Homo-emancipatie wordt gerekend tot onze ‘Joods-Christelijke normen en waarden’, die we moeten beschermen tegen buitenstaanders. Maar uitgerekend in christelijke kringen wordt een column gepubliceerd waarin een man zoveel afkeer heeft van de LHBTI-gemeenschap dat hij weigert over een regenboogzebrapad te lopen. Het Evangelie moet volgens hem ingezet worden om ‘het klassieke gezin’ te beschermen tegen regenbooggezinnen waarin volgens hem de kinderen ‘per definitie kind van de rekening zijn’. Van welke rekening? Van ‘LHBT-problematiek’, ‘zondaren’ en een ‘gebrokenheid’ van wat god volgens hem ingesteld zou hebben. En ‘die gebrokenheid los je niet op met acceptatie en begrip’.
Als we werkelijk willen dat de acceptatie van iedereens liefde, ongeacht gender of geaardheid, een van de kernwaarden van Nederland is, dan hebben we meer meer dan genoeg om de straat voor op te gaan. Niet alleen om onze liefde te vieren, en de schaamte van ons af te gooien, maar ook vooral om van ons te laten horen en voor onszelf en elkaar op te komen. De eerste Gay Pride was een straatrel.
