HP/De Tour: On the road again
De Tour de France heeft Frankrijk jaarlijks drie weken volledig in haar greep. Tourkenner en journalist Jeroen Wielaert reist de renners drie weken lang achterna en vertelt u in zijn Tourkronieken het verhaal achter de Ronde.
De steenstroken zijn dus niet zo vreselijk geweest. In Roubaix zag ik Tom Dumoulin ongeschonden, het hoofd rechtop, snel binnen komen na winnaar John Degenkolb. Het was in orde.
Minder goed was het met de Franse favoriet die onderuit gezakt tegen een dranghek lag: Romain Bardet, zijn gezicht, armen en benen vol van stof.
‘C’était la malchance,’ hoorde ik hem zeggen tegen een ploegmaat die zich bezorgd over hem heen boog. Botte pech, niet meer dan een voetnootje in de sportgeschiedenis die volgde: het voetbalwereldkampioenschap van Les Bleus, Moscou.
De renners zijn gaan vliegen. Net als tal van andere volgers moet ik met Voiture Presse 1111 van HP De Tour na de keien over eindeloos asfalt. Rustdag is werken aan een lange verplaatsing, in dit geval door een vrolijk land.
Het Routeboek geeft een traject van 780 kilometer aan, via Saint Quentin, Reims, Chaumont, Dijon, Lons-le-Saunier en Bourg-en-Bresse tot Annecy. Het is een van de onderdelen van de Ongeziene Tour, álles dat toch hoort bij het léven van de Tour.
De kijkers, luisteraars en lezers thuis hebben er geen weet van. Al meer dan dertig jaar is het een intens zomers onderdeel van mijn bestaan.
Zo’n rustdag is een goeie gelegenheid om de zijnsvraag te beantwoorden die ik mezelf al eerder op zoveel hotelkamers heb gesteld: wat dóe ik hier, waarom doe ik het nog steeds, in wat voor waanzin rijd ik rond? Wat voor zín heeft het om 780 kilometer af te leggen naar Annecy? Waarom ben ik geen archeoloog geworden om opgravingen te doen onder Tiel, of in de bootverhuur gegaan in Heeg?
In de kern dateert het script uit mijn jeugd. De Tourplakboeken van 1967 tot 1970. De geweldige Parool-verslagen van Rob van den Dobbelsteen. De schooljaren en mijn studietijd in Utrecht. Volkomen fascinatie voor de columns van Nico Scheepmaker en Jan Blokker. Een eerste introductie in radioland door Goal-commentator Wim Jesse. Heftige interesse in het werk van Reve en Campert, Koot & Bie, Freek & Bram. Rock & Blues & Film. De Amerikaanse presidentsverkiezingen, beschouwd door Hunter S. Thompson. En dan in de zomer, op Friese Meren: Radio Tour de France.
Luistert u liever de hele kroniek? Jeroen spreekt iedere aflevering in. De tekst loopt zelf hieronder door.
Allemaal prettige bagage voor een dringende ambitie: Erbij Zijn, Verslag Doen. Drómen en dan binnenkomen in de werkelijkheid, bevangen raken door de Magie van alles, waar ook in Amerika, op Terschelling, in Frankrijk – ik ben nooit voor een gat te vangen geweest, als journalistieke zwerfkat, rusteloos onderweg, vol passie.
De Tour is een dorp dat zich om de elf maanden op allerlei manieren door Frankrijk verplaatst en regelmatig ook door het buitenland. Het gaat over veel meer dan wielrennen alleen. Vanaf mijn debuut in 1986 heb ik ervaren wat het is, tot de dag van vandaag: On The Road zijn, een nimmer eindigend traject vol verhalen, met de dynamiek van steeds wisselende routes en op die vleugels door te gaan, van het licht en van de schaduw, de glorie en de dope. En dan ook mijn eigen Man met de Hamer tegenkomen die me de waarheid zegt over de grenzen van de romantiek en de verslaving – dat ook.
De Tour de France, een bagatel in het woeden van de wereld, behalve in juli.
Kameraderie hoort erbij, die typische Amitié du Tour, een vertrouwd soort gemoedelijkheid van nomaden onder elkaar. Het is goed om Jørgen Leth weer te zien, de inmiddels 81-jarige goeroe van de Deense televisie die alles weet van de Katharen. Of Philippe Brunel, de galante Parijzenaar van L’Équipe, sinds 1976 in de Tour, altijd op zoek naar de mens achter de renners. Raymond Kerckhoffs ook, de eeuwig jonge verslaggever van De Telegraaf. En mijn collega’s van de NOS, mijn wild guys, mijn oude team.
Op pad voor deze kronieken geniet ik van mijn formatloze vrijheid. Het dromen voorbij blijf ik een oude, vrolijk melancholieke jongen, à la recherche du temps perdu. Ik zoek mijn sleutel.
Lees en luister hier alle Tourkronieken van Jeroen Wielaert
