Wat u van de modebladen moet dragen (en wat u lekker zelf moet uitmaken)
Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze kritiekloze modebloggers en bladert ze door de septemberissues van de grote modebladen.
T-shirtobsessie
Jaren geleden wijdde ik al een column aan het overdreven gekir van beautyredactrices bij damesbladen als er weer eens een nieuw product op de markt was gezet. Alle kledingstukken waren allemaal ‘must have’ en ‘we kunnen niet zonder’ in plaats van gedegen reviews en kritische beschouwing van de claims. Blijft die lipstick echt zo lang zitten, geeft-ie echt niet af en hoe zit het met dierentesten? Dát willen we weten, niet dat de betreffende redactrice er een meisjeserectie van krijgt en niet meer zonder wil. Get a life.
Toen ging het nog over papieren bladen, maar het is er allemaal niet beter op geworden. Niet in de laatste plaats door de overvloed aan beautybloggers voor wie – de goeden niet te na gesproken – journalistieke onafhankelijkheid een volkomen onbekend concept is. De postbode moet dagelijks een tas cadeautjes op hun deurmat leegstorten, dáár gaat het ze om!
In de digitale versies van de betere modeglossy’s kom je dit soort hersenloos gezemel trouwens ook tegen. Ook digitale pagina’s moeten vol en om daar nou kritische, doorgewinterde journalistes voor aan te trekken als je het ook met zestienjarige stagiaires vol kan kliederen – fuck de lezer!
En dan krijg je artikelen over de zware zoektocht naar het perfecte witte T-shirt ‘that we’re all obsessed over’…. Huh? Obsessed? Door een T-shirt? Dacht het niet. Of een van kwijl druipend item over de terugkeer van de in mijn ogen lelijkste damestas die ooit ontworpen is: de Dior zadeltas. Afhankelijk van de uitvoering tel je daar twee- tot zesduizend euro voor neer (bodyguard not included), maar of er bijvoorbeeld een vakje voor je sleutel en je telefoon in zit, komen we niet te weten.
Ik lig trouwens ontzettend in een deuk om de denim patchworkuitvoering van zesduizend euro met daarop de tekst Dior Love and Peace geborduurd. Hahaha! En dat hangt dan aan de arm van zo’n Instagrammoppie voor wie het woord Dior een grotere betekenis heeft dan liefde of vrede. Je kunt voor dat geld een hoop liefdewerk verrichten en nog genoeg overhouden voor een nepperd op de Albert Cuijp. Maar ja.
Wat MOETEN we aan?
Sorry, ik zit weer in mijn moppermodus – laat ik die even uitschakelen, want per slot van rekening is het begin augustus en zijn de septemberissues van de grote modebladen weer uit en kunnen we ons verlustigen aan kilo’s advertenties en fashion shoots. En weten we daarna weer wat we deze herfst en winter aan moeten trekken.
Ja, de mussen en wij vallen nog steeds dood van het dak, maar ik weet nu al dat wij straks onze regenjassen met ceintuur gaan dragen, want regenjassen zonder ceintuur zijn ontzettend 2017. En dat willen we niet. Dat heb ik gelezen, dus…
Verder is het zo te zien een ratjetoe van de jaren tachtig, negentig en nul, met panterprints in neonkleuren, zebrastrepen op truien en schoenen, brede schouders met behulp van pofmouwen of vullingen, kant, glimmende stoffen, acid washed jeans, Schotse ruiten, Bretonse strepen en zilver als het nieuwe neutral.
Krystal Carrington meets Madonna meets Paris Hilton, zeg maar. Zelfs je knalroze Juicy Couture joggingpak mag weer uit de mottenballen en o, wat wou ik dat ik mijn jaren-tachtigafzaklaarsjes met kegelhakjes nog had!
Nee, vernieuwend is het allemaal niet, eerder meer van dezelfde mix and match-stijl die we al jaren zien. Ik ben er toevallig blij mee, maar als het niet je stijl is: je móet natuurlijk helemaal niks!
O ja, en wil je een foto van jezelf in je nieuwe kleertjes op Instagram zetten: doe dat bij voorkeur in een tl-verlichte snackbar want ‘chippy’s are the new sunset’. Anders sta je evengoed nog voor l*l.
Werkelijk haar
Ooit wel eens een commercial voor een ontharingsmiddel – scheermesjes, wax, crème – voor vrouwen gezien, waarin die vrouwen ook werkelijk haar hadden, behalve dan op hun hoofd? Nee, ik ook niet. Hun kuiten, oksels, bovenlippen en ‘bikinilijnen’ zijn gladder dan glad en toch glijden ze er in extase nog met hun roze scheermesjes overheen. Wat de…?
Het Amerikaanse damesscheermesjesbedrijf Billie brengt daar verandering in met hun campagne The Project Body Hair. Daarin figureren naast gladgeschoren modellen, ook vrouwen met unibrows en oksel- en schaamhaar, om uit te dragen dat wel of niet scheren een vrije keuze is en geen heilig moeten.
Allemaal heel lieflijk – geen druipende plukken shag – maar toch een novum in het preutse reclamewereldje. Nou nog een maandverbandreclame met rode inkt in plaats van blauwe en de wereld is af. Nou ja, sort of…
