Mogen we even een time-out?
Het is steeds moeilijker – of het nou aan het nieuws ligt, of aan sociale media – om het nieuws te volgen zonder overweldigd te raken. Een jaar geleden at de Amerikaanse actrice Tina Fey om dezelfde reden een hele taart met haar handen op, en noemde het een revolutie. Meredith Greer dipt een donut in haar koffie, en vraagt zich af waarom dit fragment in haar optiek is blijven hangen.
Precies een jaar geleden liepen in de Verenigde Staten letterlijk de nazi’s door de straten. Nee, dit is geen hyperbool. Ik bedoel letterlijk Hitlergroet gevende, hakenkruis dragende, fascistische leuzen schreeuwende, tot genocide oproepende gewelddadige neonazi’s. U weet wel, degene die Donald Trump ‘very fine people’ noemde nadat er één een aanslag had gepleegd.
Actrice Tina Fey reageerde op het nieuws bij Saturday Night Live met de beruchte sheetcakingsketch. “Ik weet dat veel van ons zich gespannen voelen, en onszelf afvragen: ‘Wat kan ik nou doen? Ik ben maar in mijn eentje, wat kan ik doen?’’ Ze geeft het publiek de volgende oplossing: sheetcaking. Bestel een taart met de Amerikaanse vlag erop, en eet hem op terwijl je je onmacht, frustratie en agressie op de cake botviert. “Sheetcaking is een grassrootsbeweging, de meeste vrouwen die ik ken doen het wekelijks sinds de verkiezingen,” vertelt Fey in het fragment. En ze steekt met haar mond vol een epische rant af over de gebeurtenissen in Charlottesville, terwijl ze grote brokken cake met haar handen naar binnen schuift.
Ik denk de laatste tijd vaak aan sheetcaking. Niet alleen omdat er verschillende soorten mensen zijn in deze wereld, en ik behoor tot het soort mens dat begrijpt hoe je emoties reguleert door ze te smoren in donuts. Maar ook omdat de gevoelens van onmacht en frustratie en spanning die ze beschrijft, eigenlijk sinds de gebeurtenissen van vorige zomer niet meer zijn gaan liggen.
Vluchtelingencrisis – appeltaart. Zelfmoordcijfers onder jongeren nog nooit zo hoog en een kapotbezuinigde GGZ – aan aardbeienslof. Klimaatverandering – een hele doos slagroomsoezen. Thierry Baudet – om de week een eyeroll en een berlinerbol. Geert Wilders – schreeuwen in je triple chocolatemuffin. Gehandicapten zonder minimumloon – een heel pak chocoladekoekjes. Dividendbelasting en de volledige futiliteit van het memodebat – dropfruitduo’s. Halbe Zijlstra – Ben & Jerry’s. Stef Blok – Ben & Jerry’s met een soeplepel.
Wapenlobby, olielobby, dierenmarteling in megastallen, terreuraanslagen. En dan Trump. Er is niet genoeg taart in de wereld voor Donald John Trump.
Ik weet niet of het aan mij ligt, of aan sociale media, of aan het feit dat dingen wellicht daadwerkelijk in een soort snelkoker terecht zijn gekomen, maar ik wil niets liever dan af en toe heel hard aan de handrem trekken en de wereld een time-out geven. Ik wil een VVD’er inhuren om tegen de rest van zijn collega’s te schreeuwen dat ze ‘Normaal. Moeten. Doen.’
Het concept sheetcaking helpt namelijk niemand. Niet op zijn minst omdat het een slecht idee is om op regelmatige basis ongezonde eetpatronen te koppelen aan het reguleren van emoties. Thuiszitten en je onvrede in een heel groot stuk taart dippen en daarna opeten, in plaats van daadwerkelijk iets te proberen te veranderen, maakt je gevoel van frustratie en onmacht namelijk alleen maar erger. En nog belangrijker: als je daadwerkelijk geraakt wordt door zaken als bezuinigingen op je gezondheidszorg of je minimumloon en je daadwerkelijk bang bent voor je veiligheid om op straat te lopen, heb je de luxe niet om taart te eten en te doen alsof je problemen niet bestaan. En of we het ons realiseren of niet: ons klimaat raakt nu zo van slag dat eigenlijk geen van ons eigenlijk die luxe nog heeft.
Het feit dat zo ontzettend veel mensen het filmpje deelden toen het uitkwam zegt iets. En misschien is dat wel waarom dit fragment met actrice Tina Fey een jaar later nog steeds bij me is blijven hangen. Ik denk aan al die mensen die, net als ik, nu al meer dan een jaar thuis gefrustreerd en gespannen het nieuws volgen, bang zijn dat we met zijn allen totaal de verkeerde kant op gaan. En al die mensen, die allemaal tegelijk denken ‘Wat kan ik nou doen? Ik ben maar in mijn eentje, wat kan ik doen?’
Zich niet realiserend met hoeveel ze zijn.
