China nept met nepbont
Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze de situatie op de bontmarkt en make-up voor mannen van Chanel.
Te bont
Eigenlijk best gek. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt andermans’ haar te dragen, bont dus. Toen ik zestien was en naar patchouli rook, kon je me uittekenen in de mottige persianer bontjas van mijn oudtante – dat was toen heel erg anti-establishment. Tegenwoordig vind ik het een walgelijk idee om een dier te gebruiken voor zijn vacht, maar ik eet wel vlees, draag leren schoenen en een leren jas. Gek dus en ook hypocriet.
Ik sus mijn geweten door vrijwel uitsluitend biologisch vlees te eten en die jas heb ik al tien jaar en die zal ik de rest van mijn leven nog wel dragen, dus die kan ik met een gerust hart duurzaam noemen. Ook mijn schoenen gaan heel lang mee omdat ik altijd zo aan ze gehecht raak, dat ik ze liever wil begraven dan weggooien als ze kapot zijn beyond repair.
Maar bont? Bij mij op het eiland is een winkel met de prachtigste lamsbontjassen. Het bont is een bijproduct van de Texelse lammerenslacht en hoewel ik gek ben op lamskoteletjes, krijg ik het niet over mijn hart zo’n heerlijk warme en zachte jas te kopen. Hypocriet, ik zei het al.
Nepbont dan maar? Dat is de laatste jaren bijna niet van echt te onderscheiden en ook nog eens heel redelijk geprijsd. Win-win zou je denken, maar ook daar zit een keerzijde aan. De productie ervan is uitermate schadelijk voor het milieu en behalve smerige chemische stoffen komen er ook microvezels bij vrij, die in vissen en uiteindelijk in ons terechtkomen. De productie van echt bont heeft veel minder impact op het milieu en bont is daarbij ook nog biologisch afbreekbaar, terwijl dat knalroze hippe nepbontjasje over vijfhonderd jaar nog op de vuilnishoop ligt te rotten.
Maar er zit een nóg perverser kantje aan nepbont. Door een importverbod in India heeft China een dermate overschot aan bont, dat ze het goedkoper kunnen verkopen dan nepbont. Daardoor komt het regelmatig voor dat de consument die denkt fake fur te kopen, toch echt bont in handen krijgt.
Een smerige streek, vooral omdat je weet dat men in China lak heeft aan dierenwelzijn en men er daar niet mee zit om dieren leven te villen of te plukken. Waar bijvoorbeeld een groot bont producerend land als Canada zeer strenge regels heeft omtrent dierenwelzijn op bontfarms, is zulke wetgeving in China niet of nauwelijks aanwezig.
Inmiddels gaan er in anti-bontkringen stemmen op om ook nepbont te verbieden – zo kunnen er immers voor de consument geen misverstanden ontstaan. Anderen vinden dat de verkopers hun verantwoordelijkheid moeten nemen en precies moeten weten waar hun materiaal vandaan komt en dit ook duidelijk moeten vermelden.
Misschien is de beste oplossing alleen nog maar gerecycled bont te dragen; met wat er nog op zolders, in kasten, winkels en pakhuizen hangt moeten we wel een jaartje of tweehonderd toekunnen. En tegen die tijd is het op aarde vast zo warm dat we deze discussie nooit meer hoeven te voeren. Elke nadeel….
Make-up voor mannen
Mannen en make-up – dat vinden wij niet gek, dat vinden wij bijzonder. In de jaren tachtig zag je wel eens jongens met een ooglijntje, zoals studentenvakbondsleider en GroenLinks’er Maarten van Poelgeest en ook in het punk- en New Wavesegment werd driftig getekend en gekleurd.
Maar tegenwoordig – travestieten, transseksuelen, genderfluïden, cross dressers en David Beckham buiten beschouwing gelaten – zie je vrijwel nooit een man die foundation gebruikt, of zijn wimpers een beetje aanzet met mascara. Waarom eigenlijk niet? Het zou helemaal niet gek of bijzonder moeten zijn, het is juist gek bijzonder dat het vrijwel niet gebeurt.
Want je knapt er zo van op. Zelf ga ik vrijwel make-uploos door het leven vanwege dat ik thuis werk, maar áls ik dan eens wat smeer en kleur, wordt daar altijd heel positief op gereageerd: ‘Wat zie jij er goed uit!’ Vind ik best fijn. Om hier verandering in te brengen, wordt binnenkort de nieuwe mannenmake-uplijn van Chanel gelanceerd, Boy de Chanel. De naam is een verwijzing naar Coco Chanels grote liefde, captain Arthur Edward ‘Boy’ Capel.
De lijn bevat in eerste instantie een foundation, een oog- en lippenpotlood en een matte lippenbalsem. Natuurlijk kan een man ook vrouwenmake-up gebruiken, maar voor velen is die stap weer net te ver. Dat Chanel ermee komt is niet zo gek – Coco verkreeg haar beroemdheid door ik elementen van mannenkleding in haar ontwerpen voor vrouwen te gebruiken, dus ligt het voor de hand dat ze met make-up nu het omgekeerde doen.
De heren in wiens midden ik verkeer, zie ik het nog niet gebruiken – die vinden zich al gesoigneerd genoeg als ze de tondeuse hebben gehanteerd en/of hun neushaar wat hebben getrimd – maar voor al die gepommadeerde baardhipsters moet het toch heel verleidelijk zijn ook eens een ooglijntje te proberen. Staat zo leuk bij je sleeve. Vanaf november online verkrijgbaar, dus mooi op tijd voor die andere man met die baard.
Theegetut
Eh…Pickwick, wie is op het idee gekomen die ‘briljante’ vragen op de labeltjes van jullie theezakjes te drukken? De oma van de directeur of een duurbetaalde reclamefunctionaris? Pff, hou toch op!
Denken jullie nou werkelijk dat mensen hier serieus op ingaan en dit nodig hebben als conversation piece? Dat zou toch echt zielig zijn.
Lees deze tweets dan maar eens en ga je schamen!
