Spring naar de content
bron: ANP/Remko de Waal

De vriendin zwemt in gesloten water

Om duidelijk te maken dat we niet meer in bijna-niks aan een Italiaans zwembad lagen, ieder met een turf uit de wereldliteratuur rustend op een buik vol pasta pesto vongole pomodori cinque formaggi, had de vriendin op een ochtend een spandoek uitgerold. Dwars door onze door de Hittegolf Des Doods gesmolten en nog maar voor een deel in originele staat teruggesmolten woonkamertje hing nu een groot geel doek dat wapperde in de wind van mijn diepe gedachten.
De scholen zijn weer begonnen, gilde het.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

“Waar is dat goed voor?”
“Anders vergeet je het misschien.”
De vriendin was al dagen onrustig. Ze verzon allerhande soorten klusjes om maar bezig te blijven. Ze ving de fruitvliegjes die tijdens onze afwezigheid de post hadden verzorgd en de planten hadden benat met een netje en zette ze daarna uit in de vrije natuur. Ze maakte elke avond de schijf van vijf klaar (op een broodje). Ze haakte een mutsje voor onze minicactus en doorliep (drie keer) het volledige Bel-me-niet-register. Ze luisterde alle Zomergastenpodcasts terug, leerde Bulgaars en ging, bij wijze van experiment, op de keukentafel zitten, met haar bord op de stoel (geen goed idee).
Vervolgens las ze alle romans van Simenon, proefde het grootste deel van de humussoorten uit het AH-koelvak en deed een wijncursus. Toen dat allemaal succesvol was afgerond, duurde haar vakantie nog tien dagen. Een reusachtig stuk taart dat ze onmogelijk nog op kon.
“Nu weet ik niets meer,” zei ze.

Hoe ze er uiteindelijk opgekomen is, weet ik ook niet, maar sinds gisterochtend 7:35 (lokale tijd) dobbert de vriendin in onze badkuip. Ze heeft er al drie maaltijden gebruikt, twee zaterdagse krantenbijlages doorgeploegd en zeven kopjes koffie gedronken. Haar huid bereikt zo langzamerhand een verontrustende staat van rimpeling.
Eerst dacht ik: lekker wat tijd voor zichzelf/mezelf.
Daarna dacht ik: ze houdt het wel lang vol.
En tenslotte dacht ik: ik moet een persbericht gaan opstellen.
’s Avonds deed ik het licht aan, anders kon ik haar niet meer zien.
Vanochtend om kwart voor zes stonden Dionne Stax en Churandy Martina op de stoep. De camera draaide al.
“Diepe buiging,” riep Dionne. “Respect! Held!”
“Ik doe niks hoor,” zei ik.
“O,” zei Dionne.
“Geweldig!” riep Churandy.
De cameraman begon met het filmen van het spandoek in onze woonkamer.

Een stuk pizza

De vriendin krijgt het allemaal mee. Ze zegt weinig, maar dat komt omdat ze volledig geconcentreerd is. De kop staat nog goed. Natuurlijk is het voor haar omgeving niet eenvoudig – ik heb me bijvoorbeeld al een etmaal niet gewassen – maar dat is niets vergeleken met waar zij doorheen gaat. Af en toe opent ze haar mond, dan werp ik er een stuk pizza in.
Straks komen de uitblinkers van The Voice Senior de vriendin toezingen. Rond de lunch komt Angela de Jong aan de badrand een column schrijven over heldendom en de jongens van CNN verwachten we rond theetijd. De koning en koningin eten vanavond gezellig een hapje mee en als het even meezit, is ze vóór We zijn er bijna! heilig verklaard.

Onderwerpen