Een tweede leven voor je Billy boekenkast
Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze de circulaire plannen van Ikea, de oorwurmchallenge en selfies met Google arts.
Elke vijf seconden wordt ergens ter wereld een Billy boekenkast verkocht. Ikea zegt het zelf, dus of het helemaal waar is, valt te bezien, maar dat het er veel zijn staat buiten kijf. Het zijn ook fijne kasten. De mijne worden dit jaar zesendertig en ze doen het nog uitstekend. Oké, de planken buigen misschien iets door en helemaal spierwit zijn ze ook niet meer, maar wegdoen? Nooit! Als ze niet mooi genoeg meer zijn voor de woonkamer, dan eindigen ze wel op zolder of in de kelder, als ik ooit een zolder of kelder heb.
Ik kan nou eenmaal moeilijk iets wegdoen. Niet eens om sentimentele redenen, maar er ís al zoveel troep op de wereld. Ik ken mensen die elk halfjaar hun spotgoedkope printer inruilen voor een nieuwe, omdat dat goedkoper is dan nieuwe toner. Hoe pervers wil je het hebben?
Ik ben dus niet echt kind aan huis bij de Zweedse meubelwinkel; ik shop liever in de kringloop, bij het grofvuil en op Marktplaats of Koopplein. Kleedje erover, likkie verf en niks schadelijk productieproces of plaatsinnemend afval. En ik ben bij lange na de enige niet.
Ikea en de circulaire economie
Ikea heeft dat goed in de oren geknoopt en is, voorlopig helaas alleen in Australië, begonnen met een perfect staaltje circulaire economie. Je kunt tegen een voucher je oude, eventueel kapotte Ikeameubelen terugbrengen en die worden vervolgens opgeknapt en opnieuw verkocht. Van alle meubels die in Australië jaarlijks worden weggegooid, zonder er volgens hen 13,5 miljoen (!) kunnen worden hergebruikt.
Niet alleen fijn uit economische of milieuoverwegingen, maar ook, zo stel ik me voor, om vintage classics te scoren, zoals de draadstalen stoeltjes van Neils Gammelgaard of de Kroken lounger met chromen onderstel. Of die denim futons waar je zo heerlijk op kon slapen, de begeerlijke houten Vilbertstoel, de ombre Duet hanglampen etc. etc.
Hopelijk ook binnenkort in Nederland!
Oorwurmchallenge
Een paar weken geleden was ‘iedereen’ in de ban van de Kiki Challenge; een onbenullig dansje op Drake’s In My Feelings, gefilmd vanuit een langzaam rijdende auto. Sommige Einsteins dachten dat het nog leuker zou zijn als de chauffeur zelf (!) uit zijn auto stapte en een stukje meedanste alvorens weer in te stappen. Dat leverde natuurlijk weer heerlijke fails op waarin deze sukkels worden meegesleept of aangereden door tegemoetkomend verkeer. Vriendin E. zou zeggen ‘die moeten Darwinistisch afgedopt worden’. Alsjeblieft geen nageslacht!
Maar goed, Kiki is alweer soooo last month, als je nou een beetje views wil krijgen met je Youtubeclipje, moet je de Baby Shark Challenge doen
Feitelijk hetzelfde, maar dan op echt het meest irritante liedje ooit!
Nieuw is het niet – het is al een paar jaar een populair kampvuurliedje – maar deze Zuid-Koreaanse versie is inmidddels een wereldwijde oorwurm geworden. Waarschuwing voor de mensen die het nog nooit gehoord hebben: doe maar niet. Tenzij je het vertrouwen in de mensheid helemaal wil verliezen en om vier uur ‘s nachts radeloos naar het plafond wil liggen turen met dit deuntje in je kop dooodooodooooo in je kop. In je kop doooooddooodoooo in je kop….aaaarrrrgggghhhh!!!
Dubbelportret
Een stuk leuker dan die stomme haai en nog cultureel verantwoord ook is de Art Selfie van Google Arts and CultureGoogle Arts & Culture van Google, Inc.
Maak een selfie en binnen een paar seconden wordt jouw gezicht gekoppeld met een schilderij uit de collectie van 650 musea.
Hoewel leuk…. Een van mijn selfies werd vergeleken met de luitspeler van Frans Hals, niet echt een opstekertje op de vroege morgen. Nou had ik nog net-uit-bed-haar en geen make-up, maar toch. Ik ga mijn resultaten in elk geval niet hier delen. 
Bij elke vergelijking staat het percentage van gelijkenis vermeld, plus de gegevens van het betreffende schilderij. Verslavend spelletje, maar wel jammer dat je zelf geen foto kunt uploaden, maar een selfie moet maken. Die van mij zijn altijd verschrikkelijk.
Uiteraard is er ook kritiek op de app. Wat doet Google met die selfies? Gezichtsherkenning is in dit geval onschuldig, maar wie weet waar het nog meer voor gebruikt kan worden? Daar zit wat in, maar gezien de populariteit van de app op Instagram e.d. zijn er blijkbaar heel veel mensen die zich daar niet druk over maken.
Ook waren er verzuchtingen dat er te veel ‘witte portretten’ te zien zouden zijn, maar dat kan ik me toch niet voorstellen. De app maakt gebruikt van musea overal ter wereld en zelf werd ik met mijn mayonaisekleur diverse malen vergeleken met Aziatische vrouwen, een Indiaanse en zelfs een aboriginal man! Sowieso vaak met een man trouwens. Misschien moet ik toch mijn pincet eens zoeken…
