Lady Gaga mist ballen in filmdebuut A Star is Born
Ondanks – of misschien wel dankzij – de harde actualiteit van #MeToo en het Trump presidentschap omarmt Amerika nog altijd zijn eigen sprookjes. Een film die daar haast het prototype van is, is A Star Is Born, waar deze week de derde remake van in de bioscoop verschijnt, met popicoon en wereldster Lady Gaga in de rol van een bedeesd huis-tuin-en-keuken-zangeresje die alleen met hulp van een gevierde mannelijke rockster de top weet te bereiken. Je moet maar durven, anno 2018.
Maar dat is alleen voor de oppervlakkige kijker. Want alhoewel A Star Is Born een behoorlijke getrouwe remake is van het origineel uit 1937, is het ontegenzeggelijk een film van deze tijd. Al komt dat niet door Lady Gaga die – al speelt ze fenomenaal – zich op het filmfestival van Venetië tijdens een persconferentie haast verontschuldigde voor het wat passieve karakter van haar personage Ally. Zelf had ze zich in haar eigen carrière veel assertiever opgesteld, laat staan dat ze een mannelijke popster nodig had gehad om de top te bereiken.
Nee, de tijdgeest wordt pas echt duidelijk als je Lady Gaga’s tegenspeler Bradley Cooper als de verlopen rockster Jackson Maine op het witte doek ziet, worstelend met zijn aversie tegen de roem en zijn vlucht in alcohol en drugs. Hier zien we geen machoman, zoals in de versie van 1976 met seksicoon Kris Kristofferson in een wat nietszeggende rol tegenover een brutale Barbra Streisand. Ook in de versie uit 1954 heeft de mannelijke hoofdrol, gespeeld door James Mason, weinig om het lijf. Alles draaide hier om Judy Garland die er een echte one-woman show van maakte. Nee, de 2018 versie van A Star Is Born draait niet om het geluk dat de zangeres toelacht, maar het ongeluk dat de zanger overkomt. A Star Has Died zou een betere titel zijn geweest.
Een zweem van feminisme
Om de A Star Is Born films heeft altijd al een zweem van feminisme gehangen. Waarschijnlijk omdat het gaat om sterke vrouwen die uiteindelijk hun mannelijke protégé overvleugelen. Maar dit zou een wel heel beperkte definitie van feminisme of girl power zijn. Minstens zo belangrijk is de rol van de man in de film. Waar in de vorige versies de mannen zich altijd op hun pik getrapt voelden als de vrouw uiteindelijk als echte ster boven kwam drijven, daar is in de versie van nu niets van te merken. Integendeel, Bradley Cooper laat met deze door hem zelf geregisseerde en geweldig gezongen film zeer overtuigend zien hoe je als man ook je zachte en kwetsbare kant kunt hebben, zonder jaloezie naar de vrouw die – weliswaar met jouw hulp – je uiteindelijk voorbij sprint. Er is geen wrok of afgunst, wel frustratie en machteloosheid. En op sommige momenten als hij sober is zelfs wat zelfinzicht. Als hij zingt ‘Maybe it’s time we let the old ways die’, voel je dat hij het over zichzelf heeft.
Een andere hardnekkig mannelijk Hollywoodcliché waar Bradley Cooper in zijn A Star Is Born mee afrekent, is het stereotype beeld van de homo als favoriete accessoire van een fag hag. Acteur Anthony Ramos geeft aan zijn rol als beste homovriend van Ally (Lady Gaga) zo’n ontroerende en gelaagde invulling, dat je je met terugwerkende kracht afvraagt hoe je als bioscoopkijker in eerdere grote films hebt laten bedonderen met zogenaamd vrouwelijke gebaartjes en loszittende polsen. Dat werd ook wel tijd, zowel Lady Gaga als Barbra Streisand en Judy Garland zijn al jarenlang grote gay-iconen.
De grote betekenis van de film zit dus niet in de vrouwenrollen. Integendeel, het wat tuttige karakter van het zangeresje Ally stuit zelfs mevrouw Gaga tegen de borst. Nee, de echte vernieuwing voor deze derde remake van dit Hollywoodsprookje zit bij de mannen. De manier waarop Bradley Cooper het hoofdpersonage vormgeeft is als een volstrekte anti-macho man die al voortploeterend op zoek is naar de zachtheid in zijn veel te grote en plompe lijf, terwijl de vrouwenrollen in Hollywood nog altijd op grote achterstand zitten. Kijk dan naar het echte leven, waar ‘onze’ Glennis Grace als alleenstaande moeder niet eens een man nodig heeft om het hele Amerikaanse tv-publiek bij America’s Got Talent te laten geloven dat ze nul ervaring heeft, maar intussen wel het succesnummer van de show is.
Dat Lady Gaga fantastisch kan zingen, mag duidelijk zijn. Ze mist in deze film alleen nog wat ballen, juist nu haar mannelijke tegenspeler deze net heeft afgeschud.
De echte vernieuwing voor deze derde remake van dit Hollywoodsprookje zit bij de mannen
