Spring naar de content
bron: AFP/ANP

#MeToo moe? Stel je eens voor hoe moe vrouwen zijn

Er lopen twee vrouwen achter een andere Amerikaanse senator aan. Ze smeken hem om Brett Kavanaugh niet te benoemen, om hun verhaal aan hem te kunnen doen over hun aanranding. Ze vragen hem waarom hij niet naar ze wil luisteren. Hij loopt door en sneert tegen ze, ‘I know this is fun for y’all’.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Meredith Greer

En in een keer realiseer ik me ten volle; er zijn werkelijk mannen die denken dat vrouwen de #MeToo beweging ondersteunen, omdat ze er lol uithalen. Omdat ze denken dat vrouwen eindelijk een troefkaart in handen hebben om wraak te nemen. Deze senator probeert niet eens grof te zijn, hij denkt oprecht dat deze vrouwen er plezier in hebben hem over hun verkrachtingen en aanrandingen te vertellen, zodat ze hem een hak kunnen zetten.

Een jaar na #MeToo

Het is een jaar geleden dat de hashtag #MeToo losbarstte. Miljoenen vrouwen over de hele wereld verbraken hun stilte over aanrandingen, verkrachtingen, en seksueel geweld. De Amerikanen hebben dit jubileum gevierd door een man die van aanranding beschuldigd is voor het leven te benoemen tot opperrechter. Tot zijn dood mag hij beslissen wat voor rechten vrouwen in de VS over hun lichaam hebben.

In Nederland is de consensus inmiddels dat #MeToo een roekeloze heksenjacht is. De media focussen zich met #MeToo al een jaar lang meer op de poppetjes dan op de problematiek. We zijn meer bezig met sensationele soaps en smeuïge schandpalen, dan met het onderliggende probleem waar deze #MeToo ooit mee begon: de absurde proporties van de schaal waarop vrouwen lastiggevallen, aangerand en verkracht worden.

We zijn meer bezig met sensationele soaps en smeuïge schandpalen, dan met het onderliggende probleem

Een op de drie vrouwen krijgt in Nederland te maken met seksueel geweld. Een op de acht vrouwen is verkracht. Het is een realiteit waar iedere vrouw zich constant bewust van is, en haar leven op aanpast. Gedragswetenschapper Jackson Katz vroeg in een onderzoek aan mannen wat ze deden om te voorkomen dat ze seksueel aangevallen zouden worden. Hij kreeg hooguit de grap ‘niet bukken in de douche’ te horen. Hij stelde dezelfde vraag aan vrouwen, en kon een waslijst opmaken met alle preventieve maatregelen die vrouwen dagelijks in hun routines opnemen. Plekken waar ze niet komen, kleding die ze niet dragen, groepen mannen die ze vermijden, zelfverdedigingscursussen, de lijst gaat maar door.

Vrouwen slikken deze beperkingen, want ze zijn niet van suiker, en ze willen niet in een slachtofferrol. Maar ik kan daarentegen niet tellen hoe vaak ik mannen heb horen zeggen dat #MeToo ook niet te ver moest gaan, want straks durven, kunnen, of mogen mannen helemaal niets meer.

Aanranders en verkrachters zijn meestal bekenden

Het probleem met de gigantische schaal waarop vrouwen aangerand en verkracht worden, is dat het grotendeels gebeurt door mannen die bekenden zijn van de slachtoffers. Dit zijn geen enge mannen in bosjes, of buitenlanders die van ‘onze vrouwen’ af moeten blijven. Dit zijn vaders, broers, leraren, vrienden, klasgenoten. Dit betekent dat er niet alleen ontzettend veel vrouwen zijn bij wie #MeToo oude trauma’s openscheurt, er moeten ook veel mannen rondlopen die een pijnlijke herinnering met zich meedragen. Iets wat ze misschien toentertijd niet helemaal ten volle realiseerden, iets waar ze bij waren maar nooit iets van gezegd hebben. Iets waar ze andere mannen over hebben horen praten.

Een van de problemen van de machtsstructuur tussen mannen en vrouwen, is dat aan kleine jongens geleerd wordt om zich niet in vrouwen te verplaatsen. Je las als jongen geen boeken waarin meisjes de hoofdrol hadden. Je speelt de vrouwelijke personages in games liever niet. Je kijkt niet naar vrouwenvoetbal. Dus wanneer er een zoveelste #MeToo-schandaal in de media komt, zul je je altijd het eerste met de man identificeren. En mannen als Brett Kavanaugh spelen daarop in. Want ja, als iedere tienerjongen die ooit bier dronk nu in de problemen komt, dan ben jij de volgende die aan de beurt is. En straks mag je helemaal niets meer.

Een #MeToo-verhaal begint misschien met iets waarmee je je kunt identificeren, maar eindigt op een plek die de meeste mannen van afschuw vervult. Een plek waarin ze zich moeten identificeren met iemand die zijn handen over de mond van een vijftienjarig meisje legt zodat ze niet kan schreeuwen terwijl je haar uit probeert te kleden. De muziek harder zetten zodat niemand het kan horen.

Dit is geen hype die overwaait

Als #MeToo ook maar iets gaat veranderen, is het nodig dat mannen zich de discussie aantrekken en zich er ook in gaan roeren. Dit is geen hype die vanzelf weer overwaait. Aan de zijlijn staan alsof dit niet om jou gaat is niet genoeg. Ook mannen moeten hun verantwoordelijkheid nemen, zoals deze columnist doet in de Washington Post, die in dit bloedstollende stuk voor het eerst in vijftig jaar zijn stilte verbreekt over het seksuele geweld waar hij toeschouwer en deelgenoot van was. Mannen moeten elkaar aanspreken op de manieren waarop ze over vrouwen praten. Mannen moeten hun aandeel accepteren en hun stem vinden, als we verder willen als maatschappij en als er hier iets opgelost gaat worden.

Want, nee. Dit is niet leuk voor vrouwen, we scheuren niet voor de lol onze trauma’s niet en plein public open. Het is geen troefkaart, het is geen wraak, het is een dagelijkse realiteit die we niet meer weg gaan stoppen. Als je moe begint te worden van #MeToo, moet je je voorstellen hoe moe wij zijn. Beste mannen, jullie zijn aan zet.

Onderwerpen