Waarom verdoen mensen nog hun tijd op Twitter?
Onschuldig fakenieuwsje op de voorpagina van De Telegraaf. De wereld zou het bestaan van Melania Edwards, een Britse bankmedewerker in San Francisco, betwijfelen. Haar dagschema, dat ze volgens de krant ‘gelardeerd met foto’s op Twitter deelt’, zou ongeloofwaardig zijn. ‘s Ochtends om half zes tijdens het mediteren een to-do-lijstje opstellen, even bellen met familie in Europa, ontbijten en vervolgens om half negen – na de tennisles – wandelen richting kantoor. Klopt dus niet. Dat wil zeggen: de ridicule levenswijze wel, niet dat die door Edwards op werd Twitter gedeeld. Wel werd het opgetekend door zakenwebsite Business Insider. Op Twitter werd door anderen smakelijk gelachen en getwijfeld aan de authenticiteit. Geen fatsoenlijk mens zou ‘s avonds met zijn geliefde de key wins van de dag bespreken of zijn tennisracket zo onnatuurlijk vasthouden. Bij een zakenbank krijg je de ruimte om anderhalf uur te lunchen, maar dan sta je de dag erna wel op straat.
Melania mag dan niet op Twitter zitten, toch snap ik de verwarring bij De Telegraaf. Zelf twijfel ik regelmatig aan het bestaan van twitteraars. Niet alleen van de zogeheten trollen, types die onder een schuilnaam scheldkanonnades en bedreigingen de wereld inslingeren. Maar ook aan mensen met een voor- en achternaam, vrolijke foto en inspirerend citaat in hun biografie. Mannen en vrouwen met een familieleven en een LinkedIn-profiel dat niet zelden duidt op een succesvolle maatschappelijke carrière. Mannen en vrouwen die elkaar de godganse dag verrot schelden over datgene wat die dag het nieuws beheerst, omdat ze het – net als iedereen – beter weten.
Terrorisme-deskundige Beatrice de Graaf laat in een interview met de Volkskrant weten dat ze het moeilijk heeft gehad met de verwensingen en dreigementen die zij via Twitter ontving. Volgens haar zijn opiniemakers over terrorisme verdeeld in twee kampen. Zij die de islam alle schuld in de schoenen willen schuiven en zij die terrorisme zien als gevolg van armoede en uitsluiting. Eendimensionaliteit die dagelijks op tal van onderwerpen door velen wordt belijd op Twitter. Telegraaf-journalist Wierd Duk maakte deze week bekend tijdelijk van Twitter te vertrekken. Ooit leefde hij een betrekkelijk anoniem leven als buitenlandcorrespondent, maar zijn ster rees de laatste jaren – mede dankzij Twitter – snel. Nu hij voor De Telegraaf ondergangsdenkers portretteert, ontvangt Duk regelmatig onfrisse berichten aan zijn adres, onder meer van de bekende ‘grappenmaker’ Erik van Muiswinkel.
Gelukkig is Twitter de echte wereld niet
Wie denkt dat Twitter representatief is voor de echte wereld zal de moed in de schoenen zakken. Zeven miljard schuimbekkende wezens die nooit twijfelen aan hun eigen opvattingen en nul inlevingsvermogen bezitten. Gelukkig is Twitter de echte wereld niet. 85 procent van de Nederlanders heeft geen Twitteraccount, een nog groter percentage is amper actief op het medium. Radiojournalist (!) Willem van Gelder vroeg zich af niet-twitteraars termen als ‘SJW’s’, ‘deugers’, ‘hipster racists’ en ‘blokkeerfriezen’ kennen. Aangevuld met onder meer ‘WoC’, ‘cultuuroorlog’ en ‘misogyne maatschappij’ heb ik dat eens uitgeprobeerd op mijn niet-twitterende omgeving. De blokkeerfriezen snapte men soms nog, andere termen leverden louter glazige blikken op. Twitter is het parallel universum van activisten, journalisten en anonieme gefrustreerden die de ganse dag met elkaar bekvechten. Daarmee vertel ik u waarschijnlijk niets nieuws. Toen ik mijn moeder dat probeerde uit te leggen vroeg zij: “Kunnen die mensen niet wat leukers doen met hun dag?” Goede vraag: waarom verdoen mensen hun tijd op Twitter. Neem gewoon een voorbeeld aan Melania. Veel leuker.
