Maarten van Rossem: ‘Vincent van Gogh kon niet schilderen’

Op 22 november viert historicus en schrijver Maarten van Rossem zijn 75ste verjaardag groots in Tivolivredenburg, Utrecht. Wat leest, kijkt en luistert hij zoal in zijn vrije tijd?

Gepubliceerd op: 06/11 | 2018 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Cultuur

door Nick Muller

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Boeken
“Ik werd aan het begin van deze eeuw door de universiteit gevraagd om een leesclub te beginnen en dat heb ik toen gedaan. Sindsdien lezen we met een man of tien elke maand een klassieker uit de wereldliteratuur. Fictie geeft vaak zo’n schitterend beeld van het verleden, veel beter dan historici kunnen beschrijven, want in fictie kun je de waarheid liegen. Het laatste boek dat we hebben gelezen is Het leven een gebruiksaanwijzing van George Perec. Een fantastisch boek. Het gaat over een groot appartementengebouw in Parijs en alle mensen die daar gewoond hebben sinds het werd gebouwd. Soms bestaat het uit spannende miniromans binnen de roman, maar het bestaat ook voor een groot gedeelte uit opsommingen. Dan beschrijft hij zes bladzijden lang allerhande huis-, tuin- en keukenapparatuur zonder dat het vervelend wordt. Over het boek dat we de maand daarvoor lazen, was ik minder te spreken. Ik vond De schoonheid van de nacht van Gabriele d’Annunzio een enorm kloteboek van een onbeschrijfelijke ijdeltuit – al was de rest wel wat milder over het boek en de schrijver. Deze maand lezen we Stilte van Shusaku Endo, maar daar ben ik net in begonnen, dus daar kan ik nog niets over zeggen.

“De boeken die we lezen, moeten aan twee criteria voldoen: de auteurs moeten dood zijn, zodat het gegarandeerd een klassieker is, en het moet een beetje een beroemd boek zijn. En ik moet zeggen dat die boeken vaak terecht beroemd zijn geworden. Zelfs wanneer ik er aanvankelijk een aanzienlijk wantrouwen tegen koesterde, zoals bij Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez. Ook daarvan begrijp ik nu waarom het een klassieker is. Tegen de mensen die de zeven delen van de romancyclus Op zoek naar de verloren tijd van Marcel Proust iets te veel van het goede vinden, zou ik graag willen zeggen: lees in godsnaam de eerste twee delen en het laatste deel, dan heb je in ieder geval het beste gelezen wat er in de wereldliteratuur is geschreven. Ik heb vroeger weleens gedacht: verliefdheid moet toch zo beschreven kunnen worden dat ik mezelf er ook in zou kunnen herkennen? Het eerste deel van die cyclus gaat over twee verliefdheden die zo magistraal beschreven zijn dat ik er volledig door gegrepen werd.