G.H.B. Hiltermann wil het met u over de dood hebben
Harry Mulisch, Joop Doderer, Willem Wittkampf – ze zijn allen ter ziele, kassiewijle, verschwunden. G.H.B. brengt op Zorgvlied een bezoek aan zijn oude vrienden.
We moeten het weer eens over de dood hebben, vrienden, want ik aanschouwde mijzelve vanochtend in de spiegel en dacht aan die verzuchting van mijn goede moeder: grijze haren zijn kerkhofsbloemen. Ik ben echter niet zo’n type dat dan in opperste paniek zijn haar gaat verven met schoenpoets, zoals mannen in Zuid-Europa dat gewoon zijn. Wat Amy Groskamp-ten Have heren precies voorschrijft inzake haarkleuring weet ik niet, maar ik begin er om de dooie dood niet an.
Herinnert u zich nog die scene in de onvergetelijke rolprent Morte a Venezia van Luchino Visconti? Mijn goede vriend Dirk Bogarde speelt daarin Gustav von Aschenbach, in wie wij natuurlijk de componist Gustav Mahler herkennen. Von Aschenbach raakt in Grand Hôtel des Bains op het Lido helemaal hoteldebotel van de Poolse jongeling Tadzio. Nu zou men daar schande van spreken, maar destijds was het bon ton dat een beeldschone knaap zich de koketterieën van beschaafde oudere heren liet welgevallen.
Enfin, er heerst cholera in Venetië, maar dat vertelt het plaatselijke VVV niet tegen de toeristen, omdat dat slecht voor de nering is. Ik zal u de afloop niet verklappen, maar wat mij is bijgebleven, is het dramatisch uitlopen van Aschenbachs haarverf en maquillage terwijl hij voor het laatst mag kijken naar de kleine Tadzio in een aanstootgevend kruippakje. Zo zou ik niet herinnerd willen worden, als een aquarel in de regen.
Het hele artikel kunt u lezen op Blendle.
Bent u geïnteresseerd in meer artikelen van HP/De Tijd? Lees ze hier in onze gloednieuwe app.
