Elke Feyenoord-fan loopt vandaag tien centimeter boven de grond
Van alle onbegrijpelijke mensensoorten die ik ken, vind ik supporters van voetbalclubs de meest onbegrijpelijke – samen met mensen die voicemails inspreken. Altijd als ik supporters zie, denk ik: hoe doe je dat? Hoe kun je je zó storten in een liefde die altijd uit eenrichtingsverkeer zal bestaan? Soms ben ik bang dat ze me voor de gek houden, met hun emotionele betogen (of hun online scheldpartijen als ik per ongeluk iets verkeerds over ‘een van hen’ geschreven heb). Dat ze, als niemand luistert, die hele club, dat hele domme gevoetbal naar z’n mallemoer relativeren.
Maar dat doen ze niet, supporters.
Van alle levende, onbegrijpelijke supportersoorten zijn Feyenoord-supporters misschien wel de meest onbegrijpelijke variant. Wie Feyenoord-supporter is, ziet af. Geen huis-tuin-en-keukenafzien op een zonnige zondagmiddag, maar écht. Ik denk dat dat komt omdat Feyenoord precies vaak genoeg wint om verlies te ontwennen en precies vaak genoeg verliest om er helemaal van in de vlekken te raken. Er komt precies vaak genoeg een Van Persie uit de jeugd om op een nieuwe te blijven wachten, ook al moet je het jaren met Ventes en Neloms doen. Voor de Feyenoord-supporter geldt: steeds als je je bijna hebt neergelegd bij de hopeloosheid van het bestaan, gloort er weer hoop. En steeds als die hoop dichterbij komt, stap je onderweg in een hoop kak.
Voor de Feyenoord-supporter geldt: steeds als je je bijna hebt neergelegd bij de hopeloosheid van het bestaan, gloort er weer hoop
Pizza Hawaii
Twee jaar lang zat ik op een grijs kantoor op een grauw bedrijventerrein aan de rand van Weesp, tegenover een Feyenoord-supporter. Zijn weekends waren rood en wit, met een zwart broekje. Elke doordeweekse ochtend troffen we elkaar in bus 70. Hij zat er altijd al in, en hij wuifde als ik, over de stoep kwam aanhollen, want hij was een van de aardigste mensen die ik ooit heb ontmoet.
Alleen op sommige maandagen zwaaide hij niet.
Dan staarde hij nietsziend uit het busraam, waar de regen tegenaan sloeg.
Het regende altijd in Weesp, in die jaren.
Ik dacht: als Feyenoord-supporter is het vast vaker maandagochtend dan zaterdagavond.
In die tijd heb ik geprobeerd erachter te komen wat het was. Het geheim. Hoe je Feyenoord-fan wordt. En vooral: waaróm? Omdat we op de klantenservice zaten van een bedrijf dat nauwelijks klanten had, hadden we veel tijd om te praten over van alles en nog wat. En naarmate het gesprek langzaam en haast ongemerkt richting het onderwerp ‘voetbal in Zuid-Holland’ dreef, hoorde ik hoe de emotie het overnam. Ik heb dat later nog vaker gehoord, bij anderen, die ook droomden van Stad Rotterdam Verzekeringen: een soort vermoeide verontschuldiging, die langzaam wegglijdt in ongeduld. Hij wilde het wel uitleggen, maar het ging niet.
Hij zei een keer: ‘Dat voel je vanzelf.’
Zo vaak al uitgelegd waarom, zo vaak grappen moeten verduren van mensen zoals ik, mensen die er niks van begrijpen… Want dat is het wezen van de Feyenoord-supporter. Verduren. Ondergaan.
Ieder jaar op vakantie naar een plek waar het nooit regent, behalve in die week dat jij er toevallig bent.
Vastzitten in een lift met een stomvervelende collega.
Pizza Quattro Formaggi bestellen en Pizza Hawaii krijgen.
Op een vergadering van underdogs komen en dat er dan van jou het minste verwacht wordt.
Met een schone sok in iets nats gaan staan.
Vandaag is alles anders. Even. Vandaag gaat elke Feyenoord-supporter met droge sokken door de stromende regen. Hij loopt tien centimeter boven de grond. Vandaag wordt hij door vreemden op de schouders geslagen, door conducteurs gefeliciteerd, door vage kennissen nagetoeterd.
Ze denken dat ze het begrijpen, hoe heerlijk het moet wezen, vandaag, Feyenoord-supporter zijn.
Maar ik vermoed dat het niet te begrijpen valt. Totdat je het bent.
En dan voel je het vanzelf.
