In memoriam: Fred van Doorn (1941-2019)
style="background: white; margin: 6.0pt 0cm 6.0pt 0cm;">Hij verdiende zijn brood het grootste deel van zijn leven bij de tv, als regisseur en (mede)bedenker van programma’s als Ook Dat Nog, Voor een Briefkaart op de Eerste Rang, Spoorloos, Lieve Martine en Memories. Van 1991 tot 1998 was hij zelfs Hoofd Amusement KRO-televisie. Maar zijn passies waren film en jazz, en daarvan deed hij van 1969 tot 1992 op meeslepende wijze verslag in achtereenvolgens HP en HP/De Tijd.
Op 20 februari stierf Fred van Doorn, 77 jaar oud, na een lange lijdensweg met kanker.
Hij heeft tientallen, waarschijnlijk zelfs honderden verhalen aan ons blad bijgedragen. Ze waren altijd kleurrijk en inspirerend geschreven, vaak vertrekkend vanuit een herinnering aan zijn persoonlijke kijk- en luisterervaringen, maar onveranderlijk solide gedocumenteerd.
Fred van Doorn schreef graag, en sprak haast nog liever. Legendarisch is het verhaal over de busreis van HP-redacteuren, na een voetbalwedstrijd in Parijs terug naar Nederland. Bij het vertrek stelde iemand, bij wijze van experiment, hem de vraag: ‘Fred, wat vind je van de huidige filmsituatie?’ Hij bleef ononderbroken aan het woord tot voorbij Antwerpen.
In 1986 verscheen zijn bundel Lost Heroes: De vergeten helden van de jazz, in 2008 gevolgd door Blue Notes: Jazzportretten (beide alleen nog antiquarisch te vinden).
Op het laatst van zijn leven, in augustus 2018, heeft Fred van Doorn nog een boek gepubliceerd: Celluloid Heroes.
Uit de aankondiging van de uitgever: “Wie jong is heeft behoefte aan voorbeelden aan wie hij zich kan spiegelen, tegen wie hij kan opkijken. Aan helden. Wie na de Tweede Wereldoorlog in Nederland opgroeide, had het daar moeilijk mee. Helden waren schaars. Dus zochten kleine jongens in die tijd naar vervangende helden. De plek waar die helden te zien en te bewonderen waren, was de bioscoop. Daar werd iedere week de oorlog opnieuw gewonnen door Amerikaanse filmhelden die dat deden met een overtuiging alsof ze echt in de oorlog gevochten hadden. In Celluloid Heroes portretteert Fred van Doorn een aantal van deze filmhelden en vertelt hij hun levensverhaal, dat soms in schrille tegenstelling stond tot het beeld dat ze op de witte doek uitdroegen en dat de bioscoopbezoeker van hen had.”
