Wie doet u liever: Rutger Bregman of Waylon Bijkerk?
Ik ga nog liever met het voltallige bestuur van COC-Flevoland naar een Sing-a-long Sound of Music in de Meerpaal in Dronten, dan met Waylon naar Bohemian Rhapsody.
Wat heeft dat met Rutger Bregman te maken, hoor ik de lezer denken. Nou, alles, want deze twee spierwitte cisgenderheteromannen zijn de nieuwe helden van mijn droevige vaderland.
Iedereen heeft de mond vol over diversiteit en dat er nog meer Somaliërs in Goede Tijden, Slechte Tijden moeten komen, maar als puntje bij paaltje komt blijken de nieuwe ikonen twee gereformeerde jongelingen te zijn, eentje uit Apeldoorn (waar het Reformatorisch Dagblad zetelt) en de ander uit de Zeeuwse zwartekousenkerk.
Ik zou uiteindelijk, gedwongen met een blaffer op het hoofd, kiezen voor het fellateren van Waylon want die heeft mooier haar dan Rutger. Rutger doet mij denken aan een voetballer in de DDR, ergens in de jaren zeventig. Wijkend zuurkoolhaar en een vlassig sikje. Maar Rutger is geen sportman maar veel meer een gympik, die jongen van de Dominee Abma-scholengemeenschap die alles beter wist en die de hele dag met Meccano en scheikundedozen van de HEMA in de weer was. Hij las de Kijk, terwijl een gezonde jongen van acht tieten keek in de Lach of corsetten in de catalogus van Termeulen Post. Rutger is die stiekeme jongen die na de les altijd even bijpraatte met de natuurkundeleraar en iedereen verraadde bij de bovenmeester. Wat hij met die aardige meneer van Fox flikte, is typisch gereformeerde gluiperigheid.
Rutger doet mij denken aan een voetballer in de DDR, ergens in de jaren zeventig
Vanwege een levensgevaarlijk letterkundig project in Andalusië had ik deze week amper tijd voor deze onzin en ander geruis van de sociale media. Sterker nog: als ik met mijn kompaan Ivo moet vluchten voor een woedende bende narcotraficantes van het Torremolinos-kartel, denk ik echt niet aan de wapperende manen van Waylon of de zuurkoolslierten van Rutger. Toch zag ik Bregman op de Spaanse televisie, waar hij werd aangekondigd als een hedendaagse Don Quichote die oorlog voerde tegen het grootkapitaal. En dat is het verschil met Waylon: Rutger is nu wereldberoemd en Waylon moet de rest van zijn leven ploeteren in feesttenten in de Achterhoek. Het voordeel van Waylon dan weer is dat hij altijd weet waar ik een fatsoenlijke portie krek kan scoren, desnoods in Apenheul of bij de Echoput of op de redactie van het Reformatorisch Dagblad.
Maar Waylon gedraagt zich wel als een bitch met internationale sterallures. Toen ik vernam dat Waylon 21 (eenentwintig) minuten van de babbelshow van Matthijs mocht vullen met zijn gekrijs, brak er iets in mij. Waylon weet iets over Matthijs dat het daglicht niet kan verdragen. Een seksschandaal, iets met heel veel meisjes van de redactie van DWDD. Een andere, rationele verklaring is er niet voor dit dieptepunt uit de Nederlandse verrekijkgeschiedenis.
Met zijn verkrachting van Queen, verdeelde Willem Waylon de natie. Het volk mocht natuurlijk in de handjes knijpen dat Blaudzun dat niet deed, of Dotan, of Claudia de Breij, of dat propje van Hazes. Nou moet mij iets van het hart over Queen. Ik was de eerste in Ede die de platen van Queen kocht, met het gevaar voor mietje te worden uitgescholden, zeker nadat ik de jongens van de brommerclub had uitgelegd dat Queen niet alleen koningin betekende. Ik zat toen eigenlijk net in mijn David Bowie-fase maar het genderoverschrijdend gedrag van Freddie sprak mij ook wel aan. Ik had zelfs enige tijd zijn kapsel, hetgeen heftig reacties uitlokte bij de abonnees van mijn krantenwijk. Op een gegeven moment was ik wel klaar met Queen: doodgewone muziek voor Arbeidsvitaminen, meegefloten door het werkvolk. Music for the Millions. Dat vreselijke nummer Bohemian Rhapsody staat al veertig jaar op de eerste plaats van de top duizend en dat zegt genoeg. De enige versie die ik nog te pruimen vind, is deze.
Ik begon met dat grapje over die sing-a-long Sound of Music maar dat was geen grapje. Ik zit liever in de Meerpaal met duizend gillende relnichten Edelweiss mee te krijsen dan dat ik met Waylon naar die draak van een Bohemian Rhapsody moet kijken.
Guttegut, wat was die bitch boos toen half Nederland brulde dat hij The Great Dead Fred postuum had verkracht. De wereld was te klein voor onze Veluwse rockstar. Hij deed een Wendy-van-Dijkje en ging met de ventilator aan in de stront roeren terwijl je beter stil kan zitten als je geschoren wordt. Het viel mij op dat je tegenwoordig nog beter grapjes kan maken over de kinderen van Koning Pils dan over Queen. Die bejubelde film lijkt mij echt gruwelijk, een obligate biopic zonder enige meerwaarde. En ik vind die bitch die Fred speelt ook helemaal niet lijken, maar wellicht doet hij diens maniertjes goed na. God verhoede dat die film Oscars gaat winnen, dat zou ik echt een schande vinden. Volgens mij is de cast van die film nog witter dan die van The Sound of Music en dientengevolge een belediging voor de diversiteit en de inclusiviteit. Zo, en dan ga ik nu even op zoek naar een travestiestenkaraokebar in Gibraltar, lekker I love willies meebrullen.
