Ik besloot te wachten tot de finale want op de treurbuis had een Gijp-achtige verkondigd dat onze dames die Algarve Cup fluitend met de vingers in de neus gingen winnen.

Nou, daar stond ik dan woensdag, in een afgrijselijke betonbak in Albufeira, tussen dertig brullende talpaoïde tokkies.

Ik had mijn linnen zomerkostuum aan en detoneerde ietwat tussen de campingsmokings, driekwartsbroeken, kortpittige kapels en fluorescerende Crocs.

Niks finale want onze dames speelden om de elfde plaats tegen China en die werd op het nippertje gehaald na strafschoppen. Het enige heugelijke feit was dat Lieke Martens haar honderdste wedstrijd speelde voor Oranje.

De avond ervoor had ik de Galácticos van Ajax tegen FC Generalissimo Franco Madrid gezien en dat maakte het gelag nog harder.

Mijn herinneringen gingen terug naar die regenachtige zaterdag in het Ede van de jaren zestig toen DTS ‘35 het damesvoetbal introduceerde. Het stadion aan de Klaphekweg, bijgenaamd de Hel van de Veluwe, zat tot de nok vol met kerels op klompen en in overalls. Rond het stadion stonden meer dan 500 tractoren en mestkarren. Zoveel opschudding hadden de Edenaren niet meer meegemaakt sinds de feestelijke intocht van het Duitse broedervolk in 1940.

Ik ging in mijn eentje naar die historische wedstrijd tussen de dames 1 van DTS en Sappho 1 uit Harskamp want mama zat weer eens in de inrichting en papa was schaken met ir. van der Spek.

Er waren verder geen vrouwen in de Hel van de Veluwe want die moesten het grind harken en de piepers jassen want de Dag des Heeren stond voor de deur.

Wat ik toen als kwetsbaar, broodmager, roodharig jongetje vol sproeten voor seksistische taal heb gehoord, zal ik nooit meer vergeten. En zo werd ik de eerste mannelijke feminist van Nederland, en dus niet die stomme Jens van Tricht van Bij1.  Mijn eerste politieke statement was dat ik als leerling-journalist enkel onderschatte damessporten als voetbal, tennis en waterpolo versloeg.

Dat stuk voor HP-chef Kelly, over de triomf van onze Oranje-dames in de Algarve, ging hem dus niet worden. Maar toen las ik over de scheiding van Wes en Yo en dacht ik: waarom geen eerbetoon aan de Hollandse voetbalvrouw? Daar wordt altijd heel schamperend en denigrerend over geschreven. Altijd weer valt de kwetsende term golddigger terwijl het mij geen lolletje lijkt om slaafs het mannetje te moeten volgen als die weer eens een schitterend contract heeft getekend in Oost-Turkije, de Golfstaten of bij Terek Grozny. Al dat gesleep met hutkoffers, beautycases, pampers en altijd maar dat gekwek van die stomme nannies en de collega-voetbalvrouwen: niks voor mij.

In Engeland noemen ze het fenomeen voetbalvrouw WAG.

De ultieme WAG is natuurlijk Victoria Beckham. Wij hebben Estelle Cruijff, dan heel lang niks en dan komen Yo, Sylvie en Sabia. Hors catégorie is Victoria Koblenko. Deze Oekraïense schoonheid studeerde politicologie en Ruslandkunde maar haalde helaas nooit haar academische graad omdat ze steeds weer haar echtgenoot, de voetballer Evgeniy Levchenko achterna moest reizen. Ze zag zo wel wat van de wereld want Evgeniy speelde voor Helmond Sport, Cambuur Leeuwarden, Vitesse Arnhem en Sparta Rotterdam.

Wendy Galjaard zou je een voetbalvrouw kunnen noemen, maar dan zonder de verfijning en de goede smaak die een polderwag kenmerkt.

De serie Voetbalvrouwen van Unilever Televisie heb ik helaas nooit gezien maar ik begreep dat er nog meer functioneel bloot in zat dan in Vrouwengevangenis én de PinUp Club bij elkaar. Laat dat maar aan Johan Nijenhuis, de Hollandse Fellini, over! Sapperdefap!

Ik heb te weinig achtergrondinformatie over de scheiding van Yo en Wes. Ik hoorde iets over een Turks fotomodel maar dat lijkt mij niks voor superhollander Wesley. Die bekende wel dat het allemaal zijn schuld was en stelde mij aldus in de gelegenheid een piepklein ondeugend grapje te maken, want wat moet een man alleen in Qatar, tussen al die kerels in jurken?

Ik vond het vooral zielig voor Yo, die nu helemaal in haar eentje die ballentent op het saaie Ibiza moet runnen. Die komt nooit meer aan de man, dacht ik, empathisch als ik ben. Hoe ging het eigenlijk met Wayne Rooney want dat is toch het type waar Yo voor en op valt.

Ik ging even wat surfen en ontdekte dat Wayne goed is voor honderd miljoen pond!

Wat blijft er dan aan de Yo’s strijkstok hangen als ze met Wayne in gemeenschap van goederen trouwt en vervolgens flitsscheidt? In ieder geval meer dan die lullige 19 miljoen die ze nu van kabouter Wes krijgt. En Yo houdt van centjes en spulletjes, zoals bleek toen ze Jantje Smit in zak en as achterliet in hun fermette in Volendam. We kijken nog even naar de historische beelden van een huilende Gerda Smit.

Waarom ben je zo hard tegen Yo en Wes en waarom hang je hun vuile was buiten terwijl ze de pers nadrukkelijk om respect en een mediastilte hebben gevraagd, Don Arturo, vroeg iemand mij op de camping van Fuseta.

Nou, zei ik, omdat werkelijk iedere natte scheet van Yo en Wes door hun zelf werd uitgemolken in de pers, de afgelopen tien jaar. Denk aan hun bruiloft, die moest nog medialer worden dan de epische bruiloft van Rafael en Sylvie!

Op internationale vrouwendag wil ik langs deze mij onsympathieke weg een hommage geven aan Elza Soares, de schitterende zangeres die getrouwd was met mijn favoriete voetballer aller tijden: Garrincha. Elza had het zwaar met de geniale Garrincha, die niet in zijn glas spoog en bovendien nog mank liep. Elza Soares leeft nog en daarom wil ik graag een leuk plaatje van haar draaien op Internationale Vrouwendag:

Eet dat, Yo!