Brussel-correspondent gegijzeld door Brexit-fanaat
Met het oog op de naderende Europese Verkiezingen, heeft HP/De Tijd freelance correspondent Hans Haversmid bereid gevonden om de achterkamers van Brussel inzichtelijk te maken. Deze week werd hij gegijzeld door een Brexiteer.
De Europese Unie mag zich niet laten gijzelen door de Britten. Dat zegt de Franse president Emmanuel Macron. Op dinsdag opende hij de aanval op de voortslepende Brexit, de almaar treuzelende Britse parlementariërs en de ontredderde premier Theresa May. Punt van grote zorg is de vraag of de Britten het uittreden uit de Europese Unie uitstellen tot na eind mei. Dat zou betekenen dat het Verenigd Koninkrijk moet meedoen aan de Europese Parlementsverkiezingen. Daar voelt niemand voor.
Hoewel het betoog van Macron de kern van het probleem raakt, wil ik benadrukken dat het allemaal nog veel erger is dan de Franse president beweert. En daar kan ik over meepraten, want vorige week was ik, als freelance correspondent voor HP/De Tijd, slachtoffer van een gijzeling in Londen. Na mijn succesvolle bezoek aan de Britse hoofdstad, waar ik een geheim dossier ontdekte, wilde ik terug naar het hoofdkwartier. De hoofdstad van Europa riep.
Omdat ik nu eenmaal bang ben voor vliegtuigen en luchthavens, was ik veroordeeld tot vervoersmaatschappij Eurostar. De trein onder het Kanaal. Onder het kanaal is beter dan door de lucht, zei Jean Monnet – een van de grondleggers van de ever closer union – altijd. Toen ik met mijn weekendtas op het station aankwam, belandde ik in een rij die deed denken aan het einde van de Sovjet-Unie. Had Theresa May de grenzen al gesloten? Dat zou in strijd zijn met de Europese procedures, maar onwaarschijnlijk was het niet.
Mijn journalistieke impulsen volgend, ontdekte ik dat er sprake was van een dreiging. Dit ging niet om terreur, maar om een man die zich rondom het station had verstopt, gewapend was, en dreigde met zelfmoord als de Brexit niet onmiddellijk plaats zou vinden. Op Twitter was te zien dat hij een Engelse vlag om zijn rug had geknoopt, als een soort cape. Concreter heb ik de Brexit nog niet zien worden. De reizigers naar het vasteland werden gegijzeld door deze fanaat.
Niemand mocht met een internationale trein. Zelfs ik niet. Ik werd ongeduldig, Niet zozeer omdat ik de Oekraïense verkiezingsuitslag wilde volgen samen met Hans van Baalen – een Maidanveteraan -, maar vooral omdat ik zo spoedig mogelijk wegwilde van het eiland met gebruiken en tradities waar geen touw aan vast te knopen is voor een weldenkend iemand. Ik besloot het onmogelijke te doen en het vliegtuig te nemen.
Comfort is een belangrijke Europese Waarde, dacht ik, toen ik via een veels klein metrokarretje probeerde bij Heathrow Airport te komen. Het zweet parelde op mijn bovenlip. Een vlucht naar Brussel boeken? Impossible. Een obese Britse luchthavenbeamte met een gouden horloge verwees me door naar een afgelegen vliegveld in de nabijheid van studentenstad Cambridge, alwaar een RyanAir toestel in Eindhoven zou landen. Eindhoven is weliswaar geen Brussel, maar het ligt tenminste wel op het continent. Ik nam een taxi (de gepeperde rekening zal een dezer dagen op deurmat van Tom Kellerhuis vallen). De rit duurde twee uur, het wachten ook. De aluminium-kist landde gelukkig binnen drie kwartier. Dat had ik overleefd. Nu nog thuiskomen. In de trein naar de Hoofdstad dacht ik aan waterzooi en een goed glas bier.
Toen ik de deur achter mijn appartement dichtsloeg, voelde ik me gelouterd. Een nieuw inzicht had zich gevormd. Als freelance correspondent wordt van mij een zekere mate van neutraliteit verwacht, maar wat de Brexit betreft kan ik niet anders dan eerlijk te zijn: Ik zit op één lijn met Boris Johnson. Hoe harder de Brexit, hoe beter.
