Hij zat daar zo een beetje over het leven na te denken, toen plotseling als een schaduw iemand naast hem kwam zitten. Hij duurde even voordat hij dorst te kijken en zag dat het niemand minder was dan Antoine Bodar, die de stoel naast hem had betrokken.

“Eerwaarde, Pierre!”.

“Eerwaarde, Antoine!”.

Ze omhelsden elkaar. Toen ze weer zaten, keek kapelaan Valkering naar zijn gin tonic en snoof dat er misschien iets in de lucht hing van een preek.

“Eerwaarde broeder Pierre”, zei Antoine, “ik zag u een paar minuten geleden uit De Schroef komen en ik heb u hiernaar toe gevolgd”.

Eerwaarde broeder Pierre hield de adem in.

“Daarom wil ik u iets vragen”, vervolgde de eerwaarde broeder Antoine, “ik heb lang geen seks meer gehad, vanwege mijn belofte aan de Kerk, die zoals u weet eeuwig is, maar toch wil ik graag iets weten: hoe gaat het er nou eigenlijk aan toe – om het maar op de man af te vragen – in zo’n darkroom? Mijn vlees is weliswaar niet meer zwak, maar af en toe ben ik toch nieuwsgierig over wat zich in onze gemeenschap afspeelt. Die kennis kan ons binnen de Kerk van zeer veel nut zijn”.

Kapelaan Pierre haalde opgelucht adem. Dit was geen verwijt, dat was een verzoek, zo taxeerde hij.

“Wel”, antwoordde de eerwaarde broeder Pierre, “een darkroom is een donkere ruimte, die soms even wordt verlicht door disco-flitsen, maar dan zo dat je eigenlijk toch net niets ziet. In de ruimte staan, lopen of kruipen mannen, soms aangekleed, soms half naakt, soms helemaal naakt. Je kunt die mannen pijpen, maar je kunt je ook laten pijpen. It’s all up to you. Soms gebeurt het dat er ineens een lul voor je gezicht bengelt, maar het kan ook zo maar zo zijn dat jij zin hebt om jouw lul voor het gezicht van een ander te hangen”.

Eerwaarde Pierre meende een licht zenuwtrek te zien op het gezicht van Eerwaarde Antoine. Toen eerwaarde Antoine zich had hersteld, vroeg die: “En…eh, wat is nu het lekkerste dat u hebt meegemaakt?”.

Toen hij begon te spreken, maakte een zeker enthousiasme zich van Eerwaarde Pierre meester: “Het lekkerst was”, riep hij, “toen ik een keer werd gepijpt door iemand zonder gebit. Je kunt je niet voorstellen hoe heerlijk dat is. Hoewel, heerlijk is eigenlijk niet het juiste woord. Goddelijk is beter. Die zachte mond zonder tanden…”.

Eerwaarde Pierre zeilde even weg in zijn fantasieën. Tot hij daarmee klaar was, stond Eerwaarde Antoine alweer klaar met een nieuwe vraag.

“En kijk je wel eens porno, Eerwaarde Pierre?”.

“Absoluut, elke dag. Wel een paar keer, ik ben er gewoon verslaafd aan. Er is niets zo onverplichtend dan je af te trekken bij porno. Dat is mijn manier om de promiscuïteit te beleven, want uiteindelijk kan porno ons iets laten zien van het evangelie”.

“Echt waar? Je meent het niet? Potjandikkie, hoe is het mogelijk? En deel je met dezelfde handen, waarmee je je aftrekt, ook de hosties uit?”.

“Absoluut, zeer eerwaarde broeder Antoine! Het zijn mijn stigmata, want waren het niet Zijn handen die werden doorboort? Raakt God ons niet aan via de handen van Jezus? Dit is mijn zegenend werk, broeder Antoine”.

Zo zaten zij op het terras, stil, terwijl de toeristen langs wandelden. Lange tijd keken zij zwijgend voor zich uit.

Tenslotte zei Eerwaarde broeder Pierre: “Weet je, Antoine, de Kerk is ziek”.

“Meen je dat nou?”.

“Zeker weten. En ik…wij, Antoine…zullen haar genezen, verdomd als het niet waar is!”.

Waardoor het kwam is moeilijk te zeggen, maar plotseling hield eerwaarde Antoine het niet meer. Bruusk stond hij op.

“Ik vlieg vanavond naar Rome,” zei hij, “ik moet nog pakken. Gegroet, eerwaarde Pierre. God zegen u, mocht Hij dat willen”.

Met grote passen beende broeder Antoine weg.

“Ook in De Hefboom hebben ze een hele fijne darkroom!” riep de zeer eerwaarde broeder Pierre Valkering hem nog na.

Maar Antoine Bodar luisterde niet meer. Thuis ging hij op de knieën en verzonk in gebed. Hij vroeg God met klem om het celibaat in stand te houden en tot zijn grote opluchting ontving hij even later het verlossende antwoord.