Spring naar de content
bron: ANP

Michelle Obama: vriendin van Libellevrouwtjes én Sanne Wallis de Vries


Ik vond het wel mooi dat Barack Hussein Obama II president van de Verenigde Staten werd want de tegenkandidaat van de Republikeinen was oorlogsmisdadiger John McCain. Die old boy met zijn Prodent-lach had in zijn oneindige wijsheid de Alaskaanse gouverneur Sarah Palin als running mate gekozen. Ik ga geen voorspelbare seksistische grapjes maken over de genetische domheid van juffrouw Palin, maar het feit dat ze dilettant Joshua ‘aal in een emmer snot’ Livestro als adviseur had, spreekt boekdelen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

Ik vond Obama cool omdat hij mooi en elegant rookte. Niet als Humphrey Bogart maar in ieder geval heel wat chiquer en mannelijker dan Alexander Pechtold. Die rookt echt achterbaks, als een 11-jarige scholier in de bosjes. Dat stiekeme zat er dus al vroeg in bij Lexie Penthouse.

Op de dag van Obama’s inauguratie draaide ik Funky President (People It’s Bad) van mijn jeugdheld James Brown.

Let op David Sanborn op de altsaxofoon!

Daarna draaide ik nog even Clarence Henry Reid alias Blowfly (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) met zijn ondeugende hommage aan Obama.

Helaas werd Obama net als John McCain een onbestrafte oorlogsmisdadiger maar daar wil ik het niet over hebben op deze Goede Vrijdag, de dag dat wij de de kruisiging en de dood van de Heere Jezus herdenken, op de heuvel Golgotha nabij de onverdeelbare hoofdstad van het Heilige Land.

Ik wou het over Michelle LaVaughn Robinson Obama hebben. Met haar had ik niet zo veel, zoals ik met de meeste presidentsvrouwen niks had. Vooruit, ik vond Jackie Bouvier wel geestig omdat ze kekke mantelpakjes droeg en een flinke borrel op zijn tijd niet schuwde.

Andere presidentsvrouwen die ik wel kon waarderen omdat ze van een slokkie hielden: Nellie Taft, Bess Truman, Mamie Eisenhower, Pat Nixon en natuurlijk Betty Ford, the mother of all presidential alcoholics.

Michelle Obama heeft een prima c.v. want ze studeerde aan Princeton én de Harvard Law School. Daarom vind ik het onzin en goedkoop om heel populistisch te brullen dat ze alles aan haar vent te danken heeft. Verder heb ik geen idee wat ze concreet bereikt heeft met haar vrijblijvende peptalk. Het lijkt me sterk dat ze betrokken was bij de oorlogsmisdaden van haar vent, ook al profileert ze zich nadrukkelijk als een bad ass, type Millie Jackson.

Abboneer op een lidmaadschap

Flinke korting op een digitaal jaarabonnement

Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)

Word abonnee

Ik kan me moeilijk voorstellen dat Michelle ‘s nachts met een een fles Graham Beck Brut uit Zuid-Afrika (de favoriete bruiswijn van de Obamaatjes) in haar knuist en gehuld in een peignoir tegen mannie brult: “come on, honeypie, let’s bomb the shit out of Syria!”

Haar boeken interesseren me helemaal niet maar dat heb ik altijd bij dit genre autohagiografieën en zelfhulpboeken vol gebakken neurolinguïstische programmeurlucht à la Emile Ratelband.

Even tussendoor voor de ongeschoolde lezers: een hagiografie, heiligenleven of (heiligen)legende is de biografie van een heilige. Daarnaast verwijst ‘hagiografie’ naar heiligenlevens als literair genre. Het woord is ontstaan uit de samenvoeging van de Griekse woorden ἅγιον (hagion), heilig en γράφειν (grafein), schrijven.

En toen ineens kwam Michelle naar Nederland en was de mediahysterie nog stuitender dan de landelijke psychose die Glennis Grace veroorzaakte nadat ze de kwartfinale haalde van een of andere Amerikaanse talentenjacht.

Alle Nederlandse kranten stonden de afgelopen dagen bol van kritiekloos gedweep met Michelle. Alsof de Zwarte Messias uit de hemel naar de Ziggodrome ging afdalen en alsof het niet één grote marketing hype was.

Twan Huys werd door Margriet van der Linden uit de mottenballen gesleurd en mocht met dat boerse Limburgse accent van hem heel intiem over Michelle zwijmelen in Dit is M, alsof hij hoogstpersoonlijk door de Obamaatjes was gesandwicht in een parenclub op een industrieterrein even buiten Washington.

Het Parool, nooit vies van paginagrote advertorials, introduceerde Leoniek. Nou moest ik al roflollen van de naam Leoniek, maar het werd nog beter!

Leoniek van der Maarel begon zomaar te huilen, toen haar man aan kwam zetten met kaartjes voor de lezing van Michelle Obama. “Ik heb het vaker gehad, dat ik moest huilen om iets dat later betekenisvol bleek. Die kaartjes deden iets met me.”

Vanavond zit Van der Maarel in de Ziggo Dome op een bijzonder plekje: de tweede rij. Heel dichtbij dus. “Ik wil niet dat het alleen gaat om informatieoverdracht. Ik wil haar voelen, in haar energie komen. Ik heb echt het idee dat Michelle Obama een vriendin zou kunnen zijn. Ik heb eigenlijk het gevoel dat ik haar echt ga ontmoeten.”

Op Twitter veroorzaakte de Komst van Black Jesus Obama een tsunami van fluor vaginalis. De apotheose (denk aan een ontploffende G-plek ter grootte van de Vesuvius) kwam in de vorm van Sanne Wallis de Vries.

Ik dacht nog even: ik ben er ingestonken. Wat een geweldige satirische twiet! Maar op haar tijdlijn ging ze door met het dwepen. Sanne zal ook wel gehuild hebben om de toespraak van de Zweedse klimaatsmurf Greta, in het Europees parlement.

Als iemand 900 eurootjes op wil hoesten om drie kwartier te luisteren naar een vrijblijvend promopraatje van Michelle Obama: prima! Het viel me overigens wel op dat, aan de kiekjes op Twitter te zien, de zaal vol zat met de kortpittige kapsels die je in de regel met goodiebags ziet sleuren tijdens de Libelle Zomerweek.

Het bleek doodstil in de hoek van de dames die in Michelle echt een natuurlijke bondgenoot zouden moeten zien: professor Wekker, Seada Nourhussen, Sylvana Simons en Clarice Gargard. Dat zal dan wel kinnesinne zijn, of misschien gelooft Michelle niet in de 673 genders.

Al die reeds genoemde kortpittigekapseljuffies kopen die boekkies van Michelle, in de waan verkerend dat ze je beste vriendin is. Nogmaals: geniale marketing.

Wat er natuurlijk achter zit bij de Nederlandse media –  hoewel ik Twan Huys er echt van verdenk dat hij een Tena-luier aantrekt zodra hij iets over Michelle Obama of zijn Hillary moet zeggen – is het motto: de vijanden van Trump zijn mijn vrienden. Het dondert niet wie het is. Desnoods Ron Jeremy. Voila het discours van progressief Nederland. Ik wens u een zalig Pasen.