Democratie is een complex ideaal. Neem nou Thierry Baudet en Henk Otten. Ze hebben de ambitie om het land hun wil op te leggen. Er moet een einde komen aan het ‘partijkartel’, de hegemonie van de Europese Unie en immigranten dienen zoveel mogelijk geweerd te worden. Geen vermenging van culturen meer. Voor een deel oude wijn in nieuwe zakken, maar wel succesvol gelet op de uitslag van de laatste verkiezingen: Forum voor Democratie werd in één klap de grootste in de Eerste Kamer.

Partijleider Thierry Baudet deed er in zijn overwinningsroes een schepje bovenop. Hij verheerlijkte de ‘boreale’ wereld en sprak bewonderend over de ‘uil van Minerva’ die was neergedaald. Het gebruik van dit type vocabulaire leidde tot veel discussie over de extreme betekenis ervan.

Voor die andere founding father van Forum voor Democatie, Henk Otten, reden om in een prominent interview te waarschuwen voor de iets te filosofische woordkeus van de grote leider en te pleiten voor een klein rukje naar het midden. Immers, daar is  zoveel meer zuurstof voor een ieder die een broertje dood heeft aan het rechts-extremisme, waarmee de boreale politiek van Baudet wordt geassocieerd, aldus Otten vrij samengevat.

Geen gek betoog van Otten, die geldt als de grote man achter de leider. Immers het was Otten die het Forum organisatorisch tot wasdom bracht en ervoor zorgde dat er überhaupt statenleden zijn die Forum in de provincies kunnen vertegenwoordigen na het eclatante verkiezingsresultaat.

Maar met het succes veranderde de partij van Baudet en Otten van een geoliede politieke machine in een derderangs Vereniging van Eigenaren. De 13 zetels in de Eerste Kamer vormden kennelijk het startsein voor een politiek straatgevecht tussen oprichters Otten en Baudet.

De 13 zetels in de Eerste Kamer vormden kennelijk het startsein voor een politiek straatgevecht tussen oprichters Otten en Baudet.

De narcistische krenking die Baudet heeft ervaren na het kritische interview was eenvoudig te groot. Hij – de uitverkorene – die openlijk werd bekritiseerd door zijn tweede man. Backstabbing heet dat in goed Nederlands. En het moet gezegd: waarom Henk Otten ervoor koos om openlijk de confrontatie aan te gaan en deze niet binnenskamers te houden is een vraag die velen bezighoudt. Er zijn grofweg twee realistische scenario’s.

Het eerste is dat Otten zich oprecht zorgen maakte over de koers en bewust koos voor een openlijke tik op de neus van zijn strijdmakker Thierry. Overmoedig, zo weten we nu, maar het is mogelijk. De ‘greep in de kas’ die Otten vervolgens werd verweten door Baudet in een officieel partijbericht is vooral een politieke afrekening en een frame dat werd gebruikt om ‘karaktermoord’ op de kritische Otten te plegen.

De ‘greep uit de kas’ die Otten vervolgens werd verweten door Baudet in een officieel partijbericht is vooral een politieke afrekening en een frame dat werd gebruikt om ‘karaktermoord’ op de kritische Otten te plegen.

Wat pleit voor dit scenario, is dat de complete partijtop van Forum al geruime tijd op de hoogte was van de betaling die Otten aan zichzelf had gedaan en eerder niemand aanleiding zag om dit te duiden als een ‘greep uit de kas’, een strafbaar feit waarvan in beginsel aangifte dient te worden gedaan. Iets dat niet is gebeurd, voorzover wij weten. Sterker nog: Otten werd ondanks zijn scheve schaats gewoon lijsttrekker voor de Eerste Kamer.

Het tweede scenario is ook plausibel. De openlijke kritiek op Baudet, was in feite de grote vlucht naar voren van Otten. De interne discussie over een onrechtmatige betaling aan zichzelf had hem in existentiële politieke problemen gebracht. Zozeer zelfs dat een openlijk conflict met Baudet onvermijdelijk was geworden. En dus besloot Otten dat de eerste klap van hem zou komen.

De kritiek op Baudets boreale politiek kwam naar buiten omdat Otten het onvermijdelijke conflict over de betaling wilde plaatsen in de context van een politieke richtingenstrijd in plaats van een door hem gepleegd strafbaar feit in de vorm van een ‘greep in de kas’.

De kritiek op Baudets boreale politieke kwam naar buiten omdat Otten het onvermijdelijke conflict over de betaling wilde plaatsen in de context van een politieke richtingenstrijd in plaats van een door hem gepleegd strafbaar feit

De vraag is nu of Otten nog fractievoorzitter kan worden van de Eerste Kamerfractie. Dit oogt op het eerste gezicht als een onrealistische ambitie. Een afsplitsing van de lijst Otten lijkt het maximaal haalbare.

Daarmee heeft Baudet het gevecht op korte termijn gewonnen. Hij heeft laten zien, dat hij over lijken gaat om zijn zorgvuldig bewaakte spiegelbeeld in stand te houden. Hij is zo verliefd op zichzelf, dat hij niets voelt bij het plegen van een brute moord. Gewetenloos dus. En dan blijft het vaak niet bij één slachtoffer. Dat belooft nog wat.

Volg Ton F. van Dijk ook op Twitter: @tonfvandijk