Op de sofa: Sophie in ‘t Veld
Politiek turbulente tijden vragen om introspectie. Dat geldt ook voor politici. Zij nemen maar wat graag plaats op de divan om de in hun kracht te komen. Lucien de Bock geeft een inkijkje in de binnenwereld van de machtigsten van Nederland. Op basis van deze fictieve gesprekken kan geen diagnose worden gesteld en alle feiten zijn afkomstig uit het publieke domein.
Toen de telefoon maar bleef rinkelen begreep ik dat iemand me met spoed nodig had.
Ik belde terug en hoorde een nerveuze, wat dwingende vrouwenstem: “Ja met Sophie, heb je vandaag tijd, ik móet je spreken!” De overtuigingskracht en de wanhoop die doorklonken in haar stem waren zo groot dat ik mijn agenda besloot om te gooien om haar diezelfde dag nog te kunnen zien. Bij binnenkomst keek ze me, zoals altijd, wat uitdagend aan en zei haast flirterig: “Hoi Lucien, hoe is het met je?”
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Word abonneeToen ze eenmaal zat verborg ze haar hoofd in haar handen en kermde “Sophie in ’t Geld. Hoe kan dat nou, dit is zo onwijs gemeen!” Ik liet haar even en het gekerm ging over in zachtjes snikken. “Wat voel je nu?” probeerde ik voorzichtig. Ze keek op en ik zag vertwijfeling in haar ogen. “Ik weet het niet goed,” fluisterde ze. Ik probeerde het nog eens: “Wat gaat er door je heen Sophie?” Ze bleef stil en ik zag dat ze haar vuisten zo hard balde dat haar knokkels wit werden.
Sinds haar huwelijk in 2013 strandde kwam Sophie zo nu en dan bij me langs om te leren hoe ze met heftige emoties moest omgaan. Telkens als we een beetje vooruitgang boekten en ze zichzelf toestond om überhaupt iets te mogen voelen, bleef ze weer maanden weg. Meestal met allerlei smoezen dat ze te druk was met commissievergaderingen en belangrijke projecten in het Europees Parlement, waar ze niet gemist kon worden.
“Ik slaap nauwelijks, ik heb geen honger en ik kan me niet concentreren op de verkiezingscampagne die net nu losbarst.”
“Wat naar voor je, maar dat is geen antwoord op mijn vraag,” reageerde ik streng. Ze keek me wanhopig aan. “Jezus zeg, wat wil je van me?” riep ze terwijl haar ogen vuurspuwden. “Nou dit. Ik neem aan dat je hartstikke boos bent,” zei ik.
Ze herpakte zich en verschool zich zoals altijd achter een correct antwoord. “Transparantie is een basisvoorwaarde voor een goed functionerende democratie en daar sta ik nou eenmaal pal voor. Ook als het, zoals nu, mij even tegenzit.” Ik zuchtte en keek haar verveeld aan. “Sophie, we kennen elkaar nu zes jaar, je weet dat ik niet zit te wachten op je politieke stokpaardjes. Je komt hier voor jezelf, dus gebruik je tijd zo nuttig mogelijk.”
“Ja maar als ik echt toelaat wat ik voel, dan voel ik zoveel rottige emoties. Ik leef toch voor mijn idealen? Ik kan me niet laten leiden door die primitieve gevoelens!”
“Dat snap ik Sophie, maar ik kan me voorstelen dat je razend bent en misschien wel de fantasie hebt om de journalist die dit geschreven heeft in het openbaar af te ranselen tot bloedens toe.”
“Ja ik geloof dat ik hem wel een beetje haat,” zei ze voorzichtig.
“Goed zo Sophie, dapper van je. Je bent je blijkbaar een gewoon mens van vlees en bloed die af en toe een steekje laat vallen en hele normale emoties ervaart.” Ze werd des duivels en begon te tieren. “Hoe durf je, wat denk je wel met je steekje laten vallen! Ik had eerst echt respect voor je, maar ik ben nu helemaal klaar met je. Wat een walgelijke vertoning, ik wil hier weg!”
Ik keek haar aan: “Heftig voor je al die rauwe emoties zo opeens op je dak. Misschien is dit eigenlijk wat je naar die journalist voelt en naar alle mensen die je nu laten vallen? Het is o.k. Sophie, het mag.”
Ze verborg haar gezicht weer in haar handen en leunde voorover. Haar schouders schokten en ze werd overmand door verdriet dat van heel diep kwam. Ik liet haar even zodat ze kon voelen wat er met haar gebeurde. Met rode ogen en uitgelopen mascara keek ze naar me op. “Weet je, ik snap nu eindelijk wat Alexander bedoelde toen hij zei dat hij het zo zwaar had. Wat was hij toen kwaad! Ik had me juist voorgenomen om dat nooit te laten gebeuren en kijk hoe ik er nu bijzit.”
Het was nu zaak om ervoor te zorgen dat Sophie niet terug zou vallen in haar oude patronen om de emoties die ze zo lastig vond weg te maken met allerlei rationele argumenten.
“Sophie, ik denk dat er veel gebeurd is vandaag. Je hebt het aangedurfd om samen met mij naar je gevoelens te kijken, ook al zijn ze zo heftig. Je hebt ook ervaren dat er niks ergs gebeurt als je ze toelaat. Ik laat je niet in de steek, zoals anderen misschien wel hebben gedaan in het verleden… Zie ik je volgende week weer?”
Ze schikte haar krullen en antwoordde: “Ik mail je morgen, ben razend druk met de campagne.”
Ik glimlachte en liet haar uit.