Baudet schrijft: ‘At some point in the course of their lives, all of Houellebecq’s characters are forced to acknowledge that their romantic ideals have be­come untenable in the modern age, since individualism has made profound, long-term relationships impossible.(…) So the paradox is this: the freedom we desire eventually makes us unfree and unhappy, while the constraints that we reject eventually make us happy and free.’ 

Baudet is een eigentijdse Baudelaire voor wie het leven zonder romantische liefde ondraaglijk is. Dat was althans de boodschap van zijn eerste roman, Voorwaardelijke Liefde, waarin de dystopie van de vrije seks beschreven wordt aan de hand van de hoofdpersoon, Gregor, die gigolo wordt. Gregor is ‘Prince Charming’ van de 21ste eeuw, maar uiteindelijk bevalt de vrije seks niet. Gregor bekeert zich tot de islam en laat zijn vriendin besnijden.

In zekere zin is Baudet zelf een karakter uit de romans van Houellebecq. Anderzijds vereenzelvigt hij zich ook met de Schrijver, althans ten dele. Michel Houellebecq ‘questions the sacred trinity of the modern worldview. As we once worshipped the Father, the Son, and the Holy Ghost, we today venerate liberty, equality, and fraternity.’

Tegen die drie-eenheid van de Franse Revolutie had Baudet zich al eerder uitgesproken. Baudet is een Anti-Revolutionair in de katholieke zin van het woord. Hij verdedigt de waarden van het Katholicisme: Liefde bloeit alleen in gebondenheid, in de eenheid van liefde en leven, van eeuwige trouw, van romantische liefde en voortplanting. Romantische liefde is niet te verenigen met de seksuele vrijheid en met de emancipatie van de vrouw. Emancipatie van de vrouw leidt tot abortus en daarmee tot demografische zelfmoord van de Europese mens. De ideale wereld van Baudet is een wereld waarin het gezin weer de hoeksteen is van de maatschappij, waarin de natie in ere hersteld wordt en waarin – wie weet – ook de religie weer een bindende rol speelt.

De Franse schrijver Jules Barbey d’Aurevilly schreef destijds over Les fleurs du mal (1856) dat er voor Baudelaire logischerwijs maar twee opties resteerden: zelfmoord of de Katholieke Kerk. Baudets opties zijn nog beperkter: de Katholieke Kerk bestaat niet meer, zij is leeggelopen en verworden tot internationale vereniging van knapenschenners.

Toch probeert Baudet er het beste van te maken door de waarden van het ultramontane katholicisme te verenigen met het ontbreken van de Kerk als instituut. Zo besloot hij publiekelijk om niet meer te masturberen, omdat hij zijn geliefde daarmee tekort zou doen: “Ik wil me geheel ter beschikking kunnen stellen aan haar.”

Zo besloot Baudet publiekelijk om niet meer te masturberen, omdat hij zijn geliefde daarmee tekort zou doen.

Zo meent hij ook dat de hoofse, monogame en eeuwige liefde in ere hersteld moet worden. Dat de mannelijkheid en de vrouwelijkheid zoals ze door God bedoeld zijn weer in ere hersteld moet worden. Dat zelfmoord en abortus ten diepste verwerpelijk zijn. Maar is deze Renaissance van het ultramontane Katholicisme realistisch? Volgens Baudet nog wel, hoewel het 5 voor 12 is. Zijn redenering is als volgt.

De normen en waarden van het Christendom zitten nog in onze cultuur, maar die cultuur dreigt vernietigd te worden door het individualisme, het modernisme en de libertinage. Als we die linkse elite vervangen door een echte elite die de joods-christelijke waarden weer verdedigt en in de praktijk brengt, dan is er nog een kans dat onze beschaving gered wordt. Baudet schrijft:

‘Those who believe that the heavens above us are devoid of a divine presence will invar­iably meet their existential needs in other ways: first with the super­ficial pleasure of a libertine lifestyle, and, in due course, with barely secularized heresies—such as naïve humanitarianism and one-worldism. This desperate moralism opens the doors to massive num­bers of immigrants, undermines real political communities, and makes distinctive national and civilizational aspirations impossible.’

Daar zit natuurlijk iets in, ook al zou Thierry’s grootvader, Henri Baudet, tegenwerpen dat het juist de christelijke cultuur is, die gekenmerkt wordt door one-worldism en door permanente twijfel aan de eigen superioriteit. De nobele wilde – of hij nu de vorm aanneemt van ‘le bon Ethiopien’, ‘de goede Indiaan’ of ‘de verfijnde Oosterling’ – is een creatie van het christelijk denken, van de vergeefse zoektocht naar het paradijs op aarde. Het door Thierry verfoeide cultuurrelativisme heeft volgens Henri Baudet dus christelijke wortels. En dat geldt natuurlijk a fortiori voor de vluchtelingenhulp. De barmhartige Samaritaan is een typische christelijke rolmodel. Het verbale geweld waarmee Baudet zijn vijanden te lijf gaat doet eerder islamistisch dan christelijk aan. Anders gezegd: Thierry Baudet is een katholieke jihadist.

Dat is het meest wonderlijke in het het betoog van de jonge Baudet. De islam, die door de huidige elite bewust binnengehaald wordt, heeft vergelijkbare waarden als die van Thierry Baudet. Ook de islam pleit voor liefde in strikte gebondenheid, voor een cultuur waarin de vrouw zich bezig houdt met waarvoor zij geschapen is: het krijgen van kinderen. De islam bestrijdt de seksuele libertinage, net als Baudet. De haat die Baudet koestert jegens de moslims is een voorbeeld van het narcisme van het kleine verschil, zoals dat ooit door Freud en meer recent door mijn hooggeschatte collega Anton Blok geanalyseerd is.