Opgepooierde Ryams

Eind augustus krijgen we weer het inmiddels traditionele gemopper dat er al pepernoten in de schappen liggen: “Maar het is nog zómer!” …. Ik begrijp dat nooit zo goed. Het is én nog zomer én er zijn pepernoten, ik bedoel, hoe fijn wil je het hebben? Best of both worlds! En in januari doen we het nog eens dunnetjes over maar dan met paaseitjes: “Maar de kerstboom staat nog!” Ja, traditiemopperen kunnen we als de beste!
Maar waarom hoor ik dan nooit, echt nooit, iemand over dat er al in april nieuwe schoolagenda’s te koop zijn? In fukking april als de kruimels van het paasbrood nog in onze baard hangen! Tsssssss…
Vroeger was dat het enige dat die laatste week van de grote vakantie wat draaglijker maakte: het kopen van je nieuwe schoolspullen. Vooral je agenda. De keuze was honderd keer beperkter dan tegenwoordig, maar dat gaf niks. Je agenda werd immers in de loop van het jaar een uniek kunstwerk, volgeplakt en getekend en minstens drie keer zo dik. Een soort art journaling avant la lettre.
Het was natuurlijk zaak om al bij de eerste les met een opgepooierde agenda voor de dag te komen. Vooral de omslag, die zorgvuldig werd beplakt en daarna beschermd met boeklon. Of met reepjes plakband als je moeder dat te duur vond. (Bedankt hè ma!)
In mijn herinnering was het vooral een meisjesding, maar bij navraag bleek dat onzin te zijn. Jongens gingen er net zo hard op. Hielden de meiden het vooral bij sexy popsterren – Robert Plant! 😍Roger Daltrey! 😍- bij de jongens waren skateboards, motorfietsen en blootachtige meisjes populair. En bij allebei vooral ook de gekke teksten, bij voorkeur in ballonletters. Zucht. Ik moet nodig weer een Ryamagenda…
Het wordt tegenwoordig nog wel gedaan, maar niet meer zo massaal. Er zijn natuurlijk geen popbladen meer zoals Muziek Express en Popfoto, de grootse aanleverbronnen voor de plaatjes. En sommige scholen doen alles digitaal. Ook dat nog. En dan heb je nog het type scholier dat helemaal niet plakken wíl, omdat dat het hele systeem van kleurcodering en indeling in de war schopt. Zeg maar het type dat later aan bullet journaling gaat doen. En dat elastische hoesjes om hun schoolboeken doet in plaats van kaftpapier. Terwijl boeken kaften natuurlijk het leukste is wat er bestaat! Nou ja, bijna dan….

Tuinbroek voor bazinnen

Als je in mannelijk gezelschap vraagt naar het meest onsexy kledingstuk voor vrouwen, is de kans groot dat dat de tuinbroek is. Noem ergens het woord tuinbroek, gegarandeerd dat iemand begint over dikke vrouwen, geen make-up, hennahaar, ongeschoren oksels en de kleur paars. In het gunstigste geval is het ding ‘kinderachtig’ en ‘alleen voor kleine meisjes’. Kortom, niet echt geliefd, die tuinbroek.
Terwijl ie toch zo leuk is! Toegegeven, voor veel vrouwen, mijzelf zeker incluis, is het niet het meest charmante kledingstuk maar vooral praktisch – het heet ook TUINbroek hè! – maar zelfs als een negentien jaar oud, beeldschoon model met benen tot aan haar nek hem draagt, blijft het oordeel onverbiddelijk nee.
Maar ja, als het aan de meeste mannen lag, zagen wij er allemaal uit als de Stepford Wives. Jurkjes, hakjes, gelakte nageltjes, onberispelijk gecoiffeerd….pffff! En dan met een schortje voor in de keuken natuurlijk. Of in de tuin.

Bij dezen pleit ik dan ook hartstochtelijk voor de tuinbroek, de legerbroek met zakken, de overal voor mijn part. Maar vooral dus voor de tuinbroek. Die lekker weer overal te koop is. Praktisch, stoer en sexy tegelijk. Maar dan moet je wel van échte vrouwen houden. Niet van Barbies.

View this post on Instagram

A post shared by J.VANWIELE (@jvanwiele)

De Croc is bag

Nog zo’n verafschuwd item: de Croc. De tuinbroek onder de schoenen zou je hem kunnen noemen. Nou ís de Croc ook best een beetje lomp, maar Moeder Maria! Wat lopen ze lekker! En zó lelijk zijn ze nou ook weer niet. Of eigenlijk wel, maar dan mooi van lelijkheid. Het hangt er natuurlijk wel vanaf wat voor enkel er bovenuit steekt: lekker gebruind of zo’n wit bespataderd geval 😝. Maar in dat laatste geval doet zelfs een Louboutin niks ten goede. Kost alleen meer en loopt een stuk minder.
Voor de die hard Crocfans is er nu ook de Croctas. Net zo afzichtelijk als de klomp zelf, dus de haters kunnen weer los. En de Croclovers dus ook. Ik neem die groene.