Mark belde me altijd vrij nonchalant ‘of ik nog even een momentje voor hem had’. Meestal zat er achter die nonchalance veel lijdensdruk verborgen.

Aan de manier waarop hij ging zitten zag ik al dat hij erg gespannen was. “Lucien, kerel, hoe ga jij?” begon hij joyeus. “Goed Mark, dank je. Wat kan ik voor je betekenen vandaag?”

Mark grijnsde zijn gebruikelijke grijns en schraapte zijn keel een paar keer. “Ja bizar joh Lucien, ik heb dus geen oog dicht gedaan na dat debat. Ik heb het zelfs licht zien worden.”

Ik keek verbaasd: “Oh, zat je nog zo hoog in je adrenaline?”

“Nee, dat was het niet” schudde hij zijn hoofd. “Het was die vraag van Thierry, dát ene moment bleef maar terugkomen in mijn hoofd.” Ik hield me van de domme en vroeg: “Welke vraag bedoel je?”

“Kom op Lucien, je hebt het debat toch zelf gezien?” Ik wist uiteraard precies wat hij bedoelde, maar wilde hem opnieuw het moment laten beleven in de spreekkamer.

“Wanneer heb je voor het laatst gehuild?” citeerde Mark met een verstikte stem. Hij keek van me weg en ik zag dat zijn ogen rood werden. “Ik zie nu de emoties die ik woensdagavond niet bij je zag,” reageerde ik voorzichtig.

Mark herpakte zich “Ach die Thierry is natuurlijk een snotneus, die roept maar wat.”

“Oh ja?” vroeg ik quasi verbaasd. “Ach Lucien, die knul is 36 jaar en overziet natuurlijk niet wat er allemaal gebeurt. Ik moet hem eigenlijk een beetje tegen zichzelf beschermen,” sprak hij opeens vaderlijk. “Ik gun het hem allemaal van harte, maar hij komt natuurlijk net kijken”.

Mark keek me aan alsof hij bevestiging zocht. Ik twijfelde maar koos toch voor de confrontatie.

“Die snotneus heeft je blijkbaar wel uit je slaap kunnen houden,” antwoordde ik gemeen.

“Ach,” probeerde Mark “hij is natuurlijk een getalenteerde jongeman, intelligent, welbespraakt en hij heeft iets artistieks”. Mark zweeg even alsof hij niet zeker wist of hij moest doorgaan. Met een grote grijns zei hij opeens “en het is natuurlijk een lekker ding om te zien, weet je nog die foto op de rand van het zwembad?” “Ja Mark,” antwoordde ik droogjes, “die herinner ik me.”

“Wat deed die foto eigenlijk met je?” “Hoe bedoel je dat Lucien?” “Nou, precies wat ik zeg, vond je het een spannende foto, was je misschien jaloers of allebei?” Mark verstrakte en keek me wat zurig aan. “Hier heb ik geen zin in Lucien, daar hebben we het al vaker over gehad.” Ik veinsde oprechte verbazing en vroeg: “Maar Mark, je wil met spoed een afspraak bij mij omdat je niet hebt kunnen slapen door de vraag van Thierry, dan is het toch logisch dat we samen onderzoeken wat hij met je doet?” “Tuurlijk Lucien, tuurlijk, maar ik vind het wel erg ongemakkelijk”. “Dat begrijp ik,” reageerde ik empathisch.

“Zie je eigenlijk overeenkomsten tussen jou en Thierry?” Mark dacht even na en antwoordde enthousiast “Ja, ik denk het wel. We spelen allebei niet onverdienstelijk piano. Alhoewel hij meer van Schumann houdt en ik juist van Schubert, en…” Mark stopte en kreeg een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht.

“Wat gaat er nu door je heen Mark?” vroeg ik. Hij barstte opeens in tranen uit. “Godverdomme Lucien, het was niet alleen de vraag wanneer ik voor het laatst had gehuild, het is meer.” “Wat dan?” vroeg ik rustig. “Hij stond daar, zo aantrekkelijk, authentiek, grappig, bevlogen en niet bang voor zijn emoties. Hij durft de controle los te laten en gewoon zichzelf te zijn.”

 “Mmm en wat raakt je nog meer als je aan Thierry denkt?”

“Lucien, man, wat een klotevragen stel je toch vandaag. Weet je wanneer ik besloot om je gister te bellen?” vroeg hij terwijl hij naar me opkeek met de blik van een wanhopig jongetje.

“Toen ik dat persbericht zag dat hij ging stemmen met zijn verloofde. Ze lopen samen hand in hand naar die stembus en ik zie echte liefde en de intimiteit tussen die twee”.

“En dat heb jij jezelf helaas nooit durven toestaan toch?” zei ik zachtjes.

“Maar waarom eigenlijk niet?” vroeg Mark zich hoofdschuddend af terwijl zijn tranen wegveegde.

Ik sloot af met “zullen we daar volgende keer op doorgaan?”