In de snelstgroeiende stad van Nederland is het stationsgebied de laatste jaren flink onder handen genomen. Ook is de verkeersader Catharijne Singel teruggegeven aan het water. Daarvoor had het Vredenburg al een metamorfose ondergaan.

De werkzaamheden zijn op Hoog Catharijne nog niet afgerond, maar dankzij het werk van begenadigde architecten voert nu een vloer van graniet de mensen als het water van een rivier langs glinsterende winkels, boven hun hoofden enorm glaswerk met uitzicht op de hemel. Als zwarte zwanen stromen de roltrappen in de schoot van de oude stad.

Onder het verbindingsstuk tussen het Centraal Station en Vredenburg stroomt nu het kanaalwater. Op die brug is kantoorruimte verrezen die met haar kleurrijke raamwerk als een fleurige kinderkamer tot optimisme oproept. Telkens als ik erlangs fiets, werp ik er een blik op en moet dan denken aan de mensen van Atlantis, die erachter kwamen dat technologie geen geluk brengt en besloten om voortaan als walvissen door het leven te gaan.         

Nederland moet het Eurovisie Songfestival aangrijpen om het visueel genot in Utrecht wereldkundig te maken

Het voorheen provinciaalse Utrecht zit de laatste jaren in het netelige proces van ‘cityvorming’. Het debacle van de Neudeflat is hierin een goede les geweest. Dat gebouw is in de jaren zestig vast ook met alle goede bedoelingen tussen eeuwenoude monumenten geplant, voor een eigentijds accent in de historische omgeving. Maar ook na de recente opknapbeurt is die flat niets anders dan een dolksteek in de ziel van de mensen vroeger en die van nu.

In de hele wereld puilt het uit van flatgebouwen als de Neudeflat en immense wolkenkrabbers die als littekens zijn in het gezicht van de steden. Utrecht heeft er maar één van. Wat men in Utrecht bijtijds heeft begrepen, is dat de hedendaagse mens uiteraard recht heeft op leefruimte die voldoet aan zijn moderne behoeftes en dat er pas sprake is van schoonheid van de combinatie als het nieuwe werk ook de allure uitstraalt van het ambachtswerk van de bouwers van weleer.

Het frivole, eigenzinnige architectuur in de binnenstad van Utrecht is meer dan een beetje vrolijkheid hier en een beetje kleurenfestijn daar. Het is een vorm van praktische, en strategische creativiteit waarbij modern niet uit de toon valt bij historisch. Het in ere herstellen van water en groen zorgt als het ware voor de muziek bij de dans tussen klassiek en modern in Utrecht.

Om een lang verhaal kort te houden; Nederland moet het Eurovisie Songfestival aangrijpen om het visueel genot in Utrecht wereldkundig te maken. Want in Utrecht is het antwoord gevonden op de vraag van hoe oude steden aangepast kunnen worden aan deze tijd zonder de ziel ervan kapot te maken. Waar in andere steden de eeuwenoude stenen met de grond gelijk worden gemaakt of op een meedogenloze wijze overgeleverd worden aan toeristen die zich in een pretparken of museum wanen, is het nieuwe gezicht van Utrecht het alternatief.         

Het heeft dus geen enkele zin om te gaan zeuren over de hoge kosten van de organisatie van het Songfestival, want we hebben nu de kans om een nieuwe parel op de kaart te zetten. Utrecht zal de duizenden gasten gaarne ontvangen en zal daarbij van trots blaken op haar eigen housewarmingparty. Na dat feestje is het dan wat mij betreft de beurt aan de bebouwing langs het water van de Merwedekanaal. Of denkt u dat gebied met de mooie bruggen, met het kalme water en met het uitzicht op de Domtoren niet het mooiste woonomgeving kan worden dat er bestaat? Als u dat niet gelooft, dan heeft u het werk van de architecten in het centrum van de stad vast niet gezien.