Spring naar de content
bron: Gabriël Kousbroek

Brusselcorrespondent redt de D-dayherdenking

De verkiezingsuitslag is door de meeste mensen alweer ruimschoots vergeten, behalve natuurlijk door de SP en de PVV (beide 0 zetels). Dit is het begin van een nieuw tijdperk, waarschuwt Hans Haversmid, die als een mijnwerker probeert om het pas ontstane machtsvacuüm in kaart te brengen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Hans Haversmid

Als u dit leest is de D-daytop tussen de Franse president Emmanuel Macron en de Amerikaanse president Donald Trump in volle gang. Voor de gelegenheid komt de schrijver van The art of the deal naar het Franse havenstadje Caen, om een verwaterde vriendschap met de Franse president te repareren.

Nog amper een jaar geleden was de bromance in volle bloei. Toen plantten Macron en Trump samen een pasgeboren eikenboompje in de achtertuin van het Witte Huis. Volgens mijn bronnen is het boompje inmiddels gestorven en groeit er weer gras op de plek waar de wereldleiders enthousiast aan het graven waren. Dat moet een metafoor zijn, maar waarvoor?

En belangrijker: Wat heeft dat nou met de Europese Unie te maken? Een hoop. Waar de macht is, is de EU. Daarom reed ik mee in een deelauto naar Caen, samen met een cameraman die veel bezig bleek met de vraag of privacy niet beter bilateraal kon worden geregeld. Een interessant gesprek leverde dat op, maar daar kom ik nog weleens op terug.

Abboneer op een lidmaadschap

Flinke korting op een digitaal jaarabonnement

Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)

Word abonnee

Eenmaal in Caen besloot ik uit te waaien. Een EU-watcher komt maar weinig aan het strand en bijna nooit op de duinen van Omaha Beach. Het weer was guur. De wind woei door het restant van mijn haar. Mijn regenjas trok dicht tot aan mijn nek. Nauwelijks bereik op mijn telefoon. Een lichte paniek overviel me: wat nu als er nieuws was? Ik stond maar tussen de resten van bunkers. In de verte zag ik een podiumpje, of wat daarvoor moest doorgaan. Daar zou de top plaatsvinden.

Er stonden twee geïmproviseerde katheders op een vilten staketsel, dat zandvrij moet worden gemaakt. Tenminste, dat concludeerde ik door de bedrijvigheid van een man in regenponcho. Hij was met een bezemsteel in de weer. Een rukwind blies de capuchon van zijn grijze hoofd. Verrek, dacht ik, het is Michel Barnier, die normaliter de brexitonderhandelingen voert. Hij deed me denken aan een strandjutter van het oude soort: statig en doordrongen van de noodzaak om de badgasten te ontzorgen. 

Dit was mijn kans. Ik had Barnier nog nooit eerder gesproken. De brexitonderhandelaar bleef stoïcijns doorvegen en gunde me nauwelijks een blik waardig. Geplaagd door plichtsbesef – de komende EU-leider was aan het werk, en ik stond daar maar – besloot ik te vragen of ik hem kon helpen. Dat trof. Ik kreeg stoffer en blik en ging hurkend aan de slag. Trots voelde ik de Europese solidariteit.

Geplaagd door plichtsbesef – de komende EU-leider was aan het werk, en ik stond daar maar – besloot ik te vragen of ik hem kon helpen

Toen de regen opnieuw tegen de katheders aan gutste, maakte hij een wegwerpgebaar. Waarom was hij hier? Ik vroeg het hem. Hij keek mij verstoord aan. “Jupiter heeft het opgedragen, en hij beloofde me steun als deze top vlekkeloos zou verlopen.” Ik moest lachen om het geschamper en het gebruik van de bijnaam Jupiter. Barnier kon het niet opbrengen te lachen.

Toen het stopte met regenen begon hij opnieuw. Ik had geen zin meer: Europese solidariteit is leuk, maar het moet wel zin hebben. Ik liep naar de branding waar de Amerikanen 75 jaar geleden aan land kwamen en probeerde de historische sensatie te voelen. Dat lukte niet. Maar ik voelde wel een grote sympathie voor de man die uit alle macht het podium voor zijn president wilde gladstrijken. Dat kon zomaar eens de voorzitter van de Europese Commissie worden.

Onderwerpen