Spring naar de content
bron: ANP

Tom Dumoulin is geen product, maar een gebeurtenis

Zondag werd Tom Dumoulin 41ste in de eerste rit van de Franse wielerronde Dauphiné Libéré. Hij is voor het Nederlands wielrennen wat Pluk van de Petteflet voor het oeuvre van Annie M.G. Schmidt is, schrijft columnist Frank Heinen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Donderdag stuurde Tom Dumoulin een tweet naar zijn 196.000 volgers. Dit stond er: “Selfie of handtekening scoren? Ik ben er! Vrijdag direct na de start van de @HammerSeries Climbb. In de @Sunweb Hangout op het Von Clermontplein in Vaals. Tussen 15.15-15.35.’

Aan die tweet vielen een paar dingen op.

Ten eerste: de tijd. Twintig minuten. Hoeveel handtekeningen kan een normaal mens in een hang-out zetten? Maar ja: Tom Dumoulin is geen gewoon mens. Tom Dumoulin is Tom Dumoulin, die snuit een complete menigte in een handomdraai.

Ten tweede: de zorg die aan de formulering leek te zijn besteed. Iedere hoofdletter en ieder leesteken stonden op de juiste plek. Het was de zorg van een man met hart voor de zaak, dezelfde zorg die van Dumoulin de coureur maakt die hij is. Hij doet de dingen met aandacht. Hij belooft nooit meer dan hij kan waarmaken. Twintig minuten is twintig minuten. Duidelijk. Eerlijk. Afgewogen.

Abboneer op een lidmaadschap

Flinke korting op een digitaal jaarabonnement

Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)

Word abonnee

Als ik minder welwillend zou zijn, zou ik schrijven: zakelijk.
Wielerfans houden niet van zakelijk.
Wat is er eigenlijk tegen zakelijk?

Je weet wat je hebt aan Tom Dumoulin. Als hij blij is, grijnst hij. Als hij twijfelt, vertelt hij dat hij twijfelt (al weet hij niet zeker of hij daar goed aan doet). En als hij teleurgesteld is, blijft hij beleefd, maar schuimen zijn ogen en dreigt hij elk moment de journalist op te vreten, met microfoon en al.

De afgelopen jaren was Tom Dumoulin voor het Nederlandse wielrennen wat Pluk van de Petteflet voor het oeuvre van Annie M.G. Schmidt is: er is meer, veel meer, maar iedereen begint altijd het eerst over hem. Omdat iedereen hem nu eenmaal kent. Omdat iedereen hem sympathiek vindt. Zelfs als je kinderboeken haat, hou je van Pluk. Zoiets geldt ongeveer ook voor Tom, maar dan met koers.

Lang was Tom Dumoulin nieuw, en verbeterd. Meer nog dan een Pluk was hij een avocado: plots was hij overal, en zat hij in alles, en bleek hij overal goed in te passen. Hij was met grote voorsprong de populairste groente van de Nederlandse sport, veruit, en niemand leek ooit genoeg van hem te zullen krijgen.

Maar wat doen mensen? Mensen gaan zich vervelen. Mensen willen weer wat nieuws. Zo zijn ze. Daarom was de Giro van 2017 zo, om te spreken in het idioom van de gemiddelde Blendle-nieuwsbriefmaker, episch. De meeste mensen hadden nog nooit zoiets gezien. Hetzelfde gold min of meer voor de Tour van 2018.

Daarna trad de gewenning in.

Bij DWDD werd het debat geopend over wat hij moest doen, en hoe hij moest doen wat hij moest doen. De consensus was: de Tour, die heeft-ie nog nooit gewonnen. De Tour is het hoogste. Wat er eigenlijk gezegd werd: er is ons iets beloofd, Toms talent heeft een verwachting in ons hart geplant en die verwachting willen wij nu ingelost zien. Zo niet, dan sturen we een brief naar de Consumentenbond, of we gaan met z’n allen naar Radar, om bij Antoinette Hertsenberg hazig te gaan zitten knikken op de eerste rij, terwijl een geëmotioneerde woordvoerder aan tafel uitlegt dat dit product niet langer voldoet aan de hoge verwachtingen die het oproept, en dat wij, gedupeerde afficionado’s, alle tijd en emotie terug willen die we in hem hebben geïnvesteerd.

En als dat niet kan, is geld terug ook goed.

Toen Dumoulin dit najaar vertelde dat hij de Giro zou gaan proberen te winnen, dat hij er zin in had en alle vertrouwen, was de algemene reactie die van milde teleurstelling. Alsof hij had aangekondigd een jaar lang zonder doelen rond te fietsen. Alsof proberen een grote ronde te winnen een suffe ambitie was. En hij zei niet eens dat hij de Giro sowieso zou gaan winnen, maar dat hij het ging probéren… ‘Goedemiddag mevrouw, mag ik een kopje koffie?’ ‘Ik ga het proberen.’

Van een Radar-uitzending over het ondeugdelijke Dumoulin-product kwam het niet. Dat was te danken aan een nog weer een nieuw, verbeterd product dat dit voorjaar plots werd gelanceerd en dat iedereen wilde hebben. Het heette Mathieu van der Poel.

Gisteren werd Dumoulin 41stein de eerste rit van de Dauphiné Libéré. Hij heeft nog altijd last van de knie waarop hij viel in de Giro en twijfelt hardop over de Tour en zijn kansen daar. De meeste mensen willen geen twijfels horen, maar zekerheden. Daar heeft Dumoulin kak aan. Hij is gaan wielrennen omdat hij het leuk vond, omdat hij wilde kijken hoe ver hij het zou brengen. Zo rijdt hij deze week in Frankrijk, zo zal hij ook in juli in Frankrijk rijden. Zijn best doen en dan maar zien. Wie weet lukt het, wie weet wordt dit de zomer van de avocado. Al het andere (i.c. wij) neemt hij op de koop toe. Wij denken misschien dat Tom Dumoulin fietst voor ons plezier, omdat alles altijd maar voor ons plezier wordt georganiseerd, omdat we eraan gewend zijn geraakt altijd alleen als klant te worden aangesproken. Tom Dumoulin is geen product dat we kunnen terugbrengen als het ons niet bevalt. Tom Dumoulin is een gebeurtenis, en wij mogen er getuige van zijn.