Het elegante swagger-verzet van Megan Rapinoe
Donderdag is het precies twintig jaar geleden dat de Amerikaanse voetbalvrouwen door doelpunten van Parlow en Akers Brazilië versloegen en de WK-finale haalden (die ze daarna ook zouden winnen). In het Stanford Stadium zaten 70.000 mensen. Onder hen: de tweeling Rachael en Megan Rapinoe. Ze zagen ver beneden hoe Mia Hamm zich een weg door de Braziliaanse verdediging pingelen en loeiden mee met de massa als de tegenstander een aanval opzette. Over een paar uur zouden ze veertien worden.
Rachael Rapinoe kreeg door een kapotte knie nooit een glanzende voetballoopbaan. Zij is intussen trainer. Megan scoorde vrijdag twee keer in de kwartfinale van het WK, in en tegen Frankrijk. Op het eerste oog waren het geen doelpunten die een van God gegeven voetbaltalent onthulden: het eerste was een vrije trap die zo laag was dat iedereen voor het doel eroverheen trapte. Zo stuiterde hij flapdrollerig lang de Franse keeper in het doel. Bij goal twee lag die keeper al uitgeteld in het gras toen Rapinoe aan kwam rennen om de bal in het doel te schuiven.
De uitzonderlijkheid van wat Rapinoe vrijdag deed, zat hem in het tweede oog.
Ergens vorige week verscheen een filmpje op het internet. Op dat filmpje zag je Rapinoe tijdens een fotoshoot voor 8×8 Magazine in januari. Een journalist vroeg haar of ze zich erop verheugde om bij winst van het WK het Witte Huis te bezoeken.
En Megan Rapinoe peuterde aan haar schoenveters en antwoordde: “I’m not going to the fucking White House.”
Ik kan me goed voorstellen dat je zoiets zegt, tijdens een fotoshoot, tegen een kerel die een telefoontje voor je gezicht houdt. Om eerlijk te zijn kan ik me nauwelijks voorstellen dat je op zo’n moment iets anders zou zeggen. Het is echter wat anders als zo’n filmpje vervolgens het hele internet over reist, als je honderdduizenden haatreacties ontvangt (goed, een behoorlijk percentage daarvan zal afkomstig zijn van één enkele Yuri in een joggingbroek in Sint-Petersburg), als je het gevoel kan krijgen dat de hele wereld je seksuele geaardheid uit je handen grist en ermee begint te meppen. Dan zou je kunnen overwegen om je excuses aan te bieden, of in elk geval je woorden wat af te zwakken. En anders zou je dat nog eens kunnen heroverwogen wanneer de president van de VS zich in een paar tweets rechtstreeks tot je richt en zegt dat je eerst maar eens moet WINNEN voor je SPREEKT, natuurlijk doet hij dat, in het schoolpleinjargon waaruit zijn volledige vocabulaire bestaat. Want ruzie met de bekendste man ter wereld – ook al sluit je aan in een rij waarvan je het begin onmogelijk kunt zien – levert veel nieuwe onrust en ellende op, en je bent op een WK, en over twee dagen is het de kwartfinale tegen het thuisland, dus misschien is het verstandig om de boel te sussen, ondanks je overtuigingen, ondanks je koppigheid, ondanks alles.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Word abonneeMaar Megan Rapinoe nam helemaal niks terug. Nou ja, dat ‘fucking’, dat had ze best achterwege kunnen laten, vond ze achteraf. Vanwege haar moeder.
Ik denk trouwens niet dat Megan Rapinoes moeder zich enorm druk heeft gemaakt om dat ‘fucking’. Ze is ook de moeder van Brian, een drugsverslaafde die bijna zijn hele volwassen leven in de strengste gevangenissen van het land heeft doorgebracht en zich daar aansloot bij white power-achtige bewegingen. Toen zijn ouders hem eens gingen bezoeken, had hij plots de tatoeage van een hakenkruis op zijn hand. Bovendien is Megan Rapinoe het soort dochter om uitzonderlijk trots op te zijn. Zij was het die zich als een van de eerste Amerikaanse profsporters uitsprak vóór Colin Kaepernick en zij was het die haar coming out beleefde midden in haar carrière. Een paar maanden geleden nog stond ze met haar vriendin Sue naakt op de cover van een tijdschrift. Wat natuurlijk doodnormaal zou moeten zijn, maar wat het natuurlijk niet is. Terwijl de wind in Amerika straf uit het oosten waait, blijft Rapinoe er onvermoeibaar tegenin lopen. Het zou makkelijker zijn even te schuilen en te wachten dat de storm gaat liggen, maar zo werkt het niet voor mensen als Megan Rapinoe. Ze weigert haar populariteit onbeheerd te laten liggen, met het risico dat de verkeerde mensen ermee aan de haal gaan. Bijvoorbeeld: iemand die er sinds zijn presidentschap pas lijkt achter te zijn gekomen hoe ontzettend weinig mensen met hem te maken willen hebben, een man die helemaal naar Noord-Korea moet om iemand te ontmoeten die hem een hand wil geven.
Rapinoe is erg Amerikaans: zelfverzekerd en tamelijk luidruchtig. Ze heeft massa’s ‘unwielding swagger’, zoals The Guardian schreef. Je zou haar een aandachttrekker kunnen noemen. Maar die aandacht gaat naar een goeie zaak, naar principes die je weigert op te schorten omdat er toevallig een toernooi bezig is, integendeel, dit is het moment waarop je kunt laten zien wat vooruitgang en verzet en onafhankelijk denken precies inhouden, waarop je je sport en de wereld een beetje vooruit kunt helpen.
Rapinoe is erg Amerikaans: zelfverzekerd en tamelijk luidruchtig. Ze heeft massa’s unwielding swagger
Na dat eerste doelpunt vrijdag liep ze naar de zijkant van het veld, spreidde haar armen – de foto’s die dat opleverde deden denken aan een klassiek Grieks beeld. Kom maar, zei die pose, kom maar. Meestal als ik voetballers zo zie staan, word ik door ergernis bevangen – want wie moet er komen, en waarom? Pas als er echt iets op het spel staat, krijgt zo’n houding betekenis. Zoals ‘I’m not going to the fucking White House’ pas betekenis krijgt als je ook daadwerkelijk niet naar dat fucking White House gaat.
Precies twintig jaar geleden fantaseerde Megan Rapinoe zichzelf op het veld in een halve finale van een WK. Morgen is het (weer) zover. Dat ze in de tussentijd de sport ver zou zijn ontstegen, kon ze toen onmogelijk hebben bedacht.
