Johnny Depp is nu echt afgeschreven
‘Fuck, fuck, fuck!’ De film Richard Says Goodbye begint met een flink vloekende Johnny Depp, nadat hij net te horen heeft gekregen dat hij ongeneeslijk ziek is. Uit frustratie springt hij in de vijver van de universiteit waar hij les geeft. Omringd door groen kroost staart hij met een lege blik de camera in. Het is de perfecte metafoor voor de staat van Depps huidige acteercarrière: inhoudsloos, aanstellerig en met een oppervlakkigheid waar deze ondiepe plas water nog wat van kan leren. Depp is dead. Of in elk geval: done. Maar waar is het misgegaan?
Johnny Depp heeft de afgelopen decennia een indrukwekkend film-CV opgebouwd. Zijn eerste vermelding op IMDb (Internet Movie Database) is A Nightmare on Elmstreet uit 1984. Hij brak door met de razend populaire serie 21 Jump Street waar eind jaren ‘80 meer dan 80 afleveringen van zijn uitgezonden. Met zijn ‘all-American pretty face’ veroverde hij niet alleen de harten van veel vrouwelijke (én mannelijke) tieners, maar ook van een eigenzinnige filmmakers. Zo castte cult-regisseur John Waters Depp voor komische filmmusical Cry-Baby (1990). En regisseur Tim Burton vond met de film Edward Scissorhands in Johnny Depp zijn filmmuze. Depps iconische rol van de excentrieke jongen met scharen in plaats van handen maakte bij filmliefhebbers wereldwijd veel enthousiaste reacties los. Depp was verder magistraal als accountant in de western Dead Man (1995), als regisseur van B-films in Ed Wood (1994), als een louche gangster in Donnie Brasco (1997) en als professioneel drugstripper in Fear and Loathing in Las Vegas (1998). En dan was er ook nog zijn ontroerende rol als beschermende broer van een piepjonge Leonardo DiCaprio in What’s Eating Gilbert Grape (1993).
Groot is het contrast met de rollen die Depp nu speelt, met zijn meest recente rol als professor die te horen heeft gekregen dat hij nog maar een half jaar te leven heeft als nieuw dieptepunt. Terwijl je de afgelopen jaren toch al had kunnen denken dat dat laagste punt al bereikt was. Zo was er in 1999 The Astronaut’s Wife waarin Depp een ruimtevaarder speelde die na terugkomst op aarde zichzelf niet meer was. Helaas gold dat ook voor zijn acteerwerk. In 2016 was Depp in Disney’s live-action remake van Alice in Wonderland – Alice Through the Looking Glass – als de flamboyante Mad Hatter een totaal mislukte karikatuur van zichzelf. En in de filmreeks Pirates of the Caribbean was Johnny Depp als geflipte kapitein met het bewegende lange haar in het begin nog een heerlijk excentriek en duister personage, maar vanaf het derde deel sloeg het acteerwerk van Depp om in groteske gekunsteldheid en domweg slecht spelen. En dan heb ik nog niet eens zijn broddelwerk voor de Harry Potter-spin-off Fantastic Beasts genoemd. De lijst met beroerde Depp-films is tegenwoordig eindeloos.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Word abonneeZo was er in 1999 The Astronaut’s Wife waarin Depp een ruimtevaarder speelde die na terugkomst op aarde zichzelf niet meer was. Helaas gold dat ook voor zijn acteerwerk.
Niet alleen in zijn acteercarrière is het de afgelopen jaren bergafwaarts gegaan. Ook in Depps persoonlijke leven heeft hij flink wat eigen glazen in weten te gooien. Drankproblemen, een rumoerige scheiding van actrice Amber Heard en geldproblemen zijn maar een paar voorbeelden. Zo schijnt Depp zijn vermogen van 650 miljoen dollar in sneltreinvaart te hebben verbrast, waardoor hij ineens op zijn geld moest letten. De ironie wil dat de films waarmee hij dit astronomische bedrag heeft verdiend in totaal slechts 3 miljoen dollar aan de box office opbrachten. Verder heeft hij toegegeven teksten op de set soms via een oortje voorgezegd te krijgen, valt hij in slaap bij premières van zijn eigen films en geeft hij door zijn eigen ongecontroleerde gedrag de roddelbladen en gossip-sites alle gelegenheid de aandacht op zijn chaotische privéleven te vestigen in plaats van zijn acteerwerk.
Met Richard Says Goodbye (in Amerika uitgebracht als The Professor) probeert Depp weer in een rol te kruipen die we vooral uit de begindagen van zijn carrière kennen: serieus maar met een ondertoon van zwarte humor en absurdisme. Maar waar zijn tegenspeelster Rosemarie DeWitt daar wel in slaagt, lijkt Depp wederom te denken er met wat overdreven acteren vanaf te kunnen zijn. Een overdreven accent dat alleen maar afleidt, vreemde maniertjes die niet bij de rol passen en bovenal het ontbreken van charisma. Depp is verleden tijd. Nu nog iemand die hem hiervan op de hoogte brengt.
Depp is verleden tijd. Nu nog iemand die hem hiervan op de hoogte brengt.
