Dat sport niet alleen een lichamelijke krachtsinspanning is, blijkt dus wel uit de twee net genoemde films, waar beide hoofdrolspelers vooral op geestelijk gebied flinke klappen krijgen. En al verschillen de twee films enorm van elkaar, wat betreft sfeer, vorm en verhaal, toch vormen ze een mooi tweeluik.

De film Diego Maradona van de Britse filmmaker Asif Kapadia is de laatste film in een drieluik dat hij maakte over wat roem met grote sterren doet. Eerder maakte hij al Senna (2010) over de autocoureur Ayrton Senna, en Amy (2015) over zangeres Amy Winehouse. Voor die laatste film won Kapadiain talloze prijzen, waaronder een Oscar voor beste lange documentaire. Nu is daar dus Diego Maradona aan toegevoegd. Een belangrijk verschil was hierbij wel dat Kapadiain lange gesprekken met de voetballer kon voeren, terwijl bij het maken van Amy en Senna allebei de hoofdpersonen al lang waren overleden. Senna door een auto-ongeluk, Winehouse aan een overdosis drugs.

De stijl van Asif Kapadia is door de drie films heen wel zeer goed herkenbaar. Bij hem geen pratende hoofden of droge voice-over. Nee, zijn documentaires zitten om te beginnen propvol met uniek archiefmateriaal dat vaak nog niet eerder voor een groot publiek te zien was. En dat materiaal is ook nog eens met zo’n energie en tempo gemonteerd door zijn vaste editor Chris King, dat ze allemaal aanvoelen als onvervalste Hollywood-thrillers.

De film Diego Maradona draait vooral om de periode van de stervoetballer tussen 1984 en 1991, toen hij als topspeler voetbalclub SSC Napoli van de laagste plek in de ranglijst omhoog wist te stuwen naar beste club van Italië. Alleen al de openingsscène is adembenemend, als je Maradona in een auto over de straten van Napels ziet scheuren op weg naar het stadion. Gecombineerd met een pompende muziekbeat wordt je zo meteen de film en het leven van de voetballer ingetrokken. Maradona’s leven is dan misschien in grote lijnen bekend, in de film zitten zoveel details, dat het zelfs voor de kenners smullen moet zijn. Sterker: zelfs als je geen grote voetballiefhebber bent, wordt je meegezogen met het leven dat na een paar grote voetbalsuccessen in een groot zwart gat terecht komt, beheerst door cocaïne, vreemdgaan en innige contacten met de plaatselijke maffia. Het komt niet meer goed, maar je wordt ingepakt door de rollercoaster waar de documentaire in is gegoten.

De Belgische filmmaker Koen Mortier laat in zijn duistere film Engel (Un Ange) ook een nachtmerrie zien, al is die veel ingetogener dan die in de Maradona-docu. Engel (Un Ange) is een haast poëtisch portret van een wielrenner die zo verstrikt raakt in zijn depressiviteit en drank- en drugsgebruik, dat hij eraan bezwijkt. Het is een speelfilm en geen documentaire, maar het verhaal is wel degelijk geïnspireerd op het echte leven van de Belgische wielrenner Frank Vandenbroecke. Na een succesvolle start kreeg hij een ongeluk waar hij nooit meer bovenop kwam. Zijn leven eindigde in een hotelkamer in Senegal, waar hij dood werd gevonden. Mortier vertelt het verhaal van zijn laatste dagen in Senegal op een hallucinerende wijze. Over de hele film heen hangt een deken van zwaarmoedige muziek, maar de lyrische sfeer werkt goed in combinatie met de felle Afrikaanse zon en de opbloeiende liefde tussen de stugge Belgische wielrenner en een mooie mysterieuze prostitué.

Het bijzondere van zowel Diego Maradona als Engel (Un Ange) is niet dat ze allebei over sport en tragiek gaan, al is het een mooi toeval. Nee, de kracht van beide films is vooral het anders durven zijn. Een documentaire die is opgezet als een thriller met bekentenissen van de voetballer zelf, en een speelfilm die is gedraaid als een lyrisch bombardement van beelden en muziek. Er zijn genoeg bioscoopweken waar de oogst een stuk magerder is.

Zowel Engel (Un Ange) als Diego Maradona draaien vanaf 8 augustus in de Nederlandse bioscoop.