Ecorexia: je moet je schamen
Er is geen dag meer dat ik niet geconfronteerd word met de gevolgen van mijn handelen voor milieu en klimaat. De boodschap is duidelijk en ernstig: als we niet snel ingrijpen gaat het mis.
Dat begint allemaal eerst bij mijzelf. Ik eet veel te veel en door die overconsumptie zullen er over zo’n dertig jaar wereldwijd voedseltekorten ontstaan. Ik moet dringend af van fossiele brandstoffen, anders is de opwarming van de aarde onomkeerbaar. Ik moet aan de elektrische auto en van het gasfornuis over op inductie. Maar het is een fabel dat die zaken van schone energie komen. Beter is het om helemaal niet meer te rijden en te koken.
De oceanen zitten vol met plastic. Er komen voortdurend filmpjes voorbij van in plastiek verstrikte dieren en stranden en zeeën vol troep. Het zou jaarlijks om zo’n dertien miljoen ton gaan, en dat zal de komende jaren alleen maar toenemen. Vis eten mag niet meer vanwege de overbevissing, en hij zit vol met microplastic, dus gezond is het ook niet meer. Dagelijks word ik dwingend benaderd over wat ik verder niet mag. Ik moet de plofkip van Albert Heijn links laten liggen. Ik moet korter douchen, wat ik altijd al deed. Ik mag niet meer vliegen, wat toch al niet leuk meer is in de economy class. Ik moet mij schamen. Ik word verzocht mijn vleesconsumptie te vervangen door bonen. Ik leef ’s avonds op één ledlamp, en toch stijgt mijn energierekening elk jaar. Wekelijks meldt het weerbericht dat er oude warmterecords zijn gebroken. Dat het nog nooit zo warm is geweest als nu. Dat het in Japan in augustus een aantal weken zo heet was als in een sauna, waarin ik het hooguit een kwartiertje uithoud, voordat ik bezwijk. Voor mijn ogen zie ik het weer in Nederland veranderen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap