Ronald Giphart: ‘Ik mis het gen om me door kunst te laten raken’
Ronald Giphart (53) komt eind september met een nieuwe roman: Alle tijd. Door welke schrijvers laat hij zich inspireren, welke muziek luistert hij al sinds zijn studententijd en welke series ziet hij het liefst?
Boeken
“Als ik schrijf, wil ik zo min mogelijk fictie lezen. Ik ben namelijk nogal kameleontisch: als ik iets lees wat ik heel goed vind, dan ben ik geneigd om zelf in die stijl verder te gaan schrijven. Maar soms kan een boek je ook op weg helpen. Daarom herlees ik nu De huurders van Bernard Malamud. Ik ben een nieuwe roman aan het opzetten en wil eens kijken of ik wat kan leren van de stijl van dit boek. De huurders gaat over een schrijver die bezig is aan zijn derde roman. Zijn eerste roman was heel succesvol, zijn tweede een grote flop en met zijn derde roman moet hij dus aan zichzelf bewijzen dat hij wel degelijk een goede schrijver is. Hij woont in een afbraakpand in Harlem. Het pand is eigendom van een Joodse eigenaar die hem er het liefst meteen uit wil hebben, maar de schrijver wil eerst zijn boek afmaken. Dan wordt een deel van het pand gekraakt door een zwarte man die ook schrijft. De zwarte schrijver is erg racistisch tegenover Joden en blanken, terwijl de witte schrijver juist heel politiek correct is. Het is een geweldige potpourri van raciale twisten, maar het gaat ook heel erg over de opofferingen die het schrijverschap met zich meebrengt. Wat ik zo bijzonder vind aan de stijl van dit boek is dat alles door elkaar heen loopt – de ik-persoon, de hij-persoon, verleden tijd en tegenwoordige tijd – zonder dat het verwarrend wordt. Ik wil weten hoe hij dat doet.
“Philip Roth is mijn favoriete schrijver. Ik heb net American Pastoral herlezen, dat blijft een majestueus meesterwerk, maar zijn beste boek is denk ik Sabbath’s Theater. Het gaat over een poppenspeler die een onstuimige verhouding krijgt met een vrouw, wanneer die vrouw plotseling overlijdt. Dat is een van de maffe dingen aan dit boek: opeens is die vrouw dood, zomaar, je leest er makkelijk overheen als je niet goed oplet. Daarna begint het boek pas echt. Sabbath had zo’n obsessieve seksuele relatie met haar dat hij naar haar graf gaat om zich af te trekken, maar als hij daar aankomt, ziet hij een andere man staan die zich ook aan het aftrekken is. Hij begrijpt het niet. Had ze naast hem ook nog een andere minnaar? Dan komt hij erachter dat ze een heel leger aan minnaars had en raakt nog meer geobsedeerd door haar dan hij al was bij leven. Het is een fascinerend boek.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap