Spring naar de content
bron: Instagram

Waarom draagt iedereen tegenwoordig T-shirts met het NASA-logo op?

Roderik Six pakt de laatste zonnestraaltjes van deze zomer nog even mee. Tijdens het ‘mensenkijken’ op het terras ziet hij talloze NASA T-shirts voorbij komen. Wat is de charme daarvan? En hebben we nog iets in de ruimte te zoeken?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Roderik Six

Voor wie kampt met zijn spiegelbeeld, heb ik één remedie: ga een terrasje doen. Nu het nog kan, tijdens de laatste stuiptrekkingen van de zomer, profiteer ik alvast maximaal van de laatste waterige zonnestralen. Vroeger vertoefde ik vaker in de kroeg, aan een toog raak je makkelijk aan de praat met vreemden en krijg je inkijk in de bizarre levens die achter een schuimkraag schuil gaan, maar sinds het rookverbod verkies ik het terras – hoe vervuilend ze ook zijn, die elektrische vuurtjes zijn een godszegen.

Een terrasje doen zalft je ego; de lelijkheid die aan je voorbij trekt, is altijd een stiekeme opsteker. Voor de prijs van een biertje heb je uitzicht op een menselijke zoo en vaak is het leuker dan aapjes kijken.

Een ernstige wetenschappelijke organisatie die de ruimte verkent, wat is daar hip aan?

De laatste tijd ben ik gefascineerd geraakt door het NASA-raadsel. Waarom draagt iedereen tegenwoordig T-shirts met het NASA-logo op? De vorige hypes kon ik nog enigszins plaatsen. Tienermeisjes met bandshirts van The Ramones, hipsters die trots een Lidl-logo om de borst spanden – ergens begreep ik nog de ironische knipoog en het kuddegedrag. Maar de NASA? Een ernstige wetenschappelijke organisatie die de ruimte verkent, wat is daar hip aan?

Abboneer op een lidmaadschap

Flinke korting op een digitaal jaarabonnement

Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)

Word abonnee

Vermetele zielen kiezen voor het abstracte worm-lettertype, maar meestal krijg je de klassieke zegel te zien: een blauwe bol waar een rode pijl overheen vlamt.

Dat ontwerp blijkt uit 1959 te stammen en het was James Modarelli die ermee op de proppen kwam. Helaas is de man in 2002 overleden; hij heeft nooit geweten hoe populair zijn tekening plots zou worden. Misschien maar goed ook, de auteursrechten van ‘The Meatball’-design behoren NASA toe.

Fijn weetje, dankjewel Google, maar op het internet vind ik geen verklaring voor de aantrekkingskracht. Iemand oppert dat het millennials aanspreekt vanwege de hoop die het logo uitstraalt; de kans om nieuwe werelden te ontdekken, de droom van een restje toekomst die alsnog afwijkt van de voorspelde nachtmerrie. Anderen zijn oppervlakkiger: de kleuren passen goed bij de blauwe jeans. (Een gescheurde blauwe jeans, dat spreekt. Nog zo’n enigma: waarom zou je een kapotte broek willen dragen?)

Wie had gedacht dat millennials met de klimaatmarsen op de proppen zouden komen?

Gebaseerd op het doorsnee straatbeeld lijkt iedereen zijn kledij blind uit het rek van de Primark te plukken, maar laat ons menslievend zijn en ervan uitgaan dat jongeren inderdaad bewust een hoopvol symbool dragen. Dat zou zomaar kunnen – wie had gedacht dat millennials met de klimaatmarsen op de proppen zouden komen? – en ook ik was vroeger mateloos gefascineerd door ruimtevaart, deels omdat de wederopstanding van dinosaurussen toen wetenschappelijk écht onmogelijk leek. Ongetwijfeld zal ik op een ‘Wat wil je later worden?’- vraag ooit wel eens ‘astronaut’ geantwoord hebben en nu nog kan ik me verdiepen in artikels over zwarte gaten en bizarre ruimtefenomenen.

Een nieuwe, andere wereld. Ergens van nul beginnen. Deze knoeiboel achterlaten. Daar kan ik inkomen. Dat is een hunker die ik begrijp.

Op zich is het verbazend dat we überhaupt al zo ver geraakt zijn. Dat wij, veredelde apen, onze technologie voor één keer hebben ingezet om brokken metaal en later mensen zo hoog mogelijk de lucht in te schieten, en niet om er zoveel mogelijk mee af te maken. (Ok, het succes van NASA is grotendeels te danken aan de ruimte- en dus wapenwedloop tijdens de Koude Oorlog, maar nogmaals, we zijn in een menslievende bui.)

Knap van ons. Verdient best een applausje, ergens op de achterste banken van het heelal.

Tenzij we een methode ontwikkelen om in een wip lichtjaren te overbruggen, zitten we gevangen op deze planeet.

Het probleem is wel dat die ruimte-exploratie zo goed als stilgevallen is. Niet zozeer uit onwil – zelfs Trump neuzelt over Mars-missies – maar uit onvermogen. Dit universum is simpelweg te uitgestrekt en extreem menshatend. Tenzij we een methode ontwikkelen om in een wip lichtjaren te overbruggen, zitten we gevangen op deze planeet. Je zou bijna denken dat het heelal net daarom zo groot is; om te zorgen dat wij, veredelde parasieten, hoogstens één planeet naar de knoppen kunnen helpen.

Nu, je weet nooit wat we nog bedenken; vliegen leek ook lang voorbehouden aan vogels tot een paar dappere broers met stokken en zeil aan de slag gingen. Misschien moeten we ons eerst inspannen om deze planeet in leven te houden voor we andere gaan koloniseren, dan weten we tenminste hoe we dat het best aanpakken. Tot dan hoop ik dat NASA een gul procent incasseert op al die T-shirts zodat ze een vetpot kunnen aanleggen voor onze intergalactische missies. Eens zover kunnen we misschien ook een dresscode afspreken, zodat de aliens zich geen hoedje schrikken wanneer we langs hun terrassen flaneren.

Onderwerpen