Ooit was Nederland tolerant, leuk en nuchter
In een paar jaar tijd is het debat over racisme en identiteit aanzienlijk verhard. Boze witte mannen lopen te hoop tegen in graniet gebeitelde verwijten van institutioneel racisme. Het doet denken aan de uitwassen van de tweede feministische golf: veel geschreeuw en weinig wol.
Vroeger – lang geleden, in ieder geval lang voordat Zwarte Piet zich had ontpopt als splijtzwam en smet op het nationale blazoen – kon je nog weleens iets ervaren dat ik nu maar even aanduid als een Rita Verdonk-momentje: een vlaag van trots op Nederland die je borstkas gedurende een paar seconden deed zwellen. Als je met een buitenlander sprak bijvoorbeeld, die zich blij verrast toonde door het tolerante en ontspannen klimaat dat hij hier had aangetroffen. En dan was het verleidelijk om dat compliment ook een beetje op jezelf te betrekken, want enige zelfgenoegzaamheid is niemand vreemd. Ook al wist je dat hij met Nederland natuurlijk vooral Amsterdam bedoelde, en dat het geen persoonlijke verdienste mocht heten dat jij de mazzel had om daar te wonen en dus bij gelegenheid ook weleens mocht optreden als representant van die modelstad.
Ach ja, Amsterdam, ooit gelauwerd als gay capital of the world, en bij onze oosterburen populair vanwege de alomtegenwoordige Sex und Drogen – zo werd er in het buitenland over ‘ons’ gedacht, en die reputatie maakte Amsterdam vaak nog waar ook.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
