De Gouden Kalveren staan met hun rug naar het publiek
Na de uitreiking van de Gouden Kalveren werpt filmrecensent Nico van den Berg een kritische blik op het Nederlandse filmklimaat. Zijn de Gouden Kalveren niet vooral een feestje voor de incrowd?
Vrijdagavond zijn ze weer uitgereikt: de Gouden Kalveren, als jaarlijks sluitstuk van het Nederlands Film Festival in Utrecht. Met als winnaar de Brits-Nederlandse film Dirty God die drie beeldjes kreeg: beste film, beste regie (Sacha Polak) en beste muziek (van Rutger Reinders, de partner van Sacha Polak). Zowel de nominaties als de uiteindelijke winnaars worden verkozen door een heuse Academy, net als bij de Oscars. Het zou daarmee de thermometer van de Nederlandse cinema moeten zijn. Dirty God draaide op een flink aantal filmfestivals, waaronder het International Film Festival Rotterdam, maar de film trok slechts 26.000 Nederlandse bioscoopbezoekers. Een groot verschil met de winnaar voor beste film van vorig jaar: Bankier van het Verzet, met meer dan 400.000 bezoekers. Maar dat was een absolute uitzondering. Kunnen we spreken van een draagvlakprobleem voor de Gouden Kalveren, of moeten we accepteren dat het vooral een feestje voor de film-incrowd is?
Het begon al met het bekendmaken van de nominaties vorige maand. Prima films die werden verkozen, maar je vroeg je meteen af wie ze eigenlijk heeft gezien. De 'grootste film' uit het rijtje was Niemand in de stad van Michiel van Erp die zo'n 40.000 bezoekers wist te trekken. De film kreeg negen nominaties, maar wist er maar twee te verzilveren, namelijk beste camerawerk en beste vrouwelijke bijrol. De film was vorig jaar de openingsfilm van het Nederlands Film Festival en werd daarna met veel marketingkracht de bioscopen in geslingerd. De hoop dat dit een groot jong en studentikoos publiek zou trekken, bleek al snel ijdel te zijn.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap