Recensie: ‘Amen’ van Marcel Möring
De nieuwe Marcel Möring draait om schuld en boete.
De hoofdpersoon in deze nieuwe roman van Marcel Möring is archeoloog Samuel Hagenau. En inderdaad, hij graaft wat af, deze Hagenau, niet alleen in de grond, maar ook in de ziel. Zijn eigen ziel, en die van zijn vrouw Joyce.
Of liever ex-vrouw, want op de eerste bladzijden wordt hij door haar in de steek gelaten. In een doorgaande stroom van gedachten en herinneringen (Joyce, wat u zegt) wordt duidelijk dat zij beiden een problematisch verleden met zich mee torsen. Hagenau is afkomstig uit een door de oorlog gedecimeerde Joodse familie, Joyce uit een gebroken gezin.
Schuld en boete, dat zijn de twee polen waar deze roman om draait. In de verhaallijn van Hagenau, die als kind een buurmeisje uit het oog verloor, met noodlottige gevolgen, in de verhaallijn van drie RAF-terroristen, die de collectieve Duitse schuld proberen uit te wissen.
Möring heeft wel erg veel in deze tweehonderd pagina’s proberen te stoppen, en dat pakt niet goed uit. De hoofdfiguur ontwikkelt zich meer en meer tot een norse jammermans die zichzelf wel erg serieus neemt en wiens melancholieke gepeins ten langen leste het hele boek verduistert.
