De belofte van Betondorp
Op school bakte hij er niets van, moeder Nel was de wanhoop nabij. De kans op een profcarrière voor de kleine en nerveuze Johan Cruijff (1947-2016) werd klein geacht. In het eerste hoofdstuk van Johan Cruijff – de biografie onthult schrijver Auke Kok dat er zelfs met het allereerste jeugdcontractje van Cruijff al iets geks aan de hand was. Een exclusieve voorpublicatie.
I
Wat doen we met Johan?
In de sportwinkel, waar hij werkte omdat een vijftienjarige toch iets moet, kenden ze hem als een stille, wat ongelukkig ogende jongen. Werken moest hij, want school was geen succes geworden. En met dit eerste baantje wilde het ook niet erg vlotten. Dat Johan Cruijff iets omhanden had was vermoedelijk nog het positiefste wat er over zijn verblijf in de sportwinkel van Perry van der Kar kon worden gezegd. Binnen de muren van het filiaal op de Ceintuurbaan heerste een strakke hiërarchie en voor een magazijnbediende was dat slecht nieuws. Een hulpje was hij, de laagste in rang op de schoonmaker na. Van de opleiding tot winkelbediende die hem was beloofd, merkte hij niets.
In januari 1963, tijdens de koudste winter sinds mensenheugenis, was hij er aan de slag gegaan. Sneeuwstormen hadden langs de sportwinkel gejaagd en verderop was de Amstel wekenlang bevroren geweest. Maar voor Johan had er nauwelijks ijspret in gezeten. Zelfs dromerig naar buiten kijken, zoals op school, was er niet bij. In de kelder hielp hij bij het uitpakken van de door de grossiers afgeleverde spullen: de voetbaltenues en andere sportartikelen, het speelgoed, de sportieve dames- en herenkleren. Johan controleerde of de leveringen in orde waren, hij bevestigde de prijskaartjes aan de artikelen en legde ze op de juiste stellingen in het magazijn.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
