Het moet bijzonder vervelend zijn als je het gevoel hebt dat er niet naar je wordt geluisterd. Niet door de gevestigde politieke partijen en niet door de van ‘onze belastingcenten’ betaalde publieke omroepen.

We weten dat de groep die teleurgesteld is in de instituties – waartoe ook de NPO behoort – aanzienlijk is. De meeste ruime schatting is dat deze qua omvang ongeveer overeenkomt met de electorale aanhang van partijen als de PVV van Geert Wilders en Forum voor Democratie van Thierry Baudet.

In het parlement bezetten de ‘niet gehoorden’ meer dan 20 zetels. Toen de PVV bij de laatste verkiezingen de tweede partij van Nederland werd, leidde dit evenwel niet tot regeringsdeelname. Tot tevredenheid van de gevestigde partijen die vonden dat ze Wilders weer knap buitenspel hadden gezet.

En het moet gezegd: Tijdens eerdere onderhandelingen over het nemen van regeringsverantwoordelijkheid was Wilders met veel misbaar weggelopen en dat wordt hem nog altijd verweten. Hij wordt sinds die tijd gezien als een onbetrouwbare coalitiepartner.

Erg vervelend voor zijn electoraat dat men zich ondanks hun stem en de status van tweede partij van het land opnieuw genegeerd voelde. Hoe vér dat laatste gaat bleek wel toen de Kamer een voorzitter uit haar midden moest kiezen. PVV-Kamerlid Martin Bosma – overigens een bekend criticaster van de NPO – stelde zich kandidaat.

Bosma voldeed aan alle eisen en als vice-Kamervoorzitter had hij laten zien dat hij uitstekend in staat was met het voorzittershamertje te hakken. Maar toch koos een meerderheid van de middenpartijen voor Khadija Arib, lid van de PvdA-fractie die was afgeslacht tijdens de verkiezingen.

Je zou kunnen zeggen dat de weinige stemmers op de sociaal-democraten op dat moment werden gehoord, waar de kiezers die massaal op de PVV van Bosma stemden op pijnlijke wijze werden genegeerd of erger: vernederd.

Het is in zekere zin ongehoord wat er gebeurde met name omdat het een kleine moeite was geweest om de PVV-aanhang ook eens iets te gunnen.

Het is in zekere zin ongehoord wat er gebeurde; het was een kleine moeite geweest de PVV-aanhang ook eens iets te gunnen.

Het is mede daarom de grote ergernis van een aanzienlijke groep Nederlanders dat zij niet worden gehoord. Niet in Den Haag. En ook niet in het Hilversum van de NPO. Zij zoeken noodgedwongen hun weg op twitter en vinden gehoor bij oud-journalisten als Arnold Karskens en Joost Niemöller. 

De eerste vecht al jaren als een ware Don Quichote tegen de windmolens van de NOS, die hij verwijt het nieuws eenzijdig en vooringenomen te brengen. Niemöller gaat nog een stap verder en grossiert in complottheorieën die je elders maar weinig hoort.

En nu willen zij dus met een nieuwe omroep met de toepasselijke naam Ongehoord Nederland toetreden tot de gelederen van de NPO. En ook nu worden ze weggelachen door de weldenkenden die al jaren functioneren in het hart van diezelfde publieke omroep.

En ook nu worden ze weggelachen door de weldenkenden die al jaren functioneren in het hart van diezelfde publieke omroep.

Zelf zie ik de komst van de ongehoorden naar Hilversum als een zegen. Allereerst omdat (indien men er in slaagt genoeg leden te krijgen) dit het bestaansrecht van een sterke pluriforme omroep onderschrijft. 

Immers NPO-haters die toetreden tot diezelfde NPO, dat is én een teken van sterkte aan de kant van de publieke omroep én van minder haat tegen dit instituut dan gedacht aan de zijde van de ongehoorden. 

Tenslotte is de komst van Ongehoord Nederland ook om een andere reden een blessing in disguise. Want waar Thierry Baudet en Martin Bosma tot voor kort het standpunt huldigden dat de NPO terug moest naar één net en dito geldstroom, zal dat geluid verstommen als de ongehoorden zelf juist afhankelijk worden van belastinggeld en zonder die inkomsten eenvoudig niet gehoord kunnen worden. 

Ongehoord Nederland? Omarmen dus.