Dit voorjaar was de Zuid-Koreaanse film Parasite dé grote hit op het filmfestival van Cannes. Niet alleen won de zwarte komedie van Bong Joon-ho de prestigieuze Gouden Palm, ook buitelde de internationale filmpers over elkaar heen in lovende recensie en staande ovaties. Sinds de wereldpremière in de Franse badplaats heeft de film met een bijna marxistische boodschap wereldwijd al 114 miljoen dollar opgeleverd. Alleen al in Zuid-Korea trok de film 10 miljoen bezoekers. Ter vergelijking: de mega-blockbuster Avengers: Endgame trok er ‘slechts’ 13 miljoen. Zelfs in de door Hollywood gedomineerde Verenigde Staten draait Parasite met veel succes in maar liefst 620 bioscopen. En dat gebeurt niet vaak met een film die alleen met ondertiteling te volgen is – iets waar de meeste Amerikaanse bioscoopbezoekers een grote hekel aan hebben. 

Bong weet een film over de groeiende ongelijkheid in Zuid-Korea te verpakken in een absurde thriller.

Waarom weet een film die op het eerste gezicht niet heel toegankelijk is toch zo enorm aan te slaan? Het antwoord is simpel: de briljante visie van regisseur Bong Joon-ho. Maar hoe simpel dit antwoord is, hoe complex de film in elkaar steekt. Niet alleen weet Bong een film over de groeiende ongelijkheid in Zuid-Korea te verpakken in een absurde thriller met een aantal zwartkomische overdetop geweldsuitspattingen, ook voelt hij feilloos aan wat er nu leeft in de samenleving, ook buiten zijn eigen land.

Parasite gaat over een arm gezin dat in een kleine en benauwde kelderwoning de eindjes aan elkaar probeert te knopen met simpel werk. Maar het in elkaar vouwen van pizzadozen levert te weinig op om van te kunnen eten. Dan lijkt er voor de familie een geschenk uit de hemel te komen: via via krijgt de zoon het aanbod om Engelse bijles te geven aan de dochter van een steenrijk gezin dat in een luxe villa woont, waar een hoog hek de boze buitenwereld – ofwel alle armoede en ellende om hen heen – letterlijk buiten de deur houdt. De zoon valt in de smaak bij zowel de dochter als haar rijke ouders en het geld stroomt binnen. Maar dan aast het arme gezin op meer. Er wordt een plan gesmeed om de steenrijke familie leeg te zuigen. Als een echte parasiet weet na de zoon ook de dochter, de vader en de moeder een baantje bij de rijkelui te krijgen. Alleen heeft de rijke familie geen idee dat het een gezin is dat op slinkse wijze één voor één de baantjes van chauffeur, huishoudster en kindermeisje inneemt.

Ondertussen zijn de rijken de echte parasieten van deze wereld, zo zegt de Zuid-Koreaanse filmmaker.

Het is duidelijk dat de eigenlijk boodschap van Bong een sterk antikapitalistische is. Het arme gezin wordt gedwongen te parasiteren op de rijkdom van de villabewoners. Maar ondertussen zijn de rijken de echte parasieten van deze wereld, zo zegt de Zuid-Koreaanse filmmaker over zijn film. “Ze zijn rijk, maar toch aardig,” zegt de arme vader in de film. Zijn vrouw corrigeert hem: “Ze zijn aardig omdat ze rijk zijn”. En inderdaad, het rijke gezin komt zeer sympathiek over, totdat ze zelf in het nauw worden gedreven en uit hun eigen bubbel dreigen te vallen. In de haast van de arme familie om zoveel mogelijk geld binnen te harken, slaat de onvoorzichtigheid toe en zorgt een bizarre twist in het verhaal voor een tornado aan absurde verwikkelingen en grotesk geweld. Er blijken namelijk nog andere parasieten te teren op de geldberg in de villa. En wanneer een verjaardagsfeestje die zo uit The Kardashians lijkt te komen leidt tot onvervalste horror, zie je in gedachten Bong al grijnzend op de filmset staan.

Parasite kijkt als een onvervalste rollercoaster met een rondzwiepende camera die elk hoekje van de villa een sinister karakter geeft. Maar de boodschap bezorgt misschien nog wel een hardere mokerslag. Rijk zijn loont misschien even, maar het maakt het leven er niet echter op. Al zijn niet de rijken zelf, maar het kapitalistische systeem de echte boosdoener; als een flesje limonade waar zelfs de meest geharde wesp niet langs kan vliegen zonder met zijn poten in de zoetigheid te blijven plakken.

Parasite brengt een marxistische boodschap in een weergaloze genrefilm die ook nog eens wereldwijd volle bioscoopzalen trekt, ook in het kapitalistische epicentrum van de wereld: de VS. Je ziet Bong Joon-ho al genieten van deze ironische paradox.

Parasite draait vanaf 28 november in de bioscoop.