“Maar hoe is het nou werkelijk bij jullie?” vroeg een lezeres die beweerde mij nog uit een vorig leven te kennen. 

Tsja, zou Martin Bril hier verzuchten.

Na anderhalve week in quarantaine, begint de meligheid behoorlijk om zich heen te grijpen. Bij gebrek aan een koffieautomaat, krijg ik per dag minstens een keer, gevraagd en vooral ongevraagd, filmpjes doorgepasst van allerlei grapjurken. 

Humor om te lachen, zeg maar. Jiskefet voorbij.

Thuis wordt er achter onze ruggen nogal eens nep geniest en dan met gewassen, maar nog niet afgedroogde handen in ouderlijke richting gewapperd, zodat we ons steeds weer het corona schrikken. Of er loopt er een expres in beeld als moeders via het scherm overlegt met de collega’s. Dan wel de Jongste Zoon paneert met zijn overal rondslingerende bal mij of z’n moeder, terwijl wij net koppen hete thee dragen. Ook leuk is om na te gaan hoe ver de grens van ergernis bij eenieder opgerekt kan worden, bij voorbeeld door moedwillig in elkaars aura te verkeren, tegen elkaar op te botsen en daarop overdreven spijt te betuigen.

Ik ben geneigd die meligheid te duiden als een voorbode van andere tijden, ja, zelfs van een naderende omslag. Nog even op elkaars lip zitten, een week of wat, en dan laat ‘president’ Rutte de teugels alweer vieren. Steeds een beetje verder, tot de sterftecijfers dalen of, waarschijnlijker, tot we die eindelijk in het juiste perspectief plaatsen, zonder het risico te worden uitgemaakt voor ‘moordenaar’ of ‘nazi’. Want, schreven Ira Helsloot en Peter Olsthoorn gisteren in de Volkskrant: “De aandacht voor corona heeft nu alle kenmerken van een hype. We zijn bevangen door paniek. In de hang naar veiligheid offeren we de ratio en de menswaardigheid van ons bestaan op.”

Thuis wordt er achter onze ruggen nogal eens nep geniest en dan met gewassen, maar nog niet afgedroogde handen in ouderlijke richting gewapperd, zodat we ons steeds weer het corona schrikken

Ergo, de flauwe grap als contragewicht van de ernst die weldra onder z’n eigen gewicht gaat bezwijken. Na deze fase is het land weer toe aan de hardere grappen, al vermoed ik dat zo’n door corona getroffen Youp van ‘t Hek voorlopig een toontje lager zal zingen in zijn NRC-columns.   

Tekstje 1, van de week voorbijgekomen op m’n tel: “Mijn vrouw en ik hebben elke dag een tot twee conference calls…op de slaapkamer”. 

Tekstje 2: “Sta ik te flirten op het werk bij het koffieapparaat…blijkt het mijn eigen vrouw te zijn”. 

Tekstje 3: Kind vraagt aan vader: “Wie ben jij eigenlijk?” Antwoord van vader: “Je vader… ik kan even niet naar kantoor de komende tijd”.

Foto 1: man en vrouw poseren vanwege heerlijke vakantie in Italië, bruine koppen, behalve rond de mond want afdruk van mondkapje. 

Foto 2: still van Mark Ruttes toespraak op tv. Op achtergrond van diens werkkamer op Torentje pakken wc-papier weggestopt tussen de paperassen.

Veel filmpjes voorts van doormidden gezaagde banken in het park, met nu twee stoelen op anderhalve meter van elkaar, en nog veel meer werk van de epigonen van meneer Edgar, meneer Jos, Storm en juffrouw Jannie.

Lees hier de vorige afleveringen terug.