bron: anp

‘Je merkt op dat ik alleen mannen noem als favoriete auteurs, dat klopt’

Ingrid van Engelshoven (54), minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, stuurt met haar beleid aan op meer diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector. Maar hoe divers is haar eigen culturele smaak?

Gepubliceerd op: 25/08 | 2020 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Cultuur

door Nick Muller

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Boeken

“Ik probeer, hoe vol de dagen soms ook zijn, elke avond een halfuur tot een uur iets te lezen of te luisteren. Op dit moment ben ik bezig in twee boeken: ik lees Dochters van China van Jung Chang en ik luister Zwarte schuur van Oek de Jong. Dochters van China is een drievoudige biografie over de drie zussen Soong, die de geschiedenis van China mede hebben vormgegeven. Kleine Zus May-ling was de vrouw van Chiang Kai-shek en dus de first lady van het precommunistische nationalistische China. Grote Zus Ei-ling was de belangrijkste adviseur van Chiang Kai-shek en Rode Zus Ching-ling trouwde met Sun Yat-sen, de eerste president van de Republiek China. Door hun mannen zorgvuldig uit te kiezen kwamen ze terecht in het middelpunt van de macht en welvaart. Wat mij het meest is bijgebleven van het boek is hoe weinig we eigenlijk weten van die periode in China – laten we zeggen de eerste decennia van de twintigste eeuw. Door zo’n boek leer je ook over de geschiedenis van zo’n land. Zwarte schuur luister ik via Storytel. Het boek gaat over een kunstenaar die als kind de dood van een meisje heeft veroorzaakt en daar op latere leeftijd nog steeds niet mee in het reine is gekomen. Wat ik daar bijzonder aan vind – en niet kan begrijpen – is dat hij zijn echtgenote nooit heeft verteld over dat voorval. Ze moet erachter komen door een interview dat hij ter gelegenheid van een tentoonstelling geeft aan een tijdschrift. Ik heb een soortgelijke ervaring: mijn vader heeft in de oorlog in een Japans kamp gezeten en heeft daar heel lang niets over verteld. Niet tegen zijn kinderen, maar ook niet tegen zijn vrouw. Pas na veertig jaar huwelijk begon hij over zijn ervaringen in het kamp te praten, nadat hij in contact was gekomen met iemand die met hem in het kamp had gezeten en daar veel makkelijker over kon praten dan hij. Misschien dat het boek me daarom zo aangrijpt.