Eenzaam onder de kerstboom
Tijdens de coronacrisis ervaren veel meer mensen hoe het is om eenzaam te zijn. Het taboe erop is geslecht. Maar hoezeer de overheid ook moeite doet voor ‘signalering en preventie’, het zal vermoedelijk weinig uithalen. Is deze conditie per definitie iets pijnlijks, of kunnen we er ook anders tegen aankijken?
Tot voor kort hoorde je er niemand over. Of nee, dat zeg ik verkeerd: je hoorde er weleens iemand over, maar altijd op het redderige, licht neerbuigende toontje van mensen die zich druk maken over een probleem dat ánderen treft; over iets dat weliswaar zorgelijk is, maar waar zij zelf zich natuurlijk nooit zorgen over hoeven te maken. Contactarmoede, sociaal isolement, gevoelens van eenzaamheid, daar hoef je nu eenmaal niet bang voor te zijn als je een beetje geslaagd bent in het leven, want succes impliceert dat er altijd andere mensen om je heen zijn die graag in dat succes
willen delen.
Op Facebook en Twitter kun je zien hoe graag mensen dat duidelijk zichtbaar uitstralen: in de virtuele wereld wordt iedereen steevast omringd door een hele schare dierbaren. Allemaal liefhebbende familieleden en interessante vrienden die het net zo goed met zichzelf getroffen hebben als degene die zichzelf afbeeldt als het middelpunt van al die gezelligheid. Zo hoort het dus, en als er bij jezelf weleens een gat dreigt te vallen, kun je dat maar beter voor je houden. Ze mochten anders eens gaan denken dat het je aan sociale vaardigheden ontbreekt, of – erger nog – aan de charismatische trekjes, zowel uiterlijk als innerlijk, die maken dat anderen je gezelschap op prijs stellen en niets liever doen dan zich met jou vertonen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
