‘Kom op, we zijn he-le-maal trrrans-pa-rant! Ja toch? Overheid Nieuwe Stijl!’

Mark Rutte heeft ‘radicale ideeën' voor een 'nieuwe bestuurscultuur’, zei hij vorige week opeens met een vreemd vrijetijdsmutsje op zijn hoofd. Jan Kuitenbrouwer moest denken aan kapelaan Schoof, die met een 'beatmis' jongeren naar de kerk probeerde te lokken. "'Yeah!', zei de kapelaan, 'dat rockte de pan uit!' Het werkte niet."
 

Gepubliceerd op: 14/04 | 2021 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Politiek

door Jan Kuitenbrouwer

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Het ziet ernaar uit dat wij ons alweer bij de neus hebben laten nemen door ontsnappingsartiest Rutte. Hij was misschien niet de eerste die de term gebruikte, maar hij heeft hem zeker enthousiast omarmd: de ‘nieuwe bestuursstijl’. Het begon na het parlementair onderzoek naar de Toeslagenaffaire. Het machtsmisbruik van de overheid - het criminaliseren en ruïneren van onschuldige burgers, de gigantische bureaucratische doofpot waarmee het verborgen werd gehouden, de sabotage van pogingen tot waarheidsvinding door Kamerleden - had dermate ernstige vormen aangenomen dat het tijd was voor een ‘nieuwe bestuursstijl’. Rutte beaamde het volmondig. Toen kwam Functie Elders-gate. Wederom bleek de regering het parlement finaal buiten spel te hebben gezet en de afspraken omtrent de kabinetsformatie lachend aan z’n laars te lappen. (Een lichtgrijze, suède overknee laars met plateauzool, om precies te zijn.) Opnieuw weerklonk de roep om een ‘nieuwe bestuursstijl’, en opnieuw beloofde Rutte ruimhartig dat hij er werk van ging maken. Ja, hij en zijn partij hebben hier zelfs ‘radicale ideeën’ over, verzekert hij ons gevraagd en ongevraagd.

Ook de term ‘macht en tegenmacht’ strooit hij rond, net als iedereen in Den Haag op dit moment. Tijdens het Hoe-nu-verder-debat, daags na Ruttes grote demasqué, werd die frase door Renske Leyten van de SP vakkundig gedemonteerd. ‘Macht en tegenmacht’ suggereert dat het Kabinet de macht is en het parlement de tegenmacht. Maar het is andersom. Het hoogste politieke ambt in een parlementaire democratie is dat van volksvertegenwoordiger. “Wíj zijn de macht!", riep Leyten, en keek de Kamer rond. Ik verwachte een roffelapplausje van het gekrenkte orgaan, maar het bleef stil. Zo erg jeuken de handen nu ook weer niet.