De biografie die Philip Roth wilde
Onlangs verscheen de biografie van de Amerikaanse schrijver Philip Roth (1933 - 2018). Hij schreef een aantal briljante boeken, maar in zijn privéleven – vooral in de omgang met vrouwen – liet hij steken vallen. Maar de biograaf, door Roth zelf geïnstrueerd, praat diens feilen goed. Het wachten is op een echt onafhankelijke levensbeschrijving.
Toen Philip Roth eind 2012 aankondigde dat hij stopte met schrijven, steeg er wereldwijd een gejammer op. Het publiek wilde meer. De schrijver was sinds het midden van de jaren negentig op de toppen van zijn roem en er waren ieder najaar critici die inzetten op een Nobelprijs voor Roth, want hij was de grootste Amerikaanse schrijver, wiens boeken al sinds Portnoy’s Complaint (1969) rumoer, schandaal en applaus opriepen. Veel lezers hoopten dat Roth het schrijven niet kon laten. Na een paar jaar stilte zou hij vast met een nieuwe dikke roman à la American Pastoral komen, ook al was hij op dat moment al bijna tachtig jaar oud. Na het voltooien van zijn laatste novelle Nemesis had de schrijver al zijn boeken herlezen, een stapel van meer dan dertig titels, en hij vond het mooi geweest. Zijn grote voorbeeld, Saul Bellow, had aan het eind een paar mindere romans geschreven en dat wilde Roth niet laten gebeuren.
Het is een intrigerend beeld: Roth die in zijn pied-à-terre in Manhattan, in zijn Eames-fauteuil, zijn hele oeuvre herleest. En het zo goed vindt dat hij zijn pen voorgoed neerlegt. Het is ook een intrigerend verhaal omdat Roths oeuvre nogal wat mindere plekken kent. Roth is altijd een schrijver geweest die zich via minder geslaagde boeken naar zijn meesterwerken toe schreef.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
