De trouwe lezer (m/v/genderletterbak) kent mij inmiddels als bijzonder gayvriendelijk. Dientengevolge ben ik dol op het Songfestival, Nederlandstalige musicals, bloemschikken en Turks olieworsten onder de zestien. Daarom zit ik nu al te wapperen met een Portugees vlaggetje, een Nederlands vlaggetje en een – tromgeroffel – Israëlisch vlaggetje! Israel don’t worry: Don Arturo is behind you! 

Ik heb alle nichten uit de Algarve uitgenodigd in Villa Vischlucht en het wordt dolletjes, amigas. Helaas kan Sir Cliff Richard niet komen want die is op huwelijksreis met Bonnie Tyler. 

Opa heeft nog een fraaie anekdote uit zijn oude doos: mijn meest legendarische Songfestival-beleving was in het beeldige huis van Conny Mus in Ein Kerem in Jeruzalem. Conny had een bonte verzameling roze paradijsvogels uitgenodigd, want onze Dana International deed mee. En ze won! Gekkenhuis!

Kort daarna ging ik met Mus en Dana stappen in Tel Aviv, nadat Con haar had geïnterviewd voor RTL. Dana International is de artiestennaam van Sharon Cohen die werd geboren als Yaron Cohen. Ik heb zelfs haar ouders mogen ontmoeten, keurige vrome en vooral eenvoudige Jemenieten die mij uiteindelijk niet geschikt vonden als schoonzoon omdat ik nogal krap bij kas zat.

Dana zelf voerde een glatt-kosjere huishouding in haar bescheiden appartementje aan de Dizengoff-straat in Tel Aviv. Blowen was geen enkel probleem – de talmoed doet daar net als de sharia geen bindende uitspraken over – en Conny had namens RTL een flinke baal stinkwiet meegenomen om de diva te plezieren. Enfin, er gingen een paar pilletjes in, een paar flinke lijnen coke en toen zijn we aan de zwier & de boemel gegaan. Twee etmalen lang. Pas honderd jaar na mij dood zal gepubliceerd worden wat er toen verder tussen mij en Dana is gebeurd. Laat ik het zo zeggen: haar kosjere huisje was niet meer zo kosjer na mijn bezoek. Conny was godzijdank net op tijd vertrokken. Ach, Tel Aviv, de stad die nooit slaapt en waar niemand steun trekt!

Kent u de mop van de stedenband tussen Tel Aviv en Amsterdam? Juist, die ging niet door dankzij GroenLinks

Daarom was ik ook zo woedend toen mijn Mokum de stedenband met Tel Aviv verbrak, want dat is met afstand de prettigste stad van Midden-Oosten. Alles kan in de Stad die Nooit Slaapt en Alles Heeft: het hele jaar door geweldig weer, prachtige stranden, het is een culinair paradijs, je kan er naar hartelust hoerenlopen (eens las ik in The New York Times dat Tel Aviv per uur het hoogste aantal betaalde wippen ter wereld heeft), er zijn darkrooms voor mannenmannen, de gay pride in Tel Aviv doet het sneue letterbakgedoe in Amsterdam tot aan de bilveter verbleken, er zijn schitterende antiquariaten en dan heb ik het verder maar niet over het uitputtende culturele leven (klassieke muziek, filmhuizen, toneel, discussieavonden, et cetera). Er is nauwelijks misdaad. Geen gewapende straatovervallen, geen verdwaalde kogels ten gevolge van afrekeningen in het milieu, potenrammen komt er ook niet voor, blinde omaatjes krijgen bij de pinautomaat geen krik in de nek en een jongetje met een keppeltje zal ook niet zo snel gemolesteerd worden op straat – en nog mooier is het feit dat iedereen in Tel Aviv zich het schompes werkt onder het motto: wie niet werkt zal ook niet eten. Dat is meteen een van de verklaringen van het economische succes van de stad: een schrikbarend hoog arbeidsethos. En dan te bedenken dat Altneuland (de ooit beoogde naam van de stad) in 1980 nog een viezige, troosteloze oostblokdump was, zonder fatsoenlijke horeca, zonder goeie koffie en met een bespottelijke inflatie. De enige leuke nachttent was The Penguin, lichtelijk geïnspireerd op de legendarische Amsterdamse club de Mazzo.

Nu is Tel Aviv net als toen nog steeds bespottelijk duur maar goed: voor wat hoort wat. In Tel Aviv woont ook het weldenkende deel der natie, zeg maar het soort mensen waar een Amsterdamse GroenLinks-hipster dol op zou moeten zijn: veganistisch, milieu, vrede, mindfullness, yoga op het strand, wollen rastamuts op je tets en slap lullen op je versierde fiets met een bekertje koffie in de knuist: kortom de hele Gutmensch-reutemeteut. Alle reden tot een frisse stedenband tussen Mokum en Tel Aviv, temeer omdat Amsterdam natuurlijk best wel wat joodse invloeden heeft gekregen door de eeuwen heen, al moeten we de mohammedaanse cultuurbijdrage van de afgelopen veertig jaar ook niet onderschatten. Kent u de mop van de stedenband tussen Tel Aviv en Amsterdam? Juist, die ging niet door dankzij GroenLinks. Het enge clubje wilde wel een stedenband aangaan met het schitterende, liberale en vrijgevochten Gaza, dat natuurlijk net zo gay, eco en progressief is als Tel Aviv, alleen vindt een en ander met betrekking tot de Grieks/Turks/Arabisch/Perzische beginselen hoofdzakelijk plaats na het gebed, bij de wasbakken in de moskee. En als je op heterdaad betrapt wordt door de zedenbrigade van Hamas, de lieveling van GroenLinks, trekken twee roestige brommers je uit elkaar op het Plein der Martelaren, ten aanschouwen van gans het volk.

Wat deden die verschoppelingen in Amsterdam, waar ze bed, bad en darkroom hadden gekregen: de grootste en vrolijkste gay event ter wereld boycotten. Stelletje antisemieten! 

In 2019 startte de extreme poot van de wereldwijde LGBTQIAP+-gemeenschap de officiële boycot van het Eurovisiesongfestival in Tel Aviv, in nauwe samenwerking met mohammedaanse homobewegingen en homoactivisten in Gaza, Ramallah, Teheran, Bagdad, Mekka & Medina, Khartoem, Tripoli, Qatar en Raqqa. De boycot tegen Tiel Abieb werd uiteraard ook ondersteund door de SEHAQ Queer Refugees Group uit Amsterdam, het sneue zusje van GroenLinks. Die groepering bestaat uit homofiele en lesbische vluchtelingen uit islamitische landen. Daar werden ze in overeenstemming met de sharia en diverse lokale tradities met het hoofd naar beneden van het hoogste gebouw gemieterd. En wat deden die verschoppelingen in Amsterdam, waar ze bed, bad en darkroom hadden gekregen: de grootste en vrolijkste gay event ter wereld boycotten. Stelletje antisemieten! 

Ik heb toen wat zitten surfen langs al die splinterbewegingen die dit initiatief van Hamas steunden en het kan geen toeval zijn dat het vooral hele lelijke, enge griezels waren die het songfestival in Tel Aviv boycotten. Kinnesinne, blinde jaloezie en afgunst! Het waren dezelfde tiepjes die je ziet bij elke demonstratie vóór genderneutrale toiletten in Texaanse rodeostadions of tegen de Internationale Jodenheid in het algemeen. Ik heb daar toen een mijns inziens geestig twietje aan gewijd.

Queers Against Israeli Apartheid: we worden liever van een flatgebouw in Gaza gesmeten dan dat we naar het Eurovision in dat walgelijke Tel Aviv moeten kijken. pic.twitter.com/7MuHtdLWJr

— Arthur van Amerongen (@DonArturito) January 31, 2019

En wat hield die boycot nou precies in? Gingen al die pisnijdige potten en poten dan nagelbijtend in de keuken zitten, met de televisie uit? Hielden ze wel stiekem de puntentelling bij, en hoorden we af en toe een blij en verrukt gilletje uit een trendy loft in Gaza-Stad, toen die knappe kapper van Malta tegen alle verwachtingen in een puntje had gekregen van Italië?

Die Pinkwatching Israël-club had een dagtaak aan het boycotten.

BOYCOTT BARZILAI’S PROPAGANDA SHOWS! (Netta Barzilia is die gezellige dikke meid van de verkeerde kant die het jaar daarvoor het Songfestival won).

Palestinian Queers for BDS is de relnicht onder de jihadisten. U denkt natuurlijk net als ik bij BDS onmiddellijk aan Bondage, Discipline, Dominance, Submission, Sadism and Masochism en de geur van leder en poppers maar het betekent Boycot, Desinvesteringen en Sancties.

Overigens kan je als belijdend homosueel best veel lol hebben in Palestina, maar je moet gewoon niet krijsend en joelend met een regenboogvlag gaan wapperen voor de moskee op vrijdagmiddag

Ik heb een paar uur zitten snuffelen in de archieven van Palestinian Queers, de motor achter de jihad tegen het Songfestival in Tel Aviv. Die waren en zijn helemaal gepreoccupeerd met al die heerlijke, knappe, blije & en vooral vrije nichten in Tel Aviv en de rest van Israël maar nergens las ik een kritisch nootje over de situatie van de homo’s op de Westelijke Jordaanoever en in de Gaza-strook. De pisbak van het busstation in Ramallah geldt als de hipste HOP (Homo-Ontmoetingsplaats) van Palestina, ik bedoel maar. 

Overigens kan je als belijdend homosueel best veel lol hebben in Palestina, maar je moet gewoon niet krijsend en joelend met een regenboogvlag gaan wapperen voor de moskee op vrijdagmiddag. Wel kan je hand in hand gaan winkelen met je Gazaniaanse toyboy (veel voor weinig) en mag je gewoon tussen hem en zijn zes broers logeren, zonder dat je de volgende dag bij het ontbijt van alles moet uitleggen aan hun ouders.  Don’t show, don’t tell! 

Opa heeft nog een leuke anekdote uit zijn ouwe doos over Gaza! In de vrolijke jaren negentig was ik van mijn standplaats Jeruzalem naar Gaza afgereisd om verslag te doen van het vredesconcert van de schitterende zangeres Sappho, die lesbisch, joods, Marokkaans en Frans is. Achtduizend testosteronbommen (het concert was verboden voor meisjes) hadden zich verzameld in cultureel centrum In den Gevulde Jongensdadel. Sappho begon het concert met een liefdesliedje van Oum Kolsoum en dat had ze beter niet kunnen doen! De spreekwoordelijke mohammedaanse beer was los! Wild begeesterde jonge mannen vol jarenlang opgekropt zaad vlogen het podium op. Ik heb mij toen op Sappho geworpen en riep dat ze lesbisch en maagd was en en dat die knullen in het kader van de wereldvrede mij maar te grazen moesten nemen en niet die broze lesbienne. Enfin, wat er toen gebeurde verschijnt in mijn memoires die postuum worden gepubliceerd.

Tijdens de uitzendingen van het songfestival in mei zal het wereldwijd stil zijn op straat, en vooral in Amsterdam-West. Alle mocro’s daar gaan gewoon weer kijken. Alleen een paar verzuurde potten en poten gaan, met de televisie op zwart, pisnijdig zitten nagelbijten in de keuken en hebben lekker niks om over te beppen. Ter afsluiting van mijn vrijdagpreek nog een leuk stukje Sacha Baron Cohen (Israëlische moeder) met zijn alter ego Bruno. Till Armageddon, no salaam, no shalom!

P.s. Heeft u uw keuze al gemaakt? Antisemiet of niet?