De Dutch Approach: geen daden maar woorden
Operation Enduring Freedom was een leugenachtige, corrupte en volmaakt zinloze operatie die Afghanistan geen vrijheid bracht en al helemaal geen blijvende, schrijft Jan Kuitenbrouwer. 'Mensenrechtenschendingen beëindigen door er een bom op te gooien.'
Toen mijn vrouw en ik elkaar net kenden brachten wij een weekend bij mijn ouders door en raakte zij in discussie met mijn oudste broer. Hij was lid van het Afghanistan-comité, ik kwam hem nog eens tegen op het Museumplein in Amsterdam, waar ik om de hoek woonde, terwijl hij demonstreerde bij de Russische Handelsmissie. Kort daarvoor, in 1979, was Rusland Afghanistan binnengevallen, ze bleven er tot Gorbatsjov in 1989 de laatste troepen terugriep. Twaalf jaar konden de Afghanen hun eigen gang gaan, tot in 2001 de Amerikanen binnenvielen en naar schatting 100.000 bommen over het land uitstrooiden, op zoek naar één terrorist.
Dat kale bergland van strijdlustige stamhoofden, waar elk dorpje zijn wapensmidse heeft, waar iets pas ruzie heet als er munitie aan te pas komt en waar de hash- en opiumteelt bijna de helft van de economie vormt, spreekt op een of andere manier enorm tot de verbeelding van militaire grootmachten. Met papapervelden die je in brand kunt steken en bergketens met gangen en holen waarin zich bandieten verbergen, die je kunt uitroken en opblazen. De perfecte rogue state om eens goed mores te leren.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
