Spotten met alle fictiewetten
Arnon Grunberg schildert de hoofdpersoon van De dood in Taormina duidelijk als verkapt zelfportret. Deze Jona, een toneelspeler, spreekt in cryptische aforismen, evenals de andere personages. Ondanks alle ogenschijnlijke mankementen weet de roman indruk te maken.
In het najaar van 2019 schreef Roos van Ees een brief aan haar ex-geliefde Arnon Grunberg. De brief werd in de Vlaamse krant De Standaard gepubliceerd, als sluitstuk van een gezamenlijk onderzoek naar de betekenis van liefde en seks. In een overigens zeer genuanceerd epistel verweet ze Grunberg dat hij overal fictie van maakte, dat hij vrouwen ‘verzamelde’ als onderdeel van een literair spel. “Soms vraag ik me af of jij je nog wel realiseert dat ik echt besta en niet een van je personages ben,” schreef Van Ees.
In de nieuwe roman van Grunberg lijkt deze uitspraak waarheid geworden, want hierin staat de onmogelijke romance centraal tussen een jonge vrouw en een oudere acteur, die voor een deel geënt lijkt op de verhouding tussen Grunberg en Van Ees. Voor de acteur, die luistert naar de naam Jona, is het hele leven een toneelvoorstelling. Wat oprecht is en wat gespeeld, is in zijn geval nauwelijks vast te stellen. Het portret van deze Jona – eloquent, hoffelijk, ongrijpbaar – is duidelijk een verkapt zelfportret. Hij deelt ook de moeizame moeder-zoonverhouding met de schrijver.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
