Spring naar de content
bron: anp

En, Sigrid, hoe vind je zelf dat het gaat?

Sigrid Kaag is nijdig dat zij haar zin niet krijgt en verspreidt de roddel dat Johan Remkes dronken informeerde. Jan Kuitenbrouwer over Sigrid Kaags ‘nieuwe leiderschap’ en ‘bestuursstijl’.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Jan Kuitenbrouwer

Het mooist was nog die totaal koelbloedige reactie vanuit het bureau van informateur Remkes. Die had het die dag gehouden bij één borrel voor het eten en eentje tijdens, liet zijn woordvoerder deadpan weten. Dit nadat er vanuit D66, lees Sigrid Kaag en Rob Jetten, een commentaar de wereld in was geholpen dat er op enig moment tijdens Remkes’ werkzaamheden, ‘drank in de man’ zou zijn geweest.

Als een formatie mislukt doordat de informateur voortdurend dronken was, incoherente taal uitsloeg, zo nu en dan in slaap viel en met luid gesnurk de voortgang belemmerde – en als er één Haags kopstuk is bij wie ik me zoiets zou kunnen voorstellen dan is het Johan Remkes, die er, laten we eerlijk zijn, nu eenmaal een beetje, hoe zal ik het zeggen, gemarineerd uitziet – dan moet je dat ook wereldkundig kunnen maken, vind ik. Ze zijn nu verdorie al een half jaar bezig een landsbestuur te vormen, als er dan iemand een partijtje gaat lopen zooien, zoals het op de sociëteit heet, dan is het gerechtvaardigd om daar je beklag over te doen. Maar dan willen we ook het héle verhaal. De man, het paard, de flessen, de glazen, de bezemkast én die geheimzinnige vlek in de gordijnen. Vooralsnog moeten we het doen met de halfzachte roddel van Sigrid en Rob. Het hele verhaal zullen we ooit hopelijk lezen in een minutieuze reconstructie in HP/De Tijd, liefst door de onverschrokken sleuth Ton F. Van Dijk.

Abboneer op een lidmaadschap

Flinke korting op een digitaal jaarabonnement

Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)

Kies een abonnement

Wij hebben ons de afgelopen maanden natiebreed het hoofd gebroken over de vraag wat Sigrid Kaag toch eigenlijk bedoelde met die ‘nieuwe bestuursstijl’. De frase op zich sprak ons wel aan, jazeker, er zit iets niet goed daar in Den Haag, er is iets mis, je voelt het, je ruikt het, je proeft het, a certain je sais quoi, zoals de Fransen zeggen, maar wát? En ineens, als bij toverslag, was het duidelijk, doordat Sigrid er trefzeker de vinger op legde. De bestuursstijl. De bestuursstijl! Daar moest snel een nieuwe voor komen. Een nieuwe bestuursstijl en, o ja, ‘nieuw leiderschap’. 

De formateur, die in zijn leven al zóveel gedronken heeft en ook al zó vaak op zijn drinkgewoonten is aangesproken, vertrekt geen spier en dicteert een tweeregelige persverklaring

Inmiddels zijn we een half jaar verder en kunnen wij ons een beeld vormen van wat Sigrid Kaag ongeveer bedoeld heeft. Dus: eerst laat je een hagiografisch filmportret maken door een bevriende publieke omroep en probeer je een fragment geknipt te krijgen waarin te zien is dat je geen autogordel draagt, terwijl je toch echt zelf zo onverstandig was om die in aanwezigheid van een tv-camera niet om te doen. Gevolg: zeer veel negatieve publiciteit. Dan laat je op de verkiezingsavond een overwinningsfoto ensceneren en op schimmige wijze weet je die in omloop te brengen als een onafhankelijke nieuwsfoto, wat vervolgens alsnog bekend wordt. Beeldvorming: béétje sneaky. Dan laat je Mark Rutte in een debat vallen als een baksteen, maar alleen verbaal, in ruil voor een partijbaantje in de Tweede Kamer red je bij de stemming zijn hachje. Om hem niet lang daarna in een speech alsnog een mes in de rug steken, maar zonder hem bij naam te noemen. Bij de formatie denk je dat je dankzij het handjevol extra zetels dat je gewonnen hebt in de positie bent om een coalitiepartner met wie je vier jaar hebt samengewerkt aan de dijk te zetten, waarmee je ongeveer de enige formatie-optie blokkeert. Die sleept zich inmiddels een half jaar vruchteloos voort, terwijl het demissionaire kabinet uit elkaar valt, er grote problemen op een oplossing liggen te wachten en het vertrouwen in de politiek een duikvlucht maakt, ook in jou. Als minister faal je intussen bij het oplossen van een humanitaire crisis. Leiderschap: geen, bestuursstijl: knudde. Vanwege dat debacle treed je af, op zich sterk, maar jij en je spinclubje doen alsof dat gebaar ook ruimschoots opweegt tegen het in de steek laten van land- en bondgenoten in een oorlogsgebied, zodat het gevoel overheerst dat dat aftreden vooral een PR-manoeuvre was. Als je besloten hebt om af te treden, laat je dat met opzet niet weten aan je medeverantwoordelijke collega, zodat jij even de spotlights voor jezelf hebt en je overrompelde ambtsgenoot een pleefiguur slaat.

Om de vooral door jou opstelling veroorzaakte impasse in de formatie te doorbreken treedt er een tweede informateur aan. Jij houdt vast aan een rechts-linkse meerderheidscoalitie zónder de coalitiepartner die je buiten de deur probeert te houden, maar na een reeks mislukte pogingen eruit te komen stelt de nieuwe informateur voor om die partij toch weer bij de gesprekken betrekken. Lastig. Dus wat doe je? Je brengt het verhaal naar buiten dat de informateur dronken was onder werktijd!
De informateur, die in zijn leven al zóveel gedronken heeft en ook al zó vaak op zijn drinkgewoonten is aangesproken, vertrekt geen spier en dicteert een tweeregelige persverklaring. 

Zoals men dan zegt tijdens een functioneringsgesprek: ‘En, Sigrid, hoe vind je zelf dat het gaat?’